Terwijl Derry probeert zijn verliesgewoonte af te leren in een wedstrijd tegen Dublin, zijn kick-outs en een aanvallende rol cruciaal
Michael Clifford
ZE ZEGGEN DAT JE de angst om te verliezen, nooit moet verruilen voor de spanning van het winnen.
Als Paddy Tally zijn innerlijke Banksy kan aanspreken en zaterdagavond met een spuitbus zijn stempel op de kleedkamer van Newry kan drukken, kan hij die wijsheid beter op een gepleisterde muur plakken.
Eerlijk gezegd is het voor zijn team in Derry op dit moment zo overduidelijk dat een berichtje op een post-it op de koelkastdeur voldoende zou zijn.
In de ogen van sommigen is hij niet langer de trainer van een voetbalteam, maar de trainer van een team dat niet meer weet hoe het moet winnen.
We zijn inmiddels 11 wedstrijden verder sinds ze een wedstrijd hebben gewonnen en zelfs die wedstrijd had een sterretje.
Twaalf maanden geleden wonnen ze een post-match grabbelton in Castlebar. In plaats van een blik USA-koekjes kregen ze daar een ticket voor de kwartfinales van het All-Ireland-toernooi.
De laatste keer dat zij een wedstrijd wonnen op de conventionele manier – door daadwerkelijk meer te scoren dan de tegenstander – moet je een week teruggaan naar een wedstrijd in de laatste ronde van de groepsfase. Vijf minuten voor tijd scoorde Emmetley een doelpunt dat bepalend zou blijken in een spannende wedstrijd tegen Westmeath, waarin de winnaar alles kreeg.
Toevallig werd die wedstrijd ook in Newry gespeeld, waar ze dit weekend tegen Dublin spelen. Die laatste ploeg moet ook een goed resultaat behalen om zeker te zijn van deelname aan de All-Ireland-serie.
Door een nog mooiere gelegenheid voor positieve bekrachtiging was dit tevens de laatste keer dat ze een voorsprong in het laatste kwart omzetten in een beslissende.
Het is niet alleen dat Derry niet wint, maar ook hun vermogen om wedstrijden te verliezen die ze al gewonnen hebben, wat hen gek maakt en misschien zelfs achtervolgt.
Het begon in februari in Celtic Park, waar ze na een reeks beslissende voorsprongen tegen Kerry, hun laatste voorsprong met drie punten verschil in de slotfase hadden behaald. Toen het laatste fluitsignaal 90 seconden later klonk, hadden ze met drie punten verschil verloren. Het werd destijds als een buitenbeentje beschouwd; God zegene onze onschuld.
Halverwege de lente domineerden ze Donegal vanaf de eerste minuut tot de 60e minuut en leidden met acht punten. De resterende tien minuten verloren ze echter met elf punten.
En natuurlijk hadden ze bij de vorige wedstrijd Galway's interesse in het kampioenschap vrijwel volledig weggenomen, aangezien ze in het derde kwart met acht punten voorsprong voorstonden. Toch waren ze op de een of andere manier dankbaar voor de gelijkmaker van Conor Doherty.
Nu de zomer het punt bereikt waarop er geen weg terug meer is, voelen ze zich als een team waarvan de voorbereidingstijd beter besteed zou kunnen worden aan het languit op de bank bij een psychiater liggen en woordspelletjes spelen dan aan het spelen van wedstrijden op het trainingsveld.
Maar het probleem is dat het daar moet worden opgelost.
Er bestaat weinig twijfel over dat ze, in hun overgang van twee opeenvolgende Ulster-kampioenen naar dit niveau, psychologisch zijn aangetast door het vertrek – en de omstandigheden daaromheen – van Rory Gallagher, die evenzeer hun architect als hun manager was.
Gavin Devlin, die het afgelopen seizoen de ploeg onder Mickey Harte coachte, had daar weinig twijfel over toen hij tijdens de rust suggereerde dat de spelers "mopperden" over Gallaghers verbanning, terwijl hij Tally adviseerde om "een miljoen kilometer van zijn werk weg te rennen."
Gezien de manier waarop de zaken zich voor laatstgenoemde hebben ontwikkeld, lijkt er voor Devlin wellicht een toekomst weggelegd in de consultancy als hij zijn huidige baan bij Louth opgeeft.
De helderheid en het doel die Gallagher in het team heeft gelegd, kunnen door niemand anders worden geëvenaard. Hierdoor is er sprake van duidelijke achteruitgang en heeft een nieuw spel ook de restanten van het oude plan aan flarden gescheurd.
Het gebrek aan diepgang in het paneel – een probleem in de tijd van Gallagher – is een constante factor en ondanks alle successen van Derry bij minderjarigen is het een productielijn die nog niet op gang is gekomen.
Bovendien was het geluk niet bepaald gunstig. Het langdurige verlies van belangrijke spelers als Gareth McKinless en Conor McCluskey door blessures heeft een grote impact gehad op een selectie die nauwelijks opties had. De grootste misser was misschien wel doelman Odhran Lynch, die mogelijk in het weekend terugkeert.
Ironisch genoeg speelde Tally aan het begin van het seizoen met het idee om laatstgenoemde te upgraden, toen hij zichzelf ontpopte als een slaaf van de mode door Neil McNicholl te veranderen in Derry's versie van Ethan Rafferty.
Dat lukte niet, maar het was een raadsel waarom hij ermee doorging tot het kampioenschap. In de lente was er al een regelaanpassing doorgevoerd om de impact van de vliegende keeper te beperken.
Derry heeft op geen enkel vlak tekortgeschoten, maar de kick-outs zijn waarschijnlijk het enige probleem waar ze dit seizoen al last van hebben.
Die laatste kwartaal-fade-outs – te beginnen met McNicholls ingepakte cadeau aan Paudie Clifford in februari – hebben pijn gedaan, maar het heeft veel te maken met de opstelling van het personeel, zoals journalist Cahair O'Kane van Irish News onlangs opmerkte in een artikel, waarin hij een vertekend beeld schetste van de neiging om te kiezen voor een primitieve overload-kick-outoptie.
Ze vonden het leuk om tegen Galway over te stappen op een gevarieerdere aanpak, wat niet verrassend is gezien de ongeëvenaarde kwaliteit van hun middenveldduo met Conor Glass en Brendan Rogers.
Maar ook al zijn die twee machten nog zo indrukwekkend als altijd, een andere lijkt wat afgestompt.
Hier is een statistiek om van te schrikken: een van de zwakke punten van Derry in hun Gallagher-roem was een te grote afhankelijkheid van Shane McGuigan voor scores uit vrije worpen en open spel.
De man uit Slaughtneil staat dit weekend nog niet eens in de top vier scorers van het team uit open spel, met slechts 0-4 achter Dan Higgins, Paul Cassidy, Rogers en Glass (in omgekeerde volgorde). Glass heeft zijn spitsen ook al overtroffen in de competitie uit open spel, met 3-16 tegenover 1-14.
In een nieuw spel dat vooral de beste aanvallers moet aantrekken, heeft McGuigan moeite met zijn vorm en impact. Dit komt vooral doordat hij niet over de explosieve snelheid beschikt om de extra ruimte te benutten.
Mogelijk moet hij zijn positie aanpassen naar een meer diepgaande rol. Hij floreerde de laatste tijd als middelpunt van Derry's meer gestructureerde opbouw. Het enige wat hij niet is kwijtgeraakt, is zijn vermogen om de bal te raken, dat even puur als zeldzaam is.
Als Derry van zijn verliezende gewoonte af wil komen, kunnen ze door hem te helpen zijn slechte gewoonte te vinden, hun winnende gewoonte vinden.
*****
The 42
