Politieke kortsluiting bij het ministerie van Volksgezondheid

Over hetzelfde onderwerp:

De Nationale Technische Adviesgroep Vaccinatie (NITAG), een belangrijk orgaan voor vaccinatiebeleid in Italië, is officieel opgeheven door minister van Volksgezondheid Orazio Schillaci middels een decreet. Dit besluit volgt op de verhitte controverse die ontstond na de benoeming van twee figuren die bekend stonden om hun scepsis ten aanzien van vaccinaties in de nieuwe commissie: Paolo Bellavite en Eugenio Serravalle. Vanaf de ondertekening van het benoemingsdecreet op 5 augustus was het duidelijk dat er iets niet klopte: personen zoals Bellavite en Serravalle, bekend om hun standpunten tegen verplichte vaccinatie en hun kritiek op het vaccinatiebeleid, wekten onmiddellijk verontwaardiging op binnen de wetenschappelijke gemeenschap en bij vele institutionele belanghebbenden. De directeur van de afdeling Preventie van de regio Veneto, Francesca Russo, nam uit protest ontslag uit haar functie en hekelde een samenstelling die "niet strookte met wetenschappelijk bewijs".

Geconfronteerd met een petitie, gesteund door prestigieuze figuren zoals Giorgio Parisi en het Transversaal Pact voor de Wetenschap, die een "ernstig teken van legitimering van antiwetenschappelijke theorieën" aan de kaak stelde, en met meer dan 16.000 verzamelde handtekeningen, werd Schillaci gedwongen de crisis te beheersen. De minister stond dus voor de keuze: de twee op te roepen tot aftreden – een mislukte missie – of de hele Nitag-commissie officieel te ontslaan. Het ontslag, dat ongeveer tien dagen na de benoeming plaatsvond, werd officieel gerechtvaardigd door de noodzaak van "een nieuwe benoemingsprocedure om alle relevante categorieën en belanghebbenden te betrekken" en om "serieus, rigoureus en onopvallend werk" te garanderen.

Maar afgezien van de formele verklaringen blijven de politieke spanningen duidelijk: premier Giorgia Meloni was naar verluidt ontevreden over de intrekking, die door bronnen bij Palazzo Chigi als "onconventioneel" werd omschreven. In deze explosieve context zijn zowel Schillaci als Maria Rosaria Campitiello , hoofd van de afdeling Preventie van het ministerie van Volksgezondheid, met een bezoedeld imago naar buiten gekomen. Ofwel was het duidelijk dat Bellavite en Serravalle problematisch waren (en negeerden ze hen desondanks), ofwel worden ze gezien als instanties die een lijst hebben onderschreven – waarschijnlijk voorgesteld door anderen – zonder zelfs maar de profielen van de genomineerden te verifiëren. Dit is een ernstige institutionele tekortkoming, die wijst op oppervlakkigheid of politieke verzoening ten opzichte van delen van de meerderheid die kritisch staan tegenover vaccinatiebeleid.

Toch hadden de twee controversiële benoemingen de expliciete steun gekregen van de Broeders van Italië en de Liga , waardoor de ministeriële positie nog fragieler en dubbelzinniger werd. De politieke legitimiteit van de benoemingen was evident, maar de daaropvolgende terugtrekking legde interne spanningen binnen de meerderheid bloot. Niet alleen een technische vergissing dus, maar een potentiële interne politieke staatsgreep. Eén achtergrondverhaal is bijzonder suggestief: de benoemingen van Bellavite en Serravalle waren mogelijk een "vergiftigde gehaktbal", gericht op Schillaci en Campitiello. In de interne strijd om de controle over het ministerie – met name onder de facties van de Broeders van Italië – zou de ondersecretaris van het kabinet van de premier, Giovanbattista Fazzolari, de opvolging van Schillaci bevorderen. De naam die op poleposition staat? Rocco Bellantone, de huidige president van het Italiaanse Nationale Instituut voor Gezondheid, die hij zelf had genomineerd om het instituut te leiden.

Dit maakt de Nitag-affaire tot een waar institutioneel debacle, een kortsluiting tussen wetenschap, politiek en ministeriële apparaten. De verloren – en misschien nooit echt herwonnen – geloofwaardigheid drukt zwaar op zorginstellingen. De figuren van Schillaci en Campitiello worden verder ondermijnd, terwijl een geïrriteerde premier en een ondersecretaris die klaarstaan om de minister te vervangen, een scenario van interne strijd binnen de meerderheid creëren. Uiteindelijk dreigt de Nitag-affaire diepe littekens achter te laten: het benadrukt een verzwakking van het vertrouwen in zorginstellingen, een fragiel en politiek omstreden besluitvormingsproces, en een interne situatie binnen het ministerie van Volksgezondheid die doet denken aan de Maritieme Republieken, in dit geval gekenmerkt door voortdurende onderlinge strijd tussen facties binnen dezelfde partij.

Meer over deze onderwerpen: