Toen het leven van tennissers (buiten de tennisbaan) echt bestond

Roland Garros

Er was geen sprake van een bubbel die met monastieke strengheid moest worden gerespecteerd en als het elf uur 's avonds werd, was er slechts de keuze: Chez Castel of Chez Régine, Ruinart of Veuve Clicquot. Het was het tijdperk van de ‘Nachtelijke Zittingen’ van de jaren zeventig en tachtig, en de voorvechters van de rode klei werden overweldigd door het Parijse sociale leven.

Over hetzelfde onderwerp:

Parijs . Het is nog niet zo lang geleden dat tennisspelers 's avonds, tussen de achtste en de kwartfinale van een Grand Slam, een druk en hedonistisch leven leidden. Hun dagelijkse leven werd niet tot in de kleinste details in de gaten gehouden door hordes voedingsdeskundigen en mental coaches. Ze hoefden niet naar saaie, door sponsors georganiseerde evenementen te gaan en hoefden ook niet symbool te staan voor gezondheid en politiek. corr. Het was het tijdperk van de ‘Nights Sessions’ van de jaren zeventig en tachtig, zoals het Parijse tijdschrift 40-A ze noemt , het tijdperk waarin mensen ’s avonds bijeenkwamen op 15 rue Princesse, in het hart van Saint-Germain-des-Prés, op een plek waar je het beste van Tout-Paris kon horen en Serge Gainsbourg La Javanaise kon horen zingen, met de gele handen van Gitanes en een glas whisky op de piano: Chez Castel, vernoemd naar de historische eigenaar, Jean Castel. "Er wordt gezegd dat Vitas Gerulaitis in 1980 bij Chez Castel was op de vooravond van zijn nederlaag in de finale van Roland Garros tegen Borg", vertelde ondernemer Antoine Bénichou aan 40-A.

Want het leven buiten de gravelbanen van Auteuil, waar het tenniscomplex van Roland Garros zich bevindt, bestond echt . Er was geen bubbel die met monastieke strengheid moest worden gerespecteerd en als het elf uur 's avonds werd, hoefde je alleen nog maar te kiezen: Chez Castel of Chez Régine, Ruinart of Veuve Clicquot. "Ik ken meer nachtclubs dan tennisbanen. De Crazy Horse was mijn kantoor. In die tijd ging ik heen en weer tussen Castel en Régine: ik ging naar Chez Régine voor Régine en naar Chez Castel voor Jacques ", vertelde Nicola Pietrangeli , die Roland Garros twee keer won (1959, 1960) en tevens aanvoerder was van het Italiaanse team dat de eerste Davis Cup in zijn geschiedenis won (1976), aan 40-A. Bij Chez Castel werd de zesde set gespeeld, met internationale actrices en modellen, rode fluwelen banken en wilde dans.

Lees ook:

Het was moeilijk om nee te zeggen tegen Jacques Renavand, voormalig tennisser en artistiek directeur van Chez Castel van 1967 tot 1981, bijgenaamd 'de locomotief' vanwege zijn talent om de avonden te openen en de andere nachtuilen te begeleiden tot de eerste zonnestralen . "Hij was een veelbelovende tennisser, maar hij ging elke avond uit. Een Parijse in hart en nieren, met veel charme, en hij was ongelooflijk succesvol bij de meisjes", getuigt Pierre Barthès. "Jacques en ik waren al mijn hele leven vrienden, en toen hij de club ging managen, gingen we er allemaal heen", herinnert de Roemeense kampioen Ilie Nastase zich, die, zo vertelt 40-A ons, "urenlang Bianca Jagger en Claudia Cardinale kon verleiden." In 1971 verdiende Nastase $4.000, nadat hij verloor van de Tsjechoslowaak Jan Kodes. Dat duurde één nacht. “Ik ging naar Chez Castel, nodigde iedereen uit en gaf elke cent uit die ik had verdiend”, vertelt Nastase.

De gravelkampioenen lieten zich meeslepen door het Parijse verenigingsleven. Op nummer 15 rue Princesse kom je Jean-Paul Belmondo tegen naast Jimmy Connors, Juliette Gréco naast Marcel Bernard, de eerste winnaar van Roland-Garros na de Tweede Wereldoorlog. Maar ook de Australische bende: Lew Hoad, Tony Roche en John Newcombe, die na een hele nacht bier drinken om 7 uur 's ochtends moeiteloos op het veld verschenen, om aan het einde van de wedstrijd weer te gaan feesten. "Het was hun dieet. We keken er gek naar", grapt de voormalige Franse tennisser Pierre Barthès vandaag. Roche en Newcombe, winnaars van dertien Grand Slam-dubbeltitels, vormden zo'n goed duo dat ze een gedeelde liefde voor Brigitte Bardot hadden: een liefde die echter nooit wederzijds was.

Zangeres Nicoletta organiseerde vaak afterparty's in haar loft aan de Quai des Célestins met uitzicht op de Seine: "Er kwamen altijd wel vijfentwintig mensen om vijf uur 's ochtends naar me toe. Eén keer duurde het tot elf uur. Tony Roche en John Newcombe gingen terug douchen en daarna gingen ze spelen in Coubertin (een van de Roland Garros-stadions, red.). Wil je weten hoe het ging? Ze wonnen. We hadden toen enorm veel plezier ." De Paraguayaan Victor Pecci en de Amerikaan Vitas Gerulaitis, bijgenaamd “Broadway Vitas”, waren verloofd. Ze behoorden tot de besloten kring van de ‘gentleman fermeurs’, de laatsten die vertrokken, de onvermoeibaren, zij die het pand sloten. "Vroeger was het circuit menselijker. We bleven aan de bar zitten en praatten. Tegenwoordig kennen ze elkaar niet eens meer", verzekert Nastase. Voor Frédéric Beigbeder, schrijver en literatuurcriticus van Figaro, een grote dandy en een groot kenner van de Parijse nachten, is “het winnen van wedstrijden zonder de dag ervoor te hebben geslapen het kenmerk van echte kampioenen”.

Meer over deze onderwerpen: