Cecilia Roth: "Trump en Milei denken dat ze Superman zijn, maar het zijn gewoon onzekere mannen die leven van vrouwenhaters."

Cecilia Roth (Buenos Aires, 1956) heeft geen huis meer in Madrid, dus we ontmoeten elkaar in het luxe hotel waar ze verblijft. Het is de perfecte setting voor de diva die ze is, ook al wil, wil of gedraagt ​​ze zich er niet naar. Ze kwam een ​​week naar wat lang haar geboortestad was om "Furia" te promoten, de serie die op 11 juli in première ging op HBO Max.

Ze bestelt een sapje, maakt een grapje over mijn alcoholvrije biertje en verandert een alledaagse "Hoe gaat het?" in een echte vraag: "Gisteren werd me een vraag gesteld die hetzelfde lijkt, maar dat is het niet. Ze vroegen me hoe ik ben. Ik weet niet hoe ik die moet beantwoorden, maar ik ken die van jou wel. Ik ben gelukkig. In Madrid, met de serie en met mijn omstandigheden. Deze stad doet me veel goed. Ik kom hier vaak, en het lijkt altijd te weinig."

De serie, over vijf vrouwen die op het randje leven, is een komedie, maar hij bevriest je glimlach.

Het is heel ongemakkelijk, want het is het leven zelf, de pure essentie van dit moment waarin we leven.

In welke zin?

De woede wordt gedeeld als reactie op een wereldwijde situatie die de persoonlijke omstandigheden van elk personage overstijgt. Nooit eerder hebben we zo'n staat van woede bereikt als nu, denk ik. De wereld is bozer dan ooit, grenzend aan haat. Haat is een algemeen gevoel geworden, en dat is vreselijk. Ik heb ons nog nooit zo gezien.

En je hebt een aantal hele bijzondere dingen gezien, want je kwam in 1977 naar Spanje om te ontsnappen aan de militaire dictatuur.

Ja, en toch begrijp ik nog steeds niet hoe groot de algemene woede nu is. Mensen haten en tonen dat bewust. Ze pronken ermee alsof het een bron van trots is, alsof het goed is om te minachten, te beledigen... Rechts is in de mode, zelfs extreemrechts. De rebellie van de jeugd is nu rechts. Gelukkig niet allemaal, maar wel een meerderheid, vooral onder jonge mannen. De meeste extremisten zijn mannen tussen de 15 en 28 jaar oud, en dat heeft veel te maken met het feit dat ze niet weten hoe ze met vrouwen om moeten gaan. De feministische beweging heeft het culturele patriarchaat dat deze kinderen hebben geërfd, omvergeworpen, en ze hebben een vrouwenhaat die nog nooit op zo'n niveau heeft bestaan ​​of zo openlijk is geuit. Deze vrouwenhaters gedijen op leiders die denken dat ze Superman zijn en gewoon onzekere heren zoals Trump of Miley.

Je had onlangs een confrontatie met Milei. Je klaagde over censuur in Argentinië, en hij reageerde door je een "mislukkeling" te noemen.

Argentinië is momenteel een slecht experiment, en Milei moet veel mensen confronteren, allemaal mensen die niet zoals hij denken. Allemaal. Vooral allemaal. Hij houdt niet zo van vrouwen. Hij was veel milder tegen mij dan tegen anderen. Hij noemde me een mislukkeling, en gelukkig ben ik niet gegrepen, maar ik vind het bizar dat een president constant burgers beledigt.

Je personage in 'Furia' is een opkomende actrice. Je begon rond die tijd in Spanje te werken.

Ja, ik kwam aan toen de films van María José Cantudo, Susana Estrada en Barbara Rey net begonnen. Ik weet het nog goed, want het verraste me. Alle tijdschriftcovers stonden vol met naakte meisjes. Spanje toonde zijn borsten, alsof Franco ze voor altijd had bedekt en vrouwen ze nooit hadden gehad.

Heb je ooit aanbiedingen gehad om dergelijke films te maken?

Ja, maar ik heb het andersom gedaan. Ik maakte "Pepe, Don't Torment Me", en er is een moment in de film waarop ik naakt verschijn met de Yankee -vlag op mijn kont geschilderd. Het was een soort parodie op dat soort films, maar hoewel het een parodie is, schokt er iets me als ik die scène zie. Ik herinner me dat ik 23 werd tijdens de opnames en mijn vriend kwam kijken en kon de vlag op mijn kont niet geloven. Ik vond het helemaal niet erg om naakt te zijn, maar er heerste een echt wrede cultuur van objectificatie. Het maakte niet uit of naaktheid nodig was of niet; het werd van ons verwacht. En niet alleen in films.

Waar heb je het over?

Mijn manager destijds, en zij was een vrouw, zei dat ik naaktfoto's moest maken.

Voor een tijdschrift?

Nee, nee. Om ze naar de regisseurs en producenten te sturen. Ik moest ja zeggen, en ik herinner me dat ik ze maakte met een katoenen slipje dat ik in mijn koffer had, zonder kant, en een haarspeld in mijn haar. Ik zag eruit als een klein meisje. De waarheid is dat ik me daar echt voor schaamde, want cinema had er duidelijk niets mee te maken; het was een catalogus van naakten. Bovendien was ik daar niet zo van; ik zou zo'n film niet hebben gemaakt waarin de vrouw geen andere rol had dan naakt te zijn om bespot te worden. Ik ben in talloze films naakt geweest, maar daar had het niets mee te maken. Weet je het verschil? In films als 'Arrebato' was de man, Eusebio [Poncela] in dat geval, ook naakt. Dat verandert absoluut alles.

In sommige kringen, waaronder veel kunstenaars die in die tijd hebben geleefd, wordt de jaren 80 geïdealiseerd als een vrijere tijd. Was dat zo?

Wie zegt dat? Calamaro, van VOX? Laten we eens kijken, er zijn hier twee dingen. Ten eerste, en dat is duidelijk, waren er geen vrijheden meer en was de wereld niet beter voor vrouwen, homo's, of welke minderheid dan ook. En dan is er nog waar ze op doelen, dat ze bepaalde grappen niet meer mogen maken omdat mensen zich beledigd voelen. Ik geef toe dat het soms vreemd voelt dat ik bepaalde dingen niet mag zeggen, omdat het een vorm van repressie is, en natuurlijk bestaat er ook zoiets als afschaffing, en dat is verschrikkelijk. Het is niet eerlijk om je levenslang te geven voor een ongelukkige opmerking, maar het is ook goed om te begrijpen dat een opmerking die we voorheen als normaal beschouwden, beledigend is, en dat we ervan kunnen leren, evolueren en anderen niet onnodig beledigen. Dat is groei ten opzichte van een tijd waarin er geen vrijheid meer was en alle kennis patriarchaal was.

Is dat veranderd?

Nee, dat is het nog steeds. Je hoort een reggaetontekst en die is adembenemend, je hart zakt in je schoenen, en jongens en meisjes zingen hem mee. Sommige dingen zijn in deze schijnbaar vrijere tijd kleiner geworden, en muziek is daar één van.

Van Zulueta en Almodóvar tot Los Javis: hoe ben je er altijd in geslaagd om te zijn waar je moest zijn?

Ik denk niet dat het is waar je hoort te zijn; het is gewoon waar ik ben geweest. Het is nu eenmaal zo dat ik, net als Los Javis en Pedro, of Iván, een poreusheid heb wat betreft wat er in de wereld gebeurt. Ik ben erg nieuwsgierig en geïnteresseerd in veel dingen. Ik beschouw mezelf er niet speciaal om; het overkomt veel mensen, maar het heeft me verbonden gehouden met wat er opkomt. Het is goed om op te groeien zonder ouder te worden, zonder de vooroordelen die leeftijd soms met zich meebrengt, en zonder vast te zitten aan het feit dat het vroeger beter was. Het is heel goed om te groeien en te veranderen, om opnieuw na te denken over wie je ooit was en nu niet meer. Waarom ben je dat niet meer? Waarom ben je iets anders, omdat je nog steeds dezelfde bent? Ik geloof dat er veel sterfgevallen in het leven zijn, dat we vaak sterven en vaak geboren worden, en dat dat meisje waar we het eerder over hadden, ik was, maar dat ben ik niet meer.

Wat is het meest veranderd?

Vooral in mijn relaties, in relaties met mannen. Ik was veel onderdaniger, zonder twijfel. Veel onderdaniger in de zin dat ik ze niet wilde verliezen. Alsof je niet zou kunnen bestaan ​​zonder een man aan je zijde. Dat is ronduit seksistisch, en het overkomt me niet meer. Eenzaamheid bij vrouwen wordt afgekeurd.

Je woont nu al een paar jaar voor het eerst in je leven alleen.

Ja, en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Het is geen eenzaamheid, het is bij jezelf kunnen zijn en niet hoeven doen wat je niet wilt doen. Tegelijkertijd eten met iemand anders, tegelijkertijd naar bed willen, ruzie maken over waarom ik kip wil en jij vis... Meer dan eenzaamheid is intimiteit het woord. Ik heb deze intimiteit met mezelf nooit gehad, en ik vind het geweldig. Ik heb mezelf herontdekt. ​​En dat betekent niet dat ik geen liefdevolle relatie heb, alleen dat iedereen daarna zijn eigen weg gaat. Voor mij is het de enige mogelijke staat. Relaties, het dagelijks leven dat ik met een andere liefdevolle persoon doorbreng, eroderen me en hebben mijn relaties altijd vernietigd, omdat je het mysterie van de ander verliest.

Wat heb je over jezelf ontdekt?

Nu ik het ontdekt heb, ga ik het je vertellen [lacht]. Ik heb de enorme vreugde van intimiteit ontdekt en de fout die ik heb gemaakt met hoe ik mijn relaties met mannen heb beleefd. De angst om uit elkaar te gaan, wetende dat het niet goed met ze ging. Wat als ik uiteindelijk alleen kom te zitten? Wat als ik later verliefd word? Er was een duidelijk cultureel gegeven: vrouwen moeten trouwen, een kind krijgen, bla, bla, bla, bla, bla, bla. En ik had het geluk om op te groeien in een zeer ondersteunende omgeving. Mijn ouders zijn en waren erg intelligent en erg geïnteresseerd in wat er in de maatschappij gebeurde, in het geluk van hun kinderen en hoe dat verschilde van dat van hen, en vroegen zich af wat er van hen geworden zou zijn als ze hadden geleefd zoals Ariel en ik hadden besloten.

Uw moeder, Dina Gutkin, was zangeres en uw vader, Abrasha Rotenberg, is schrijver.

Ja, hij is 99 jaar oud en een briljant persoon. Met hem praten is altijd een leerzame ervaring. Hij is een heel nieuwsgierige man, erg geïnteresseerd in het leven en jonge mensen. Hij heeft me als man veel geleerd, en ik denk dat hij een absolute feminist is, veel meer dan mijn moeder. Hij heeft me altijd uitgelegd dat met je zijn betekent dat je niet alleen bent, hoewel het even duurde voordat ik luisterde. Het probleem is wanneer je weigert te zien wie je bent, maar wanneer je met jezelf bent, heb je plezier en ken je de tien dingen die je moet veranderen omdat ze giftig zijn, dan is het heerlijk om alleen te zijn.

Jouw vader is een Oekraïense Jood die als kind de Sovjet-Unie onder Stalin ontvluchtte.

Ja, wij zijn niet-religieuze joden.

En hoe ervaart u wat er in Gaza gebeurt?

Dat heeft niets met het jodendom te maken; het heeft te maken met de mensheid door de geschiedenis heen. Voor mij is het pure genocide. Milei, Trump en zoveel oorlogsstokers die we helaas in enorme machtsposities hebben, brengen de wereld letterlijk in gevaar. Gaza is een humanitaire schande, en naast de pijn en waanzin ben ik diep geschokt door de rechtvaardiging die vanuit bepaalde hoeken wordt gegeven voor wat Israël doet. Het doet me enorm veel pijn. Ik ben Joods, en in mijn naam, nee.