Schaduwen: De stemming en de oorlog om de nieuwe president na het imperium van Malagò

Zal er een Judas of meer dan één aan deze tafel zitten? Luca Pancalli en Luciano Buonfiglio moeten zich deze vraag gisteravond gesteld hebben, toen ze hun respectievelijke (en vermoedelijke) aanhangers bijeenbrachten tijdens twee afzonderlijke verkiezingsdiners, in de Casale di Tor di Quinto en in de Circolo dell'Aeronautica, om de troepen te tellen. Het was het voorgerecht, of misschien wel het spotdiner, van de strijd om het presidentschap van de Coni, die vanochtend in Acquacetosa gepland stond. Eenentachtig vooraanstaande kiezers worden opgeroepen om de opvolger te kiezen van Giovanni Malagò, de glorieuze Italiaanse Mister Sport, aan wie de regering geen verlenging van zijn mandaat heeft verleend, zoals Luca Zaia in Veneto. Het is het einde van een tijdperk, van een manier van zijn en van het beschouwen van sport en relaties buiten de sport. In dit verhaal vol politiek, clubs aan de oevers van de Tiber, macht en Noord-Rome, zal veel afhangen van Franco Carraro, die de weegschaal op 85 zet voor de kwaadaardige Poltronissimo. Het is een transversale en onvoorspelbare wedstrijd. Aan de ene kant Pancalli, voorzitter van het Paralympisch Comité en voormalig raadslid van de regering van Marino in Rome; aan de andere kant Buonfiglio, leider van de Kano- en Kajakfederatie. De eerste wordt gesteund door een aantal federaties, maar ook door de politiek in naam van "vernieuwing": minister van Sport Andrea Abodi steunt hem in een luidruchtige stilte, Paolo Barelli, leider van Forza Italia en leider van de Federnuoto, en ook Angelo Binaghi, leider van de tennisbeweging, hebben zich zonder problemen aangesloten. De tweede, Buonfiglio, heeft een uitgesproken sponsor: Malagò, van wie hij ook vicevoorzitter was, en daarmee, naar eigen zeggen, van het Italiaanse sportsysteem dat onafhankelijk wil blijven. In het midden Carraro, die weinig maar waardevolle stemmen lijkt te hebben, net als die van Gabriele Gravina van de FIGC en Gianni Petrucci van het basketbal, om er maar twee te noemen. Alles kan gebeuren. Degenen die er veel van afweten, zeggen dat Buonfiglio zou kunnen winnen wanneer het quorum daalt dankzij de stemmen van Carraro. Als het zo loopt, zou Abodi, een uiting van Fratelli d'Italia, er niet goed vanaf komen. Daarom heerst er in de Via della Scrofa nervositeit onder de kolonels van Giorgia Meloni: wedden op een kandidaat die zeer capabel is maar als links wordt bestempeld, en dan verliezen is niet best. Bij twijfel liet de partij afgevaardigde Elisabetta Lancellotta, die deel uitmaakt van de Nationale Raad van Coni in het territoriale quotum en daarom een ​​grote kiezer is, gisteravond niet deelnemen aan het verkiezingsdiner van Pancalli. De eerste stemming vereist een absolute meerderheid (41), daarna gaat het ten koste van alles met die van de kiezers ten onder. Coni vertegenwoordigt een beweging met 14 miljoen leden, een kracht, ook al is de kluis inmiddels overgedragen aan Sport en Gezondheid, de eerste echte strijd die in de tijd van de geelgroenen door Malagò verloren ging. De regering lijkt niet te hebben gecoördineerd, zoals het hoort, met als excuus inmenging te vermijden. De Liga van Matteo Salvini staat bijvoorbeeld dicht bij Stefano Mei van Atletiek, die bij Buonfiglio zit. Waanzinnige voorspellingen, persberichten en vergif, mogelijke beroepen liggen op de loer. De toekomst van CONI zit in een glazen bol, meer dan in een basketbal of voetbal. Naast de presidentskandidaten – er zijn er acht in totaal – worden de leden van de raad gekozen met een tweede stemming, vertegenwoordigers van alle sportwerelden, naast de drie leden die rechtens lid zijn van het IOC (Giovanni Malagò, Federica Pellegrini en Ivo Ferriani). Het is onduidelijk wat er aan de hand is, net als het Paleis, H in feite, het hoofdkwartier van CONI in het Foro Italico, voorheen Foro Mussolini. Om in de details te treden: het gaat om de toekomstige secretaris-generaal van de organisatie, de echte bestuurlijke motor van deze machine. Carraro staat klaar om zijn stemmen naar Buonfiglio te laten gaan, zolang Carlo Mornati aanblijft. De president van de kanosport zou Alberto Miglietta verkiezen. Het gaat erom. En zelfs Pancalli zou, om de kaarten te schudden, zich kunnen richten op Malagò's aftredende secretaris-generaal, maar er zijn mensen die dat ontkennen. Een oorlog van zenuwen en strategie, met verdeelde en vervolgens verenigde politici. Malagò, die acht regeringen en zeven premiers aan zich voorbij heeft zien gaan, zal er alles aan doen om te voorkomen dat hij Abodi, de vertegenwoordiger van een regering die hem geen enkele korting heeft gegeven, moet vertellen dat hij gewonnen heeft. De minister van Sport bevindt zich niet in een gemakkelijke positie: hij heeft zich op elegante wijze voor Pancalli blootgelegd en kan nu niet meer achteruit. Er heerst een zekere onrust binnen Fratelli d'Italia over deze riskante zet. Om het beeld nog ingewikkelder te maken, is er een behoorlijke oorlog tussen de federaties en vanochtend, voordat de stemming begint, worden er vonken verwacht. Het heeft geen zin om te veel nadruk te leggen op de verkiezingsdiners van gisteravond: ze moeten met een korreltje zout worden genomen, zoals de geschiedenis van de Coni ons leert. Raffaele Pagnozzi stond in 2013 op met zestien stemmen vóór en 's ochtends won Malagò met drie stemmen verschil. Het was het begin van een imperium, maar ook van een jetset waar de zon zou kunnen ondergaan. Of misschien ook niet. Sorry voor Baron Pierre De Coubertin: het belangrijkste vandaag is niet om deel te nemen.

Meer over deze onderwerpen: