Stabiliteit van de oliesector in het licht van geopolitieke spanningen

In juni liepen de geopolitieke spanningen in het Midden-Oosten hoog op, met directe gevolgen voor de olieprijzen.

Sinds de aanval van Israël op de nucleaire installaties van Iran is de prijs van WTI per vat gestegen van $ 63 naar $ 73, en van Brent van $ 67 naar $ 74.

De Iraanse reactie leidde tot verdere spanningen, waardoor de prijzen respectievelijk rond de $ 75 en $ 76 bleven.

Op 22 juni kwamen de Verenigde Staten direct tussenbeide met bombardementen op de Iraanse nucleaire infrastructuur. De dag erna reageerde Iran met het afvuren van raketten op een Amerikaanse basis in Qatar, zonder dat er ernstige schade ontstond.

Het conflict begon af te koelen nadat Donald Trump vrede aankondigde en sancties dreigde als Iran zijn nucleaire programma zou hervatten. Daarmee verdween het geopolitieke risico en stegen de olieprijzen scherp: WTI-olie daalde tot $ 68 en Brent-olie tot $ 69 per vat, waardoor ze in één dag tot 10% van hun waarde verloren.

Veel van deze schommelingen in de ruwe olieprijzen werden toegeschreven aan de directe en impliciete dreigementen van Iran over een mogelijke afsluiting van de Straat van Hormuz, waardoor ongeveer 20% van de wereldwijde oliestroom stroomt. Een verstoring van deze strategische zone zou direct 10 tot 15% van de wereldwijde ruwe olievoorziening kunnen verstoren.

Tijdens de gevoeligste dagen van het conflict waren er duidelijke tekenen van spanning: ontwijkende scheepsmanoeuvres, files op de vrachtroutes, hoge kosten voor zeevracht en torenhoge verzekeringspremies voor olietankers die door de regio voeren.

Toen de stabiliteit van het zeevervoer echter werd bevestigd en er geen verdere aanvallen werden gemeld, daalden de scheepvaarttarieven in één dag met 17%. Deze logistieke normalisatie versnelde de correctie van de ruwe olieprijzen, waardoor een groot deel van de geopolitieke premie die tijdens het conflict was opgebouwd, verdween.

Nu het directe risico is verdwenen, richt de markt zich weer op fundamentele factoren.

Ondanks de recente spanningen blijft Iraanse ruwe olie naar China exporteren. Hoewel de export niet via formele kanalen verloopt, vormt het een effectief aanbod op de wereldmarkt.

Tegelijkertijd worden de verwachtingen van een overaanbod in de tweede helft van het jaar sterker.

Hoewel de Amerikaanse voorraden vijf weken op rij zijn gedaald en seizoensdieptepunten hebben bereikt die ruim tien jaar niet zijn voorgekomen, verwacht de markt een mogelijke productieverhoging door OPEC+.

Rusland heeft al aangegeven bereid te zijn om een ​​verdere verhoging van de rente te steunen tijdens de bijeenkomst op 6 juli, als de alliantie daartoe besluit.

Deze potentiële verschuiving in het aanbodbeleid vindt plaats in een omgeving waarin de wereldwijde vraag tekenen van zwakte vertoont en waarin de seizoensgebonden zomerpiek mogelijk slechts als tijdelijke ondersteuning fungeert voordat het overschot aan ruwe olie duidelijker wordt.

Voor deze zomer zijn de vooruitzichten voor de ruwe olieprijs naar beneden bijgesteld. Er wordt een neerwaartse trend verwacht, met prijzen die aan het begin van het seizoen waarschijnlijk tussen de $ 63 en $ 67 per vat zullen liggen en geleidelijk zullen dalen naarmate het kwartaal vordert, naarmate de seizoensgebonden vraag afneemt en het aanbod toeneemt.

Het meest interessante aspect van de aflevering was echter niet de prestatie van de ruwe olie, maar de kracht van de grote internationale oliebedrijven.

Terwijl de olieprijzen schommelden, bleven de aandelen van bedrijven als ExxonMobil, Chevron, Shell, TotalEnergies en BP relatief stabiel.

Er waren geen speculatieve stijgingen of abrupte dalingen. De reden is simpel: het zijn sterk gediversifieerde, verticaal geïntegreerde bedrijven met wereldwijde activiteiten in alle schakels van de keten, van exploratie tot distributie, en met solide balansen die hen in staat stellen kortetermijnschokken te weerstaan.

Vanuit een beleggingsperspectief biedt dit gedrag een duidelijke interpretatie: geïntegreerde oliebedrijven zijn geen speculatieve beleggingen, maar veerkrachtige aandelenvehikels.

In contexten van grote geopolitieke onzekerheid fungeren ze meer als veilige havens dan als risicovolle activa. Hun vermogen om cashflow te genereren, zelfs bij gematigde prijsscenario's, maakt ze een defensieve optie op de lange termijn.

Concluderend kan gesteld worden dat de recente escalatie tussen Israël, Iran en de Verenigde Staten aantoont dat olieprijzen gevoelig zijn voor politieke volatiliteit, maar ook dat de markt in staat is om haar aanpak snel aan te passen als er geen sprake is van verstoring.

Bovendien werd bevestigd dat de fundamentele factoren nog steeds van toepassing zijn: een overaanbod, een grote vraag en een OPEC+-economie die de koers voor de tweede helft van het jaar zal bepalen.

Te midden van al deze ontwikkelingen behielden de grote beursgenoteerde oliebedrijven hun waarde, wat hun rol als betrouwbare beleggingsinstrumenten in een onzekere mondiale omgeving versterkte.