José Cueli: Herinnering aan ‘luister naar mij als iemand die de regen hoort’

D

En ondanks het verlies van mensenlevens, het verlies van bedrijven in de meest kwetsbare gebieden, verkeersongelukken door de stortbuien die de stad overspoelen en ons in paniek brengen, blijft er niets over dan de herinnering aan Octavio Paz en zijn poëzie.

“Luister naar mij als iemand die de regen hoort, zonder te horen, luisterend met wat ik zeg, met mijn ogen open naar binnen, slapend met alle vijf zintuigen wakker, het regent, lichte voetstappen, gemompel van lettergrepen…”

Wat een prachtige schoonheid schuilt er in het lied van Octavio Paz als hij zegt: "Luister naar mij als iemand die de regen hoort..."

Wat was het toch triest om de regen deze zomer te horen, toen de gedichten van Octavio Paz ons deden denken aan het kabbelen van de stoepen als we een hoek omgingen, aan de bochten van pauzes en geluiden, en aan de regendruppels die een vaag ritme vormden, woorden die vager, zachter, zwakker, verder weg waren, totdat ze bijna niet meer waarneembaar waren, en hun regen niets meer was dan een gefluister, als de laatste echo van stoom nadat het was verdwenen.

Hoe anders hebben de regens dit jaar geklonken: sinds de regen angstaanjagend is geworden. Vroeger, in de schemering, begeleid door het lied dat het Mexicaanse lied zal worden: Hoor mij als iemand die de regen hoort, noch aandachtig noch afgeleid, lichte voetstappen, motregen, water dat lucht is, lucht die tijd is, een dag die nooit helemaal voorbijgaat .

Hoe de poëzie van Octavio over het potlood glijdt, een dichter die een idee is, een lied dat een woord is, om intens en doordringend te worden als regen, om uiteindelijk te verdwijnen, door de afstand van geluiden; om al zijn kracht te verkrijgen in de uitademing van het trillende geluid dat de adem is wanneer hij opstaat en loopt, de nacht opent zich en kijkt naar mij en het is jij en je helende figuur, jij en je nachtelijk gezicht, jij en je haar, langzame bliksem .

Hoe prachtig schittert Octavio's vers terwijl het zweeft in de leegte zonder het aan te raken, "luister naar mij als iemand die de regen hoort, noch aandachtig noch afgeleid, lichte stappen, motregen..." en gevoelens in beroering worden legio, die percepties overstijgen en veranderen in gedachten die de autonome barrières van de persoonlijkheid schenden om herinneringen op te roepen, beelden te integreren, zich te ontwikkelen en zeer gedefinieerde vormen aan te nemen, die uiteindelijk toebehoren aan en zingen en integreren de man van het platteland, nu in de stad, in een ritmische toon, van grote melodie, zoals de regen die raakt zonder aan te raken.

Hoe muzikaal vervaagt het vers van Octavio Paz, met zijn zoon beladen met populaire essenties, waarin taal en mythe enorme metaforen voor de werkelijkheid zijn, en de essentie van taal symbolisch is, omdat ze bestaat uit het weergeven van één element van de werkelijkheid door een ander, zoals gebeurt in metaforen in snelle evolutie die heen en weer gaan van het ene idee naar het andere, het onsamenhangende verwoorden en het woord zijn eigen magie geven; Mexicaanse magie, die van onsamenhangende en ontwrichte zinnen, die van naamloze geruchten en ongearticuleerde klanken op zoek naar de moeder die weggaat. De magie van "hoor me en kom dichterbij om me te horen", een ritme dat op zoek is naar het woord dat de oorsprong integreert en traceert . Hoe mooi is "hoor me als iemand die het hoort regenen..."!