Meloni volgt het Spaanse model niet en zegt ja tegen hogere defensie-uitgaven (met bezorgdheid over Libië)

Over hetzelfde onderwerp:

Mijnheer de Voorzitter, geachte leden, De Europese Raad van 26 juni vormt het sluitstuk van een reeks belangrijke internationale afspraken, waaronder de G7-top die vorige week in Canada plaatsvond en de NAVO-top die morgen en overmorgen in Den Haag gepland staat. Deze top vindt, zoals helaas al enige tijd het geval is, plaats in een uiterst complexe internationale context, waarin de oorlog in Oekraïne en de ernstige situatie in de Gazastrook nog eens worden verergerd door de recente escalatie in het Midden-Oosten.

De Europese Raad biedt ons daarom de gelegenheid om te bespreken wat de prioriteiten van de Europese Unie in dit stadium zouden moeten zijn en, bovenal, welke initiatieven we moeten nemen om die prioriteiten na te streven. En u kunt zich goed voorstellen hoe zinvol dat beroep op het subsidiariteitsbeginsel, dat ik de Europese Unie al vaak heb toegedaan, vandaag de dag nog is. Ik denk dat het vandaag, meer nog dan gisteren, noodzakelijk is om ons te concentreren op de kwesties waarin we samen echt een verschil kunnen maken, op mondiaal niveau, en niet op de detailkwesties die we beter op nationaal niveau kunnen regelen. En de lijst met dossiers waaraan we als Europa moeten samenwerken is werkelijk lang, zoals ook de agenda van de volgende Europese Raad aantoont.

De Europese Raad zal zich uiteraard richten op de laatste ontwikkelingen in het Midden-Oosten, te beginnen met de crisis rond Israël en Iran, die de afgelopen uren is verergerd door de Amerikaanse aanval op drie Iraanse nucleaire installaties.

We begrijpen in deze kamer allemaal heel goed de potentieel enorme risico's die voortvloeien uit een verdere destabilisatie van een toch al zeer beproefde regio, en ik denk dat in deze zeer delicate fase de dialoog tussen regering en oppositie belangrijk is voor het welzijn en de veiligheid van de belangen van ons land. Ik zal mijn best doen om deze dialoog te onderhouden en uit te breiden.

Allereerst wil ik van deze gelegenheid gebruikmaken om te bevestigen wat de minister van Buitenlandse Zaken Tajani en de minister van Defensie Crosetto de afgelopen dagen al hebben verklaard, namelijk dat er geen enkel Amerikaans vliegtuig is opgestegen van Italiaanse bases en dat ons land op geen enkele wijze heeft deelgenomen aan de militaire operatie.

Gisterenmorgen, na de aanslagen, heb ik een spoedvergadering belegd met de vice-premiers, de betrokken ministers en de inlichtingendienstleiders om de situatie en de bijbehorende scenario's te beoordelen.

Onze prioriteit is uiteraard de veiligheid van onze medeburgers - burgers en militairen - die in de regio aanwezig zijn en het onderzoeken van de mogelijke veiligheids- en economische gevolgen voor Italië, te beginnen met die met betrekking tot de energiesector. Wat betreft de situatie van onze medeburgers: een konvooi met 122 mensen aan boord vertrok gisteren uit Israël en bereikte Egypte, vanwaar de Italiaanse burgers naar hun thuisland zullen worden teruggebracht. We werken er ook aan om onze aanwezigheid in Teheran op een ordelijke manier te verminderen door de medeburgers die daarom hebben verzocht - via Azerbeidzjan - het land te verlaten. Vanmorgen vertrok een nieuw konvooi, het derde, onder leiding van onze Carabinieri, met ongeveer 67 mensen aan boord, waaronder enkele medewerkers van de ambassade, naar Bakoe. Er worden activiteiten voorbereid om de komende dagen een ander konvooi te sturen, afhankelijk van de ontwikkeling van de situatie ter plaatse, en de mogelijke tijdelijke verplaatsing van onze ambassade in Oman wordt bestudeerd, om te helpen wanneer alle Italianen veilig zijn.

De verergering van de crisis baart uiteraard veel zorgen, met name over de mogelijke gevolgen in het Midden-Oosten en daarbuiten. We evalueren de mogelijke reacties van Iran en houden met name Hormuz in de gaten, een strategische zeestraat voor wereldeconomieën die de olie- en energieprijzen wereldwijd kan beïnvloeden. Maar hoe dan ook, we hebben er al voor gezorgd dat Italië de nodige voorraden krijgt.

Wat de crisis betreft, blijft het standpunt van de Italiaanse regering duidelijk. Wij achten de hypothese dat Iran kernwapens verwerft zeer gevaarlijk. Een Iran als kernmacht zou niet alleen een groot gevaar vormen voor Israël, maar zou ook een race tegen de klok starten om kernwapens te verwerven door andere actoren in de regio, wat een domino-effect zou veroorzaken dat ook voor ons zeer gevaarlijk is. Wij zijn ervan overtuigd dat alleen gecoördineerde diplomatieke actie vrede in de regio kan garanderen. Daarom hebben we de onderhandelingen tussen de VS en Iran krachtig gesteund. We hebben de afgelopen maanden twee onderhandelingsrondes in Rome georganiseerd en we zijn bereid om ook vandaag ons steentje bij te dragen.

Maar het is tijd om ambiguïteit en onderscheid achter ons te laten: Iran moet vergeldingsmaatregelen tegen de Verenigde Staten vermijden en vandaag nog de kans grijpen om met Washington tot een overeenkomst over zijn nucleaire programma te komen, wetende dat het mogelijk is om een ​​civiel programma te voeren op een manier die de volledige afwezigheid van militaire doeleinden garandeert. De Verenigde Arabische Emiraten zijn in dit opzicht een voorbeeld in de regio.

Met dit doel heb ik de afgelopen uren voortdurend contact onderhouden met de G7-bondgenoten en de belangrijkste regionale actoren, en we zijn het allemaal eens over een gezamenlijke aanpak ten gunste van een hervatting van de onderhandelingen. Minister van Buitenlandse Zaken Tajani heeft de afgelopen dagen meerdere keren met zijn Iraanse ambtgenoot gesproken, de laatste keer vanochtend, en hij heeft deze boodschappen doorgegeven. Minister Tajani heeft ook contact gehad met staatssecretaris Rubio en zal ons standpunt vandaag in Brussel herhalen tijdens de bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de Europese Unie, zoals ik dat zelf ook zal doen tijdens de Europese Raad en de ontmoetingen met de leiders in de marge van de NAVO-top.

Maar bij al deze gelegenheden zullen wij ook een andere prioritaire doelstelling voor Italië benadrukken: het staakt-het-vuren in Gaza. Zoals de regering al in deze Kamer heeft gezegd, neemt de legitieme reactie van Israël op een verschrikkelijke en zinloze terroristische aanval dramatische en onaanvaardbare vormen aan. Wij vragen Israël om deze aanval onmiddellijk te beëindigen.

Mede dankzij de Italiaanse inzet hebben we deze behoefte binnen de G7 gedeeld, en we zijn tevreden dat de verwijzing naar een staakt-het-vuren in de Gazastrook is opgenomen in de slotverklaring van de leiders op de top van Kananaskis. We zijn ervan overtuigd dat het noodzakelijk en mogelijk is om het moment aan te grijpen om eindelijk een einde te maken aan de vijandelijkheden in de Gazastrook – ook om de toegang van humanitaire hulp mogelijk te maken en een einde te maken aan het lijden van de burgerbevolking, die te veel en te lang heeft geleden – en meer in het algemeen om de spanningen in de regio te verlichten. We wijden onze belangrijkste inspanningen nu aan deze fundamentele doelstelling.

Wij herhalen onze krachtige steun voor de bemiddeling door de Verenigde Staten, Egypte en Qatar. De toekomst van de Gazastrook kan pas beginnen met de vrijlating van de gijzelaars en de ontwapening van Hamas. Een permanente stopzetting van de vijandelijkheden is ook noodzakelijk om de uitdaging van de wederopbouw te kunnen beginnen, waarin – zoals ik al zei – ik geloof dat de Arabische landen een leidende rol moeten spelen. En waarin Hamas, het is duidelijk, helemaal geen rol zal spelen.

Voor Palestina zijn we bereid bij te dragen aan een toekomstige regeling waarin beide volkeren in vrede, waardigheid en veiligheid kunnen samenleven, waarin terroristen geen rol kunnen spelen en waarin de Gazastrook nooit meer een platform kan zijn voor aanvallen op Israël. Integendeel, in het kader van een overeengekomen oplossing zou een hervormde Palestijnse Autoriteit naar onze mening steeds meer verantwoordelijkheid moeten nemen voor het bestuur en de veiligheidszorg op zowel de Westelijke Jordaanoever als Gaza.

Om deze resultaten te bereiken, zijn moedige keuzes nodig, in de eerste plaats van Israël. Er is een politiek proces nodig dat leidt tot een tweestatenoplossing, met reële en geloofwaardige veiligheidsgaranties voor Israël en een volledige normalisering van de betrekkingen met de Arabische en islamitische wereld, waarmee het proces dat met de Abrahamakkoorden is begonnen, wordt voltooid. Italië, een belangrijke speler in het verstrekken van concrete steun aan de bevolking van Gaza, zowel wat betreft toegewezen financiering als geleverde humanitaire hulp, is ook van plan om de ervaring die is opgedaan met het Food for Gaza-initiatief ter sprake te brengen bij de Europese Raad om de humanitaire actie van de Europese Unie te versterken.

En sta mij toe, in deze Kamer, de humanitaire hulpverleners, artsen en paramedici te bedanken die aan de frontlinies in de Gazastrook werken. We staan ​​dicht bij hen en we zullen er alles aan doen om hen te steunen en te beschermen. De afgelopen dagen heeft de regering toegezegd verdere hulp te verstrekken aan de WHO en UNICEF voor medische apparatuur en hulp aan vrouwen en kinderen. Tot slot heeft Italië de evacuatie gecoördineerd van 70 Palestijnen uit de Gazastrook, waaronder de kleine Adam en zijn moeder, Dr. Alaa al-Najjar, de enige overlevenden van een gezin van twaalf.

Maar voorbij de noodsituatie zien we, als we onze blik verruimen, een diepgaand veranderd Midden-Oosten. Assad is gevallen en we hebben een nieuwe leiding in Damascus. Hezbollah is verzwakt en Libanon heeft een nieuwe leiding die we moeten steunen, en die echt een nieuwe bladzijde kan omslaan en de vele crises die dat land de afgelopen jaren in zijn greep hebben gehad, kan overwinnen. Het economische herstel van beide landen en de wederopbouw, niet alleen van de infrastructuur, maar ook van het Libanese en Syrische sociale weefsel, zijn cruciaal voor het evenwicht op lange termijn in de regio en daarbuiten. In Libanon is Italië van plan de humanitaire behoeften van de bevolking te blijven ondersteunen en tegelijkertijd projecten met blijvende effecten te lanceren. Voor Syrië hebben we in Brussel een toewijzing van 50 miljoen euro aangekondigd, die zal worden gebruikt voor interventies op het gebied van hulp en re-integratie van vluchtelingen, bescherming van kwetsbare personen, infrastructuur, voedselzekerheid, gezondheid en bescherming van cultureel erfgoed. De opheffing van de economische sancties van de EU tegen Syrië vormt een historisch keerpunt voor het Midden-Oosten. Italië zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat de Europese Raad zijn potentieel benut en een nieuwe 'stabiliteitsdriehoek' tussen Libanon, Syrië en de toekomstige Palestijnse staat definieert, wat ook cruciale gevolgen zou hebben voor de veiligheid van Israël. Sterker nog, er zijn leiders in de hele Arabische wereld, en met name in de Golfregio, die geïnteresseerd zijn in een toekomst van vrede en economische kansen, en die bereid zijn te werken aan een regionaal kader waarin Israël volledig geïntegreerd kan worden, als partner en niet als vijand. Een regio die geprojecteerd is op de toekomst, die technologie en rijkdom exporteert in plaats van instabiliteit en terrorisme. Een historische verandering die extremisten op alle mogelijke manieren zullen proberen tegen te gaan, met name door hun toevlucht te nemen tot de cynische strategie van aanvallen op de weerloze bevolking. De verschrikkelijke aanslag die gisteren de Sint-Eliaskerk in Damascus trof, en tientallen slachtoffers onder de gelovigen maakte, valt waarschijnlijk binnen deze context. Namens Italië wil ik mijn diepste medeleven betuigen aan de Syrische christelijke gemeenschap. Kortom, Italië zet zich in voor serieuze en concrete oplossingen en is niet geïnteresseerd in politieke speculatie, omdat de zeer moeilijke situatie in het Midden-Oosten dit niet toelaat. De dankbaarheid van de Palestijnse en Israëlische bevolking voor wat Italië heeft gedaan en nog steeds doet, is het enige dat voor ons telt. Ik wil dit tegen de Italianen zeggen: wees trots op wat ons land heeft gedaan, van de instellingen tot de wereld van het vrijwilligerswerk, van ons leger tot onze artsen en verpleegkundigen, om gewone mensen te helpen die deze dramatische periode doormaken. Wij zullen deze overwegingen voorleggen aan de Europese Raad, maar het uitgangspunt blijft, ik herhaal, het staakt-het-vuren in Gaza en de hervatting van de onderhandelingen tussen de partijen over het conflict in Iran. Dit zijn noodzakelijke voorwaarden voor het definiëren van een nieuwe politieke en veiligheidsarchitectuur. In de Europese Raad zullen we uiteraard terugkomen op de Russische invasieoorlog tegen Oekraïne. We bevinden ons momenteel in een uiterst delicate fase van het conflict, met een gebrek aan substantiële vooruitgang in de onderhandelingen, met name wat betreft het staken van de vijandelijkheden. Gezien deze ontwikkelingen bewegen we ons in twee richtingen: steun aan Oekraïne en druk op Rusland. Ook hier is het directe doel een staakt-het-vuren dat een einde maakt aan de gevechten en ruimte laat aan de diplomatie om te praten over een daadwerkelijk en duurzaam vredesakkoord, wat onvermijdelijk ook gevolgen zal hebben voor de Europese veiligheidsarchitectuur.

Ik geloof dat de toewijding van Oekraïne aan de vrede voor iedereen duidelijk is. Dat blijkt uit de onmiddellijke bereidheid om het door president Trump voorgestelde staakt-het-vuren te accepteren, de herhaaldelijke uitingen van bereidheid om rechtstreeks met Rusland in gesprek te gaan. Die uitingen zagen we in Istanbul, waar een gekwalificeerde delegatie werd gestuurd, en de concrete en geloofwaardige voorstellen voor een onderhandelingspad.

De hervatting van de directe dialoog en de uitwisseling van gevangenen zijn stappen voorwaarts, maar ze zijn onvoldoende. De Russische Federatie moet nu laten zien dat ze serieus wil onderhandelen aan de onderhandelingstafel. Helaas zien we deze inzet momenteel niet, zoals blijkt uit de systematische en opzettelijke Russische aanvallen op burgerdoelen, met name aan de vooravond van belangrijke gebeurtenissen zoals het bombardement op Kiev aan de vooravond van de aanwezigheid van president Zelensky op de G7-top, alsof de poging er juist op gericht was elke poging om vooruitgang te boeken op weg naar vrede te ondermijnen.

Ik denk daarom dat het in dit stadium belangrijk is om gecoördineerde druk op Rusland uit te oefenen. We zijn bereid om dat te doen met het achttiende sanctiepakket dat momenteel in Brussel wordt besproken. Het pakket richt zich op de schaduwvloot van olietankers die eigendom zijn van Rusland en die worden gebruikt om sancties te omzeilen, en meer in het algemeen op de energie- en bankensector.

We zijn van plan Oekraïne te blijven steunen in zijn legitieme zelfverdediging, maar ook in het perspectief van wederopbouw, een van de belangrijkste factoren voor de toekomst van het land als soevereine, vrije en welvarende natie. Op 10 en 11 juli organiseren we de Oekraïne Herstelconferentie in Rome, waar we onze toewijding zullen bevestigen om het Oekraïense volk een toekomst van vrede en welzijn te garanderen. Een ambitieuze uitdaging, die we alleen kunnen winnen als we erin slagen de private sector te mobiliseren. We werken samen met Oekraïne en partners in deze richting en verwachten concrete en tastbare doelen te bereiken. We zijn ons ervan bewust dat een vrij en welvarend Oekraïne een geweldige kans en een grote rijkdom zou zijn voor heel Europa.

Maar we moeten ook bereid zijn meer te doen voor de veiligheid en verdediging van Italië en Europa. Het is een strategische noodzaak die we niet langer kunnen negeren, want zoals ik al eerder in deze zaal heb gezegd, kan geen enkele natie en geen enkele staatsorganisatie volledig onafhankelijk en soeverein zijn als ze haar verdediging en veiligheid aan anderen toevertrouwt. En dit heeft implicaties die veel verder reiken dan de kwestie van defensie zelf, omdat het economische en commerciële dynamiek inhoudt, of, kortom, de mogelijkheid om de nationale belangen volledig te verdedigen.

Als je niet weet hoe je jezelf moet verdedigen, kun je geen beslissing nemen. Als je geen beslissing neemt, kun je jezelf niet als volledig vrij beschouwen.

Daarom heb ik altijd geloofd dat het de juiste keuze was om te werken aan de bouw van een stevige Europese pijler van het Atlantisch Bondgenootschap, die naast de Noord-Amerikaanse pijler moet worden geplaatst, met het oog op strategische complementariteit en die bovendien de vorming van een stevige Europese industriële basis kan bevorderen.

In 2014 verbonden de lidstaten van het Atlantisch Bondgenootschap zich ertoe de strijdkrachten en capaciteiten te leveren die nodig zijn voor de defensieplannen van de NAVO, wat neerkomt op het bereiken van defensie-uitgaven van 2% van het bbp in 10 jaar. Sindsdien hebben alle Italiaanse regeringen deze toezegging bevestigd, zonder uitzondering van politieke kleur. Het is een doel dat we hebben bereikt, waarmee we de belofte die Italië internationaal heeft gedaan, gestand hebben gedaan. We hebben dit bereikt door zowel het traject van versterking van onze defensiecapaciteiten nieuw leven in te blazen als door in de berekening van relevante uitgaven de posten op te nemen die andere landen al in aanmerking nemen, in lijn met de parameters van het Atlantisch Bondgenootschap. Uitgaven die vallen binnen die verbrede en multidimensionale benadering van defensie die specifiek is voor het Strategisch Concept van de NAVO, het Witboek van de EU en het Readiness 2030 Plan.

Tijdens de Top van Den Haag zullen we het voorstel van NAVO-secretaris-generaal Rutte bespreken om de defensieve capaciteit van het bondgenootschap te versterken. We zullen worden opgeroepen om toezeggingen te doen die passen bij de complexiteit van de tijd waarin we leven. Toezeggingen die duidelijk, transparant en bovenal economisch en financieel houdbaar moeten zijn, zowel voor deze regering als voor de regeringen die na ons komen.

Op Europees niveau blijft het noodzakelijk om de regels van het Stabiliteitspact verenigbaar te maken met de met de bondgenoten overeengekomen verhoging van de defensie-uitgaven. Dit geldt met name voor de procedures bij buitensporige tekorten, waarbij gelijke behandeling noodzakelijk is en het risico van asymmetrische toepassingen moet worden vermeden.

Het huidige voorstel houdt rekening met de geactualiseerde beoordeling door de NAVO van de dreigingen en risico's voor Europa, de daaruit voortvloeiende defensieplannen en de mogelijke verlaging van de bijdrage van de Verenigde Staten in termen van strijdkrachten en capaciteiten. Dit vertaalt zich in een toezegging voor alle leden van de alliantie om 3,5% van het bbp aan defensie-uitgaven en 1,5% aan veiligheidsuitgaven te realiseren.

Dit zijn uiteraard belangrijke, maar ook noodzakelijke toezeggingen. Zolang deze regering aan de macht is, zal Italië deze nakomen door een volwaardig lid van de NAVO te blijven.

Om de simpele reden dat het alternatief duurder en aanzienlijk slechter zou zijn. We zien de chaos en onzekerheid om ons heen toenemen, en we zullen Italië niet kwetsbaar, zwak, niet in staat om zichzelf te verdedigen of zijn belangen te verdedigen zoals het verdient, achterlaten.

In deze onderhandelingen heeft Italië zich er enerzijds toe verbonden om een ​​duurzame, in de tijd variërende omvang van de gevraagde investeringen te verkrijgen en anderzijds om ervoor te zorgen dat in dit nieuwe programma van verplichtingen voor de komende jaren de 360-gradenbenadering wordt gerespecteerd, die Italië als essentieel beschouwt voor nationale, Europese en westerse strategische defensie-investeringen in veiligheid op alle domeinen die onderhevig zijn aan hybride dreigingen.

Het gaat niet alleen om defensie in strikte zin, maar om veel meer. Het gaat om grensverdediging, de strijd tegen mensenhandelaren, terrorisme, cyberdreigingen, kritieke infrastructuur en militaire mobiliteit. Het is een aanpak die we, zoals u weet, al in deze Kamer hebben besproken, die Italië al met succes heeft ondersteund in de discussiefase van het EU Readiness Plan 2030 en die ook belangrijke feedback van veel partners krijgt.

Dankzij de door Italië gewenste en verkregen bemiddeling hebben we een tijdsbestek van 10 jaar om 3,5% van de defensie-uitgaven te bereiken, vrijheid om jaarlijks te verhogen zonder minimumlimiet van jaar tot jaar en de mogelijkheid om de toezeggingen in 2029 te herzien. Kortom, aangezien we al op 2% van het BBP voor Defensie zitten, een stijging van 1,5% in tien jaar, komt dit niet ver van de toezegging die de regering in 2014 deed om destijds een stijging van 1% in tien jaar te realiseren (om van 1 naar 2% van het BBP te gaan).

Wat betreft de 1,5% van de uitgaven die bestemd zijn voor veiligheid, hebben we de lidstaten gevraagd en verkregen om te definiëren wat zij als een bedreiging voor de veiligheid van hun burgers beschouwen en welke middelen zij moeten inzetten om die bedreiging het hoofd te bieden, en welke uitgaven zij vervolgens moeten doen.

Dit is een pad dat verenigbaar is met alle andere prioriteiten van de regering – omdat we geen middelen zullen afleiden van wat we belangrijk vinden voor het welzijn van de Italianen – in lijn met de internationale verplichtingen van Italië en met het standpunt dat de huidige regeringsmeerderheid heeft vastgelegd in het programma waarmee ze zich aan de Italianen heeft gepresenteerd. Want zonder verdediging is er geen veiligheid en zonder veiligheid is er geen vrijheid. En ik voeg eraan toe: zonder veiligheid en vrijheid is er geen welzijn of welvaart.

De Europese Raad zal zich ook buigen over de ontwikkelingen op twee andere strategische gebieden voor de veiligheid van Italië en Europa: Noord-Afrika en de Sahel.

De gewelddadige confrontaties in Tripoli van de afgelopen weken laten zien dat we Libië niet kunnen negeren. Wat er in Libië gebeurt, heeft directe gevolgen voor de veiligheid van de Europese Unie, en Italië is verreweg het land dat het meest blootgesteld is aan potentiële risico's en dreigingen.

De situatie ter plaatse blijft zeer fragiel en onvoorspelbaar en Italië steunt de inspanningen om het staakt-het-vuren door middel van dialoog te consolideren, maar wij zijn van mening dat de Europese Unie ook al haar invloed moet aanwenden om ervoor te zorgen dat de partijen het bestand onvoorwaardelijk blijven respecteren en er alles aan moet doen om te voorkomen dat er nog meer burgerslachtoffers vallen of dat er schade ontstaat aan woon- of bedrijfsinfrastructuur.

Tegelijkertijd moeten we werken aan het herstarten van een politiek proces dat Libië naar een stabielere politiek-institutionele structuur leidt. De Verenigde Naties spelen daarbij een centrale rol. Zij moeten ook bemiddelen in de standpunten tussen de instellingen van het Oosten en het Westen en een concrete basis vinden voor proactieve vergelijking tussen alle betrokken actoren.

De Europese Unie moet haar invloed en kracht aanwenden om druk uit te oefenen op de belangrijkste Libische actoren om onvoorwaardelijk met de VN samen te werken, ook omdat een zwak en gefragmenteerd Libië gedoemd is om steeds meer inmenging te krijgen van buitenlandse mogendheden met strategische belangen die verschillen van de onze. Het is echter essentieel dat Europa de VN-bemiddeling op een samenhangende en loyale manier steunt en de verdeeldheid tussen lidstaten overwint, die in het verleden alleen maar ten goede kwam aan actoren die vijandig tegenover de Unie stonden.

De stabiliteit van Libië en zijn buurlanden is ook een bepalende factor bij het indammen van irreguliere migratiestromen en de bestrijding van illegale handel in het centrale Middellandse Zeegebied. Het zijn juist in machtsvacuüms en de zwakte van instellingen dat criminele netwerken en mensenhandelaren wortel schieten, die instabiliteit en kwetsbaarheid uitbuiten om ongecontroleerde migratiestromen en vormen van illegale economie te stimuleren die de Europese veiligheid rechtstreeks bedreigen.

En ik wil eraan toevoegen dat Oost- en Zuid-Libië al de belangrijkste bruggenhoofden van de Russische militaire operaties in Afrika vormen. Er bestaat een reëel risico dat Rusland de huidige instabiliteit zal uitbuiten om zich verder te versterken in Libië en daarmee in het Middellandse Zeegebied. We zijn van plan de kwestie aan de Europese Raad voor te leggen en onze partners en de Unie te vragen meer aandacht te besteden aan deze gevaarlijke dynamiek.

In de Sahel onderstreept Italië de noodzaak van een flexibele en pragmatische aanpak, waarbij onze gemeenschappelijke strategische belangen centraal staan, gezien de voortdurende afname van de Europese aanwezigheid de afgelopen jaren.

Om de toenemende negatieve invloed van andere internationale actoren in de regio in te dammen, steunen wij binnen de EU de hervatting van de politieke dialoog, de ontwikkelingssamenwerking en de samenwerking op veiligheidsgebied met drie centrale landen in de regio, namelijk Mali, Burkina Faso en Niger. Deze landen worden momenteel geregeerd door militaire junta's en hebben zich inmiddels aangesloten bij de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten en de Alliantie van Sahelstaten.

In dit kader dragen we actief bij aan de lopende discussies over een "vernieuwde EU-aanpak voor de Sahel", zodat een pragmatische lijn van hernieuwde betrokkenheid en dialoog, zelfs kritisch, over de kwesties van het herstel van de constitutionele orde de boventoon voert. Als bewijs van deze toewijding onderhoudt Italië – de enige westerse staat – een bilaterale militaire samenwerking in het gebied met de MISIN in Niger, mede met het oog op het waarborgen van meer strategische diepgang voor de zuidelijke flank van de NAVO. En juist dankzij de bevoorrechte rol van Italië ben ik van mening dat ons land als bemiddelaar zou kunnen optreden tussen de Sahellanden en westerse landen die geïnteresseerd zijn in het herwinnen van hun aanwezigheid, via een deugdzaam en gezamenlijk proces.

Tijdens de Europese Raad zullen we opnieuw de balans opmaken van de uitvoering van het beleid van de Europese Unie op het gebied van migratie. Deze discussie valt samen met de veertigste verjaardag van het Schengenverdrag, dat enerzijds een vrijheid heeft gegarandeerd die voor ons vandaag de dag onmisbaar is, zoals die van onbeperkt reizen binnen de EU, maar anderzijds de tweede pijler ervan al te lang onderschat en niet volledig ten uitvoer heeft gelegd: die van de verdediging en bescherming van de buitengrenzen van de Unie, en bijgevolg de herbevestiging van het onaantastbare beginsel dat het aan de staten is om te beslissen wie hun grondgebied mag betreden, en zeker niet aan de maffia van mensenhandelaren.

Ik ben zeer trots op het werk dat op dit vlak is verricht, ook op G7-niveau. Het is dan ook niet toevallig dat Italië de taak heeft gekregen om de thematische tafel over immigratie en de wereldwijde strijd tegen mensenhandel te coördineren. Een format dat voortbouwt op het werk van het Italiaanse voorzitterschap van vorig jaar.

Het slotdocument van de G7 over immigratie omarmt onze lijn volledig, namelijk de noodzaak van gereguleerde immigratie, een meedogenloze strijd tegen de georganiseerde misdaad die mensenhandel beheert – met name volgens het principe ‘follow the money’, dat we hebben geleerd van Giovanni Falcone en Paolo Borsellino – en samenwerking tussen gelijken met landen van herkomst en doorvoer, een strategie die ten grondslag ligt aan de bilaterale overeenkomsten die we hebben ondertekend, en uiteraard ook aan het Mattei-plan voor Afrika en de EU Global Gateway.

En juist vanwege de synergie tussen de twee platforms, Piano Mattei en Global Gateway, organiseerden we vorige week – samen met de voorzitter van de Europese Commissie – een internationale conferentie in Rome, waar we nieuwe toezeggingen aan het Afrikaanse continent aankondigden. Piano Mattei is, kortom, niet langer alleen een Italiaanse strategie.

Zoals u weet, heeft er de afgelopen twee jaar – onder impuls van Italië – in Brussel een beslissende koerswijziging plaatsgevonden op het gebied van migratie. De aandacht is nu volledig gericht op de externe dimensie, op gelijkwaardige partnerschappen met de landen van herkomst en doorreis van migranten, op de nieuwe verordening om repatriëringen effectiever te maken en op het nieuwe migratie- en asielpact, waarvan de lidstaten werken aan de implementatie met het oog op de inwerkingtreding ervan medio volgend jaar. Zonder de zogenaamde innovatieve oplossingen te vergeten, een concept dat ook door Italië is geïntroduceerd met het protocol tussen Italië en Albanië.

De overgrote meerderheid van de lidstaten is nu verenigd rond deze algemene strategie – die de versterkte concepten van veilig land van herkomst en veilig derde land omvat, maar ook, in perspectief, de oprichting van Europese repatriëringscentra in derde landen – en het resultaat is dat de Commissie de afgelopen maanden verschillende concrete wetgevingsvoorstellen over deze kwesties heeft gepresenteerd. Ik wil bijvoorbeeld wijzen op de Europese lijst van landen van veilige herkomst, die recht doet aan de vele, te veel, beslissingen die zijn ingegeven door een vertekende ideologische bril, zoals we die hier in Italië al maandenlang zien. Het is nu aan de Europese wetgevers, de Raad en het Parlement, om de relevante onderhandelingen snel te laten vorderen.

Italië heeft een voortrekkersrol gespeeld in dit debat en heeft altijd hoge eisen gesteld aan de praktische uitvoering van de besluiten. En uiteraard zal de werkgroep immigratie die wij samen met Denemarken en Nederland hebben opgezet, ook op deze Raad bijeenkomen. Deze werkgroep vertegenwoordigt nu grotendeels de meerderheid van de lidstaten, rekening houdend met het feit dat Duitsland inmiddels ook heeft besloten zich bij de Raad aan te sluiten.

Samen met de Deense premier Mette Frederiksen en zeven andere Europese leiders – van wie ik zeker weet dat het aantal zal toenemen, gezien de recente toetreding van de Hongaarse premier Orbán en de groeiende belangstelling die we voor het initiatief registreren – willen we blijven zoeken naar steeds effectievere oplossingen. Daarom hebben we op 22 mei jongstleden een open brief ondertekend waarin we vragen om een ​​reflectie op hoog niveau over het thema van de internationale verdragen waaraan we gebonden zijn, en over het vermogen van die verdragen, tientallen jaren na hun aanname, om de problemen van onze tijd effectief aan te pakken. Te beginnen met het fenomeen migratie.

Uiteraard is de reflectie die wij voorstellen er niet op gericht deze verdragen of de waarden die ze belichamen te verzwakken. Integendeel, ons doel is ze te versterken. Door hun toepassing aan te passen aan een veranderende realiteit, zouden we deze teksten immers beter afstemmen op de behoeften en eisen van burgers.

In te veel gevallen heeft de toepassing van bepaalde beginselen tot resultaten geleid die voor de meesten onbegrijpelijk zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan de gevallen waarin de partijen, op grond van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, worden belet om buitenlanders die bijzonder ernstige misdrijven hebben gepleegd, uit te zetten om de veiligheid van hun eigen burgers te beschermen.

De bescherming van vluchtelingen en asielzoekers moet worden herzien om deze effectiever en minder hypocriet te maken. Dat kan betekenen dat mensen minder welkom zijn in onze gebieden, maar ook dat we meer steun krijgen in crisisgebieden.

Wij hebben kennisgenomen van de beschikbaarheid van de Secretaris-Generaal van de Raad van Europa Berset om deze kwesties te verdiepen, en met onze partners zijn we van plan om een ​​serieuze politieke discussie te starten, maar ook om alle beschikbare juridische instrumenten te analyseren. Want, zoals de secretaris-generaal zelf zei, er mag geen taboe rusten op de mogelijkheid om bepaalde aspecten van het Verdrag te actualiseren, uiteraard zonder ooit de fundamentele rechten ter discussie te stellen die wij allemaal delen en die de basis vormen van de Europese samenleving.

De Europese Raad zal tevens de voortgang van het uitbreidingsproces bespreken, het proces dat ik graag de hereniging van Europa noem, met bijzondere aandacht voor de Westelijke Balkan en Moldavië.

De Europese Unie heeft te lang een leemte achtergelaten op de Westelijke Balkan, die andere internationale actoren, zoals altijd, hebben geprobeerd op te vullen. Maar deze landen zijn niet zomaar "buren".

De Balkan ligt niet aan de rand van de Europese grenzen of zelfs buiten ons continent. Ze bevinden zich in het hart van ons continent, ze vormen de rits tussen Oost en West, een van de regio's die Johannes Paulus II graag de twee "longen" van Europa noemde. Daarom zet Italië zich in Brussel in voor een strategische aanpak van de Westelijke Balkan, die, ondanks de complexiteit van de uitdagingen die het gebied met zich meebrengt, rekening houdt met de noodzaak om deze landen een duidelijk perspectief te bieden op integratie in de Europese Unie.

Het is duidelijk dat de uitbreiding nieuwe uitdagingen met zich meebrengt waarop we moeten kunnen kunnen reageren, maar ik ben ervan overtuigd dat de Europese integratie van de Westelijke Balkan - evenals Oost - ook een strategische investering in de veiligheid van Europa vertegenwoordigt, nog meer in het licht van wat er aan onze grenzen gebeurt.

Albanië en Montenegro zijn "toplopers" in de regio. We moeten hun vooruitgang consolideren, ook om de hervatting van het Europese pad van de andere kandidaten aan te moedigen, beginnend bij Servië. En in deze context is het essentieel om het groeplan voor de westerse Balkan te blijven implementeren, om de hervormingen en de weg naar het Europese gezin te ondersteunen.

Op 4 juli zal de eerste UE-Moldova-top plaatsvinden, van fundamenteel belang om het partnerschap tussen Chişiniant en Brussel te verdiepen, in sectoren van gemeenschappelijk belang en met een hoge toegevoegde waarde, zoals veiligheid en verdediging, migratie, energie, digitaal, transport en concurrentievermogen, terwijl het pad voor de hechting van Moldenlova aan de EU-continuatie.

Ten slotte zal de Europese Raad ook een gelegenheid zijn om de stappen te bespreken die zijn gemaakt over de kwesties van het concurrentievermogen van de Raad van afgelopen maart, toen onze werken zich richtten op onderwerpen zoals de urgentie van vereenvoudiging, de behoefte aan een beschikbare energie voor iedereen en tegen de juiste prijs en de toereikendheid van de benodigde investeringen.

We ondersteunen en moedigen de inspanningen van vereenvoudiging door de Commissie aan via de verschillende omnibus -pakketten die zijn gepresenteerd en die momenteel worden besproken. Als een paar jaar geleden de last van de complicaties die we zelf hebben opgelegd, als een fout moest worden beschouwd, wordt in de huidige context die fout onvergeeflijk. De wereld om ons heen verandert en loopt, en we kunnen niet competitief zijn als we onszelf dwingen om met een nutteloze last op de schouders te rennen.

Regelgevende instrumenten zoals richtlijnen over de duurzaamheid van bedrijven demonstreren hun voor de hand liggende grenzen, en als overheid werken we, zoals altijd, om het concurrentievermogen van onze bedrijven te beschermen. Evenals op voorstellen om de Europese financiering, gemeenschappelijk landbouwbeleid te vereenvoudigen of een nieuwe categorie medium -capitalization -bedrijven te creëren met een vereenvoudigd regime.

We hebben ook met belangstelling de communicatie van de Commissie over de strategie voor de interne markt geaccepteerd, die in overeenstemming is met de verwachtingen en prioriteiten die Italië hebben geïdentificeerd. We moeten blijven aandringen op vereenvoudiging, de regels voor het verslaan van goederen en diensten harmoniseren, de MKB -bedrijven in het centrum plaatsen en de digitalisering vergemakkelijken.

We kijken met even belang in de communicatie van de Commissie voor de EU -strategie "Startup and Scaleup", die ernaar streeft om Europa de plek te maken om innovatieve bedrijven te laten groeien.

We verwachten nu van de Commissie, voorstellen voor ernstige en effectieve acties om Europa terug te brengen naar het centrum van technologische innovatie.

Wat betreft de Europese autosector, we weten dat het een sector is die een echte crisis doormaakt, en we weten dat die crisis vereist dat we met moed reageren. De regering weet het goed: we hebben al een tijdje aangedrongen op de noodzaak van een radicale verandering van natuurlijk en een plan om de toekomst van de sector te garanderen, beginnend bij het overwinnen van de meest surrealistische aspecten van de Green Deal. Het is ook te danken aan onze onvermoeibare inzet die onder andere door de niet-betaling is gepromoveerd samen met de Tsjechische Republiek en andere Europese partners voor een nieuw Europees automobielbeleid-dat de Europese Commissie het industriële actieplan voor de Europese automobielsector heeft gepresenteerd, waarvan het noodzakelijk is om een snelle implementatie te garanderen.

Een duidelijk en voorspelbaar regelgevingskader is nodig, een echte steun voor de Europese supply chain, inclusief dat voor de productie van batterijen, en het is noodzakelijk om gelijke omstandigheden met internationale markten te waarborgen, bijvoorbeeld door overeenkomsten met betrouwbare partners.

In het bijzonder hebben we de beslissing ondersteund om flexibiliteit te introduceren om autofabrikanten in staat te stellen dure boetes te voorkomen en het "poolen" -fenomenen te voorkomen - d.w.z. de gemaksalliantie met andere fabrikanten, vaak buitenlanders, om de emissies van de co₂ te compenseren - die onvermijdelijke schade aan het concurrentievermogen van de Europese industrie inhouden.

In de autosector is er echter een solide en ondubbelzinnige verwijzing naar technologische neutraliteit, ondanks het feit dat de laatste Europese Raad van maart dit concept heeft teruggeroepen tussen de principes die ten grondslag liggen aan een interne markt en een meer concurrerende industrie - een ander resultaat dat we met trots kunnen claimen.

Het zal daarom nodig zijn om aan te dringen, binnen de meer algemene beoordeling van de wetgeving van de automotive, zodat alle technologieën die nuttig zijn voor het koolstofarbonisatieproces in overweging worden genomen, inclusief biobrandstoffen, e-fuels en waterstof.

Precies in deze zin kondig ik aan dat ik samenwerk met president Macron en kanselier Merz om gemeenschappelijke lijnen te definiëren ter ondersteuning van de Europese autosector. Ik ben er zeker van dat onze drie naties, die samenwerken, een fundamentele stimulans kunnen bieden aan de lopende reflectie.

Concluderend, eervolle afgevaardigden. We leven een periode van grote wereldwijde spanning, waarin het noodzakelijk is om het firma -roer en een coherente routeroute te handhaven.

En de route is voor ons duidelijk: een Italië -hoofdrolspeler in alle tafels, fabrikant van bruggen en dialoog met alle partners, Chiara in haar euro -Atlantische en mediterrane positionering, bedrijf in de gids dankzij een regering die eindelijk de nationale interesse in het midden heeft gezet en elke dag na elk onderwerp heeft nagestreefd.

Versterkt door onze posities, van de geloofwaardigheid die we hebben verdiend met loyaliteit en openhartigheid, van de visie die een solide meerderheid verenigt, en van een Italiaans volk dat nog steeds in staat is de wereld te verbazen, zullen we blijven werken zonder onszelf, zonder conditionering en zonder angst, zoals altijd in de exclusieve interesse van Italië en Italianen te verbazen.

Meer over deze onderwerpen: