Afscheid van Carlo Gambalonga, 50 jaar journalistiek tussen geschiedenis, sport en mensheid

De Italiaanse journalistiek heeft vandaag een van haar meest authentieke en gepassioneerde stemmen verloren. Carlo Gambalonga, een historische journalist voor Ansa, een verteller van Italië en de wereld, die vijf decennia lang verslag deed met dezelfde nauwgezetheid van een rasechte reporter en hetzelfde enthousiasme van een jongen bij zijn eerste grap, is op 74-jarige leeftijd overleden.

Het was 1974 toen Gambalonga, amper twintig jaar oud, zijn eerste stappen zette als sportjournalist. De Olympische Spelen, het WK en het interview met de jonge Diego Armando Maradona markeerden zijn debuut aan het front. Vanaf dat moment verliep de overgang naar de nieuwsverslaggeving op een natuurlijke manier: met "zakken vol tokens" en nieuws dat werd gedicteerd door geïmproviseerde telefooncellen, was hij een directe getuige van gebeurtenissen die de geschiedenis van ons land hebben getekend. De ontvoering van de Moro, drie pausen, Albanië in oorlog, de aardbevingen in Irpinia en Friuli, de aardverschuiving van de Sarno: zijn stem bereikte alle anderen vóór alle anderen, vaak met die rake kwinkslag die altijd aan een handdruk voorafging.

Sinds 1976 is Gambalonga een integraal onderdeel van Ansa, het grootste Italiaanse persbureau, dat zijn tweede thuis werd. Van coördinator van de regionale kantoren tot adjunct-directeur gedurende meer dan tien jaar – bij Magnaschi, Gramaglia en Contu – was hij de architect van een nieuwe redactionele visie en droeg hij bij aan de lancering van gespecialiseerde producten, de uitbreiding van het nieuwsprogramma Ansamed en de constante dialoog met Italiaanse en buitenlandse instellingen.

Een van de belangrijkste momenten uit zijn carrière was het exclusieve interview met Hillary Clinton, afgenomen in Hotel Santa Caterina in Amalfi tijdens de G7 in Napels. Maar Gambalonga is er ook in geslaagd om hoogte- en dieptepunten te combineren, door zowel het buitenlands beleid als de dagelijkse hartslag van het Zuiden, de gezondheidszorg, het toerisme en het gebied, te beschrijven.

Hij ontving prijzen op nationaal en internationaal niveau – de Axel Munthe-prijs (1989), de Ischia-prijs (2007), de Salerno-prijs voor internationale informatie (2009), om er maar een paar te noemen – en beschouwde journalistiek als een instrument voor cultuur, dienstverlening en verbinding. Hij was tevens vicevoorzitter van de Ischia International Journalism Award Foundation, een rol die hij vervulde met dezelfde geest van degenen die talent willen bevorderen en ethiek willen beschermen. Naast zijn journalistieke activiteiten publiceerde hij essays en romans, variërend van de Middellandse Zee tot wetenschappelijke verspreiding. Onder de titels: "I ragazzi di Tirana", "Il signore delle nascite", "Cinema fermo posta" (Diego Fabbri-prijs) en "Casa ANSA – da 70 anni il diario d'Italia". Hij leidde ook hele generaties aspirant-verslaggevers op in de journalistieke masteropleidingen van Suor Orsola Benincasa en San Marino.