Russell Martin heeft een plan B nodig voor Europa, maar eerst moet de nieuwe baas een einde maken aan de trouwe Ibrox-manager, zegt GARY KEOWN

Veel van de overwegingen achter de aanstelling van Russell Martin als hoofdcoach van Rangers kloppen. Wat de kwijlende online lynchmenigte er ook over mag zeggen.

De club heeft een gedefinieerde speelstijl nodig. Hij brengt die mee. Ze hebben intensiteit nodig. Hij beschrijft dat als een van zijn absolute prioriteiten. Ze moeten een manier vinden om teams die in een laag blok spelen, te breken. Uit de analyse die vanuit het zuiden is gepresenteerd, blijkt dat zijn teams op dat vlak een behoorlijk goede reputatie hebben.

Zijn manmanagement wordt gezien als een sterk punt. Dat zal ook essentieel zijn om een ​​kleedkamer met weinig zelfvertrouwen weer op te bouwen en de nieuwe spelers te introduceren die hard nodig zijn voor het nieuwe seizoen.

Er zijn echter een paar dingen die de 39-jarige voormalig trainer van Southampton niet zal lukken. En hij moet er met zijn indrukwekkend gekapte hoofd snel bij zijn.

Ten eerste moet James Tavernier vervangen worden als rechtsback. En ten tweede ga je niet domineren zoals je wilt in de wedstrijden die er echt toe doen in Europa, dus je kunt maar beter je oude gewoontes veranderen en aan een ander en effectief Plan B werken.

Er was veel om over na te denken na de onthulling van Martin bij Ibrox afgelopen donderdag, maar de ophef over deze twee kwesties heeft ongetwijfeld ook bij de meest gematigde leden van de fanbase tot twijfels geleid.

Met Tavernier lijkt de situatie duidelijk. Er was een periode in het afgelopen seizoen waarin hij onder de falende Philippe Clement uit het team moest worden gelaten, omdat zijn prestaties waren gedaald en de supporters hem simpelweg niet meer konden waarderen.

Die gast wordt al vroeg in het seizoen 34. Hij is niet in staat om het tij hier te keren. Hij heeft de club goed gediend, maar zijn tijd is voorbij. Zijn krachten nemen af, zijn aanvallende statistieken wegen niet meer op tegen zijn defensieve zwakheden.

In een kort interview dat vrijdag op sociale media werd gepubliceerd, opende Martin zijn betoog door te stellen dat Rangers 'nieuwe energie' en 'een frisse start' nodig had. Dat was zijn eerste zet. Vervolgens beschreef hij Tavernier als 'enorm belangrijk' en in andere interviews gaf hij aan dat hij geen reden ziet om de aanvoerdersband te wijzigen.

Het is lastig te begrijpen hoe 'nieuwe energie' en 'een frisse start' te rijmen zijn met het vasthouden aan een Rangers-aanvoerder die in zeven seizoenen drie trofeeën heeft gewonnen en nu de steun van een groot deel van de aanhang kwijt is. Maar hier is misschien wat meer tussen de regels door lezen nodig.

Martin nuanceerde zijn opmerkingen over het aanhouden van Tavernier als aanvoerder door te stellen dat die beslissing geldig is 'als hij speelt'. Luister, hij kan altijd de positie van clubaanvoerder bekleden – heel anders dan de positie van aanvoerder op het veld – of hij nu in het team zit of niet.

In het laatste jaar van zijn contract en kijkend naar een testimonial, kan hij een bron van begeleiding zijn in de kleedkamer, een schouder om op te huilen, een stem uit de ervaring, een klankbord voor Martin tijdens overgangsperiodes. Dat is zeker.

Als Rangers Celtic echt onder druk wil zetten en de indrukwekkende reputatie van de club in de UEFA-competitie wil voortzetten, kan hij echter niet de eerste keus zijn.

Hij is al te vaak door Daizen Maeda aan flarden gescheurd. Terecht of onterecht, hij is ook een soort zondebok geworden. Martin heeft genoeg werk om zijn eigen critici voor zich te winnen, zonder Tavernier als een prominente speler op het veld te zien.

Eén opvallende fout van hem vroeg in de campagne is voldoende om de boel te laten ontsporen, en Martin kan zich dat simpelweg niet veroorloven. Als het op Europa aankomt – en niet alleen op die directe Champions League-kwalificatiewedstrijden – kan hij het zich ook niet veroorloven om te veel aan zijn idealen vast te houden.

Wat de voormalige Schotse cap te bieden heeft, lijkt precies te zijn wat Rangers nodig heeft voor de nationale competitie. Celtic is op dit moment niet het grootste probleem. Twee overwinningen en een gelijkspel in de laatste drie wedstrijden tegen Old Firm getuigen daarvan.

Hun achilleshiel is dat ze niet in staat zijn om tegenstanders als Hibs, St Mirren en Motherwell te verslaan. Ze hebben directheid, daadkracht en klinisch instinct nodig in plaats van onhandige hersenkrakers. Ze hebben slotenkrakers, flesopeners en moordenaars nodig. Ze hebben de meedogenloosheid nodig die al een tijdje ontbreekt.

Thuis lijken Martins ideeën en achtergrond in principe prima. Voor Europa zijn ze echter niet geschikt. En Europa, ondanks de begrijpelijke obsessie om Celtic de Premiership-titel af te pakken, blijft cruciaal. Niet alleen vanwege de voor de hand liggende financiële prikkels die het met zich meebrengt.

Toen vorig jaar voor het eerst bekend werd dat het consortium van Andrew Cavenagh en 49ers Enterprises de competitie wilde overnemen, spraken mensen met goede connecties over hun interesse in toekomstige grensoverschrijdende competities en nieuwe kansen die zowel binnen als buiten de UEFA zouden kunnen liggen.

Het was niet iets waar ze echt mee bezig waren, maar ze waren zich er wel degelijk van bewust.

Het Europese voetbal zal blijven veranderen, evolueren en uitbreiden. Dat staat 100 procent vast. En als clubs als Rangers en Celtic willen profiteren, moeten ze hun imago hoog houden. Ze moeten boven hun niveau blijven presteren en in de schijnwerpers blijven staan.

Sinds Steven Gerrard de baas was, is het één ding waar de club van Ibrox, ondanks alle beproevingen en ontberingen op het binnenlandse front, in uitblonk. Europa stond centraal in de ambities van de club onder Gerrard vanwege het geld dat het kon binnenhalen, maar het zal waarschijnlijk ook andere doelen dienen in deze zich ontvouwende Amerikaanse Revolutie.

Het probleem is dat Rangers, als ze de fakkel brandende willen houden, teams met hogere loonkosten zullen moeten blijven verslaan. Zoals Fenerbahçe. Zoals Borussia Dortmund. Zoals RB Leipzig. Zoals Galatasaray. Zoals Porto.

Martin wil dat zijn team de wedstrijden domineert, zegt hij, maar dat is in deze wedstrijden simpelweg niet mogelijk. Plan B kan niet zomaar Plan A beter doen, zoals Mark Warburton vroeger zei.

Martin zal een andere manier moeten vinden om te winnen. Hij zal zich moeten inspannen, de counter moeten gebruiken, zich moeten aanpassen. Zelfs de grootste idealisten moeten hun filosofieën herzien en soms in de wereld van de grote jongens leven.

Brendan Rodgers besefte tegen het einde van zijn debuutperiode bij Celtic dat hij zijn alles-of-niets-aanpak moest temperen. In de tweede ronde, na een gelijkspel tegen Atalanta in de Champions League, grapte hij dat zijn critici hem niet pragmatisch genoeg vonden.

Zelfs Ange Postecoglou, dromer van dromen, lichtgever en bewaker van zuiverheid, kwam tot de conclusie dat het beste wat we konden doen om Manchester United te verslaan in de afgelopen Europa League-finale door samen met Spurs de boel op stelten te zetten.

Martin, die na promotie met Southampton de overstap maakte naar de Premier League, hield vast aan zijn principes en werd ontslagen na slechts één overwinning – op Everton – en 13 nederlagen in 16 wedstrijden. Manchester City versloeg zijn team met 1-0 in het Etihad Stadium, maar alle andere grote spelers scoorden meerdere doelpunten tegen Saints.

Hij werd niet geholpen door zijn technisch directeur Jason Wilcox die vóór de grote terugkeer naar de hoogste divisie naar Manchester United vertrok. Slechte werving en selectie hebben hen daar de das omgedaan. En daar is Martins relatie met de nieuwe technisch directeur van Ibrox, Kevin Thelwell, van enorm belang.

Als Rangers volgend seizoen in binnen- en buitenland een vuist willen maken, hebben ze veel nieuwe spelers nodig die meteen aan de slag kunnen. De strategie voor de transfer moet perfect zijn na jaren van fragmentarische, onsamenhangende onzin.

Waar te beginnen? Rechtsback natuurlijk. Met spoed.

Idah heeft zijn standpunt kenbaar gemaakt, maar Celtic heeft een betere optie voorin nodig

Er is al heel wat geschreven over Adam Idah's grote avondje uit in Glasgow in april. Het eindigde met een filmpje dat op Snapchat opdook, waarin te zien is hoe hij uit de deur van een auto kotst.

Wie kan met zekerheid zeggen of hij gedronken heeft of niet? Wie weet zeker of het er echt zo rommelig aan toeging als het leek?

Toen Idah vorige week sprak over de nasleep van zijn interlandperiode met Ierland, gloorde er alleen maar meer twijfel over of deze speler het wel gaat redden bij Celtic, ondanks zijn prijskaartje van £8,5 miljoen.

Idah's verdediging van zijn daden leek zich te concentreren op de bewering dat hij niet anders is dan andere mensen en dat hij af en toe een dagje met de jongens in de stad zou moeten mogen zijn.

'Ik word gefilmd, maar uiteindelijk ben ik een mens,' zei hij. 'Ik ga naar buiten. Ik ben geen robot die de hele tijd binnen moet blijven.'

Er is echter één probleem. Als je de top van de professionele sport wilt bereiken, is gewoon mens zijn niet genoeg. Je moet ernaar streven bovenmenselijk te zijn. Zelfs om het te maken bij een niet-eliteclub als Celtic, is discipline, controle en toewijding vereist. Zo lijkt er op internet niets te staan ​​over Callum McGregor die in de week voor een wedstrijd op het veld staat. Of hij nu een vrije dag heeft of niet.

Idah heeft zijn standpunt kenbaar gemaakt en dat is prima. Ondertussen zou Celtics zoektocht naar een nieuwe spits in een hogere versnelling moeten komen.

Schotland trapt water onder Clarke

CIERAN SLICKER zorgde vrijdagavond voor een flinke dosis hilariteit in Hampden Park tijdens de vriendschappelijke wedstrijd tegen IJsland die met 3-1 werd verloren.

Zonder de dolle prestatie van de keeper van Ipswich Town zou de drang om te huilen bij het zien van dit Schotse elftal misschien wel te groot zijn geworden om te weerstaan.

Met spelers als Scott McTominay, Billy Gilmour, Lewis Ferguson en John McGinn hebben we het beste middenveld van de afgelopen decennia. Daarnaast komt er in de persoon van Lennon Miller een geweldig talent bij.

Maar overal om hen heen eist de tijd zijn tol. De keeperssituatie, met de 42-jarige Craig Gordon nog steeds de beste optie als die beschikbaar is, is rampzalig.

Het lijkt erop dat Andy Robertson vervangen wordt bij Liverpool, onze centrale verdedigers worden niet jonger - of sneller - en de terugkeer van Kieran Tierney van Arsenal naar Celtic voelt meer als een oefening in berusting dan als ambitie op 28-jarige leeftijd.

Laten we hopen dat Ben Doak weer wat kan bijdragen aan de heropleving van het veld als hij weer fit is, maar er is een gebrek aan pit en diepte voorin.

En Steve Clarke staat aan het roer, een kerel die zijn contract probeert te ontduiken en die na het EK van 2024 netjes naar de deur had moeten worden begeleid.

Clarke verdient lof voor het feit dat hij het land weer naar grote competities heeft gebracht. We hadden de kans om echt geschiedenis te schrijven onder zijn bewind. Maar dat is niet gelukt. En dat lijkt steeds meer op een tragedie, nu we met z'n allen watertrappelen.