Tour de France, Ben Healy heeft zijn gekke idee gerealiseerd

De eenzaamheid van een man die aan alles ontvlucht, ontbrak nog steeds in het verhaal van de Tour de France van 2025. Het was te verwachten in de bergen van het Centraal Massief, omdat het juist bij hoogteverschillen van duizenden meters en hoogteverschillen van meer dan duizend meter gemakkelijker vorm krijgt. Ben Healy is echter geen wielrenner die hier aandacht aan besteedt. Omdat Ben Healy de verstrooide en nieuwsgierige blik heeft van iemand die in staat is het ongewone te observeren dat de meeste mensen niet zien, omdat hij de anarchistische geest van de wielersport in zich draagt .

Ben Healy heeft een grote avontuurlijke geest in een klein lichaam dat zich scheef en onelegant op een fiets voortbeweegt. En bovenal het vermogen om snel en op ongewone manieren berekeningen uit te voeren: hij deelt waar het beter zou zijn om af te trekken, hij transformeert optellingen in vermenigvuldigingen, vermenigvuldigingen in machtsverheffingen. Berekeningen die fout lijken, maar de juiste uitkomst opleveren.

Richting Vire Normandie, de finish van de zesde etappe van de Tour de France van 2025, leverden Ben Healy's berekeningen een bizar resultaat op. In een etappe vol beklimmingen en korte klimmetjes, met zware beklimmingen zo verteerbaar als bepaalde Franse vleeswaren in kaas, identificeerden ze de 42,6 kilometer naar de finish, een afdaling, als het beste punt om los te komen van het gezelschap van de andere zeven koplopers die zich met de koppigheid van de wanhoop naar de finish hadden gewaagd: Mathieu van der Poel, Quinn Simmons, Will Barta, Simon Yates, Michael Storer, Eddie Dunbar en Harold Tejada. Ze zagen hem voor zich nog kleiner worden, alsof je naar een gek kijkt. Ze vroegen zich af: "Waar wil die kerel naartoe?" Hij zou hebben geantwoord: "Naar de finish." Maar hij was al te ver weg.

Ben Healy had kunnen wachten. Hij had die zeven zelfs tijdens de klim kunnen laten vallen, op een van de vele côtes die de organisatoren naar de finish hadden uitgestrooid. Hij deed dat niet; hij vertrouwde liever op zijn berekeningen. Hij trapte liever alleen, genietend van de sensatie van al die steegjes, het applaus en het gejuich van de duizenden en duizenden en duizenden mensen die besloten hadden de renners van de Grande Boucle vanaf de kant van de weg te zien passeren .

Sinds de ochtend probeerde hij te ontsnappen aan een groep die niet in staat was te vertragen en de ontsnapten een vrijbrief te geven. Hij was de eerste, samen met Quinn Simmons – eveneens gedreven door de anarchistische geest van het wielrennen – die werd achtervolgd, die de druk op zijn gezicht voelde en harder trapte dan wie dan ook, alleen maar om zichzelf een middagje weg van de massa te gunnen. Het was misgegaan. Hij had het opnieuw geprobeerd. Het was wéér misgegaan. En wéér. Hij bleef erin geloven.

En toen hij eenmaal vooraan stond, met de groep ver weg en de potentiële vluchters die zich erbij neerlegden dat ze hun kans hadden gemist, zette hij zich in om zijn deel te doen. Hij wisselde van renner, zette alles op alles, in de hoop dat de tijd die hij in de slipstream had doorgebracht, zou opwegen tegen de energie die hij had verbruikt. Het was het allemaal waard. En het was het waard, want er was niets anders dat hij kon doen om zijn krankzinnige idee te verwezenlijken.

Ben Healy zette zijn waanzinnige idee om haar voor te blijven, trapte in zijn eentje 42,6 kilometer, en voegde een herinnering toe die nooit zal worden uitgewist, wat er de komende dagen en weken in de Tour de France ook gebeurt. Trap na trap heeft hij zijn naam in het collectieve geheugen gegrift, net als de grote wielrenners. Of gekken. Heel vaak is er geen onderscheid tussen de eerste en de tweede plaats, tenminste niet in ons geheugen. De erelijst is een ander verhaal; je moet er alleen niet te veel rekening mee houden .

Ben Healy moest lang wachten voordat hij degenen die vandaag met hem in de kopgroep hadden meegefietst, weer zag: 2'44” Quinn Simmon, 2'51” Michael Storer, ruim drie minuten de anderen, bijna vier Mathieu van der Poel, die geel droeg in Vire Normandie .

Meer over deze onderwerpen: