Ik heb 31.598 foto's op mijn telefoon en ik wil ze niet verwijderen.

De oudste foto is niet eens van mij. Hij verscheen op een geërfde iPhone. Daar is het huis van mijn grootouders, de oude marmeren gootsteen, mijn vader die potkoffie zet... Hoe kon ik die in vredesnaam verwijderen ? Toen kwamen er nog eens 31.597 bij in mijn camerarol. Al mijn vrienden hebben duizenden foto's; ik heb dierbaren die de 100.000 halen . Ik weet zeker dat jij ook meer opslaat dan je denkt. Je bent waarschijnlijk gewoon even gestopt met lezen om te kijken hoeveel.

Waarom bewaren we zoveel foto's? Waarom voelen we ons niet in staat ze te verwijderen?

De wereld beweegt zo snel , en het bewaren van een momentopname lijkt de enige manier om dat moment te bewaren. Ik begon hierover na te denken toen ik een reflectie las op foto's van anderen: "De oude, alledaagse manier om de wereld te zien, die ons in staat stelde om rond een onderwerp te lopen, het te bestuderen en te vergelijken, lijkt te zijn bezweken aan de technologische vooruitgang . Wat we van de wereld zien, komt tot ons als een opeenvolging van vluchtige, caleidoscopische visioenen, onsamenhangend, onverklaarbaar en onvervuld."

Het werd geschreven door de directeur fotografie van het MoMA in 1968 – ja, 1968 – toen het museum in New York een tentoonstelling organiseerde van Joel Meyerowitz (momenteel te zien bij PHotoEspaña ). Joel had een beurs gekregen en was met zijn vrouw naar Europa vertrokken. In een jaar tijd reisde hij met de auto door tien landen. Hij maakte 30.000 kilometer, 25.000 foto's , waarvan vele vanuit de rijdende auto zelf. Parijse schoolkinderen, Duitse badgasten, een parochiaan uit Malaga...

Cartier-Bresson zei dat fotografen te maken hebben met dingen die voortdurend verdwijnen . Ze doen dat nu sneller dan vroeger. Hij zei ook dat er geen enkel middel was dat ze terug kon brengen, behalve fotografie, vervolgt de tekst van het MoMA.

Tegenwoordig verdwijnt alles sneller dan in de jaren 60. We vertrouwen meer op momentopnames dan op onze herinneringen. We hebben dingen nodig die ons een veilig gevoel geven in deze veranderlijke tijd waarin we leven, zegt Bauman . En daar zijn ze dan: de troostende beelden. Foto's van gerechten die we aten, concerten die we bezochten, vrienden die we knuffelden.

Ondanks mijn 31.598 foto's heb ik geen enkel moment van een van de meest magische momenten die ik ooit op reis heb meegemaakt. Het was in de Hermitage in Sint-Petersburg. Destijds hadden mobiele telefoons knoppen en camera's filmrolletjes. Ik weet niet of het zo bijzonder is omdat het moeilijk zal zijn om terug te keren naar Rusland, omdat we nog niet in een constante aandachtscrisis leefden, of omdat ik alleen herinneringen heb. Ik kan me het schilderij dat me het meest raakte niet eens voorstellen. Ik weet dat het een Rembrandt was, ik weet dat licht... Ik weet dat ik verdrietig ben dat ik geen foto's heb.