De luxe van AI die ons zacht heeft gemaakt en die we niet langer willen opgeven

Over hetzelfde onderwerp:

Ik herinner me nog hoe vreselijk het leven vroeger was. Je opende je inbox en er stonden dertig dringende e-mails met eisen voor uitleg, geruststelling, troost, verduidelijking, verduidelijking van offertes, kortingen. E-mails die verschillende tonen nodig hadden: beleefd, vastberaden, geruststellend, ontmoedigend, bitterzoet of commercieel. En dus begon de medewerker (ik) de protocollen op te stellen, onproductief maar noodzakelijk werk, en de tijd verstreek, tot om kwart voor twaalf de Egyptische slaaf er nog steeds was om de correspondentie te regelen. Vandaag, na bijna een jaar – ik heb het uitgerekend, en dat is de gemiddelde gebruiksperiode, levend met een generatieve assistent – ​​is een van de eerste bans opgelegd. Een slecht teken. De ban is een symptoom van misbruik, het betekent dat iedereen de butler op zijn telefoon is gaan waarderen. OpenAI heeft zojuist zijn ChatGPT-gebruiksbeleid bijgewerkt: het is nu verboden om het systeem te gebruiken voor medisch, juridisch of professioneel gelicentieerd advies.

Als dat het probleem was. Advies gevraagd aan een onervaren persoon, waarschijnlijk fout. Je zult het begrijpen. Ik voel me soms zwak, dat is de zelfdiagnose. De waarheid is dat ik geen samenvattingen en rapporten meer wil schrijven. Ik sta erop om nutteloze dingen de rest van mijn leven uit te besteden; ik kan niet terug. Zoals met alle luxe raak je er snel aan gewend. En de jongeren? Een professor schrijft in de New York Times dat "onze studenten subcognitief worden". De waarschuwing gaat niet over subtiele vaardigheden; hier gaat de basis van het denken verloren, zeggen ze. De samenvatting is een metafoor voor de menselijke conditie: als je niet weet hoe je moet samenvatten, weet je niet hoe je moet begrijpen. Als je niet begrijpt, kies je niet. Als je niet kiest, besta je niet meer. Het is waar dat we genoeg hebben van technofobe waarschuwingen, reageren ze in een andere krant, The Atlantic. Plato was bang voor schrijven, en we hebben Plato dankzij het schrijven. Elke technologie heeft eerdere vaardigheden belachelijk gemaakt en nieuwe krachten gecreëerd. Mensen en machines verslaan machines, en de koppige mensen die het alleen willen doen, lopen het risico als dwazen over te komen die stenen met de hand, zonder wiel, verplaatsen. Dus geen voorbarig gejammer over de teloorgang. De vraag is alleen wie we zullen worden in het dagelijks gebruik van AI, met het bijbehorende dagelijkse gemak.

Minimale antropologieën van de afgelopen twaalf maanden. 1. De mechanische volwassene. Hij werkt bij een bedrijf of een professioneel bedrijf. Hij schrijft rapporten, korte synoptische meningen, herinneringsbrieven, organisatievoorstellen, felicitaties voor nieuwe samenwerkingen en onzin met technische fratsen. Vóór AI had de arme man de bubbels van marxistische vervreemding. Hoe is het mogelijk om voor onbepaalde tijd veroordeeld te zijn tot zulk mechanisch en ondankbaar werk? Na AI wordt hij herboren. Hij voelt een nieuwe, sprankelende sensatie, iets dat lijkt op het gevoel van een treinconducteur. Nog steeds ongedefinieerd. De assistent genereert, en hij moet verfijnen. Hij voelt zich efficiënter (waar). Sneller (waar). Intelligenter (illusie, zeggen ze). Het grappigste en meest metaforische is dat de nieuwe (vierde?) industriële revolutie uitsluitend in zijn voordeel is, in het mijne, kortom, in het voordeel van de laagste in de kapitalistische keten, de dienaren van de herhaling. Onze werklast is verlicht, maar bedrijven kunnen er geen geld mee verdienen. De enige voorspelbare schade is het verlies van hersenspieren. Een onderzoek uit 2025 vond een significante negatieve correlatie tussen frequent gebruik van AI-tools en kritisch denkvermogen. De reden hiervoor wordt cognitieve offloading genoemd (een soort cognitieve offloading naar de machine). Wat een prachtige ziekte, jammer dat we hem niet kunnen voorkomen.

2. De creatieve volwassen Calimero van AI. De computerkerstman heeft iedereen behalve hem een ​​cadeau gebracht. AI heeft maar één gebrek: het houdt zich aan standaarden; het is nog steeds niet in staat om significante esthetische sprongen te maken. Voor schattige zinnen en solide concepten zijn ouderwetse, niet-synthetische neuronen nodig. Kortom, het is het lot: de kunstenaar moet lijden. 3. Zestienjarigen. Hier is de kwestie politiek. We lezen overal over mogelijke cognitieve atrofie, maar het heeft geen zin om de wekker te breken: degenen die digitaal geboren zijn, beseffen niet dat ze digitaal ademen; voor een kind is AI geen hulpmiddel, het is de normale gang van zaken. Zal de twintigjarige van de nabije toekomst niet in staat zijn om te argumenteren? Zullen er slechts een paar zeer rechtlijnige Spartanen overblijven, die zichzelf comfort kunnen ontzeggen en het zonder hulp kunnen redden? Laten we hen met rust met zelfdiscipline? 4. De eenzame persoon (die zich toevertrouwt aan AI of zich ermee inlaat) Wat een eigentijdse figuur. Homo melancholicus wil nergens het maximale uit halen, hij wil alleen maar aandacht. Alles is prima voor hem, zolang hij maar reageert: een verloving met een stuk koper en plastic, nachtenlang in vertrouwen op de spoedeisende hulp over pijntjes en kwalen, verdriet dat nooit wegebt. Vertel het me, lieverd. Het was een zware dag, lieverd. Laten we even praten, zodat je je beter voelt, lieverd. Een heel verhaal van je-heb-gelijk. We gingen al vroeg naar bed, dus we moeten nog eerder gaan.

Meer over deze onderwerpen: