Nostalgie naar de liefde tijdens de lockdown

De gevolgen van de pandemie die in 2019 begon en zich in 2020 over de hele wereld verspreidde, hebben veel journalistieke en, geleidelijker, literaire vruchten opgeleverd. In de tijd na de lockdown verschenen er talloze dagboeken en persoonlijke getuigenissen van auteurs die deze moeilijke tijd meemaakten. De romans zijn verschenen: een van de grootste successen van het huidige seizoen, Las que no duermen Nash , van Dolores Redondo, speelt zich af tijdens de uitbraak van de ziekte, wat de nodige obstakels voor de hoofdpersoon met zich meebrengt.

Nu komt er een titel die in 2022 in het Nederlands verscheen: Monterosso mon amour (Acantilado in het Spaans/Quaderns Crema in het Catalaans; vertalingen door G. Fernández Gómez en M. Rosich), die eveneens grotendeels ingaat op de periode van de opsluiting. De auteur, Ilja Leonard Pfeijffer, wiens achternaam moeilijk uit te spreken is, is een vooraanstaand en prijswinnend auteur in Nederland. Hij beschikt over een uitgebreide bibliografie in diverse genres en woont momenteel in Italië.

Acantilado publiceerde in 2021 al een lange roman van hem, Grand Hotel Europa , waarover hij in deze krant aan Núria Escur verklaarde dat “er in Europa zoveel verleden is dat er geen toekomst meer is” en dat “toerisme niet ongevaarlijk is, het doodt steden, het doodt hun ziel.” Ook het onlangs verschenen boek bouwt voort op beide concepten.

⁄ Carmen zoekt haar toevlucht in haar verbeelding en keert vaak terug naar de herinnering aan een mediterrane vakantie

Monterosso mon amour is een kort verhaal, een novelle van 111 pagina's, een vlot en prettig leesbaar verhaal. De hoofdpersoon, een Nederlandse bibliothecaris, is getrouwd met een diplomaat die nooit ver is gekomen in zijn carrière en nu geniet van een comfortabel en goedbetaald pensioen.

Zij, Carmen, voelt zich oud "omdat ze zo graag leest", ze gelooft dat haar persoonlijke interesses en de obsessies van de wereld steeds verder uit elkaar lopen en ze leidt, kortom, een monotoon leven dat niet voldoet aan wat ze van het bestaan ​​verwachtte. Ze zoekt haar toevlucht in haar verbeelding, hunkert naar mooie verhalen en denkt vaak terug aan een vakantie aan de Middellandse Zee met haar ouders toen ze tiener was, waar ze een Italiaanse jongen ontmoette die ze leuk vond en waar ze onder het zeewater haar eerste kus kreeg.

De komst van een schrijver in de bibliotheek waar hij vrijwilligerswerk doet – Pfeijffer zelf, een karikatuur van zichzelf – brengt zijn emoties in beroering. Tijdens het publieke evenement bespreekt de auteur het massatoerisme en noemt hij de kustplaats Monterosso, waar Carmen haar jeugdige openbaring meemaakte. Over een paar dagen vliegt ze met KLM naar luchthaven Genua, vanwaar ze doorreist naar het stadje dat zoveel voor haar betekende.

In het pension van de mooie Tiziana begint de hoofdpersoon haar bijzondere zoektocht naar de verloren tijd.

Daar, in Monterosso, in het pension van de mooie Tiziana, met een exemplaar van De dood in Venetië op haar nachtkastje, begint Carmen haar bijzondere zoektocht naar de verloren tijd. Het toeval wil dat een vreemd virus, dat is opgedoken in het verre China, Italië heeft bereikt en ervoor zorgt dat de autoriteiten gelegenheden beginnen te sluiten, de openingstijden beperken en het reizen beperken. Ook in het Ligurische stadje waar de hoofdpersoon zich heeft gevestigd, maar dat door het toerisme wees is geworden.

Deze Carmen van Pfeijffer kon, net als Sorrentino's Parthenope, zeggen dat de jeugd misschien iets prachtigs was... maar dat duurde niet lang. De roman van de Rijswijkse auteur sluit ook aan bij recente titels van auteurs die de zeventig al gepasseerd zijn, zoals Julian Barnes of Ian McEwan, die vanaf de derde levensfase een terugblik werpen op hun jongere jaren en proberen te verhelderen wat er anders had gekund of welke elementen hen destijds ontgingen om goed te begrijpen hoe hun leven eruit zou moeten zien. Pfeiffer, die jonger is dan de groten uit de Britse literatuur (hij werd geboren in 1968), hoefde niet tot zijn leeftijd te wachten om een ​​significante bijdrage aan het onderwerp te leveren.