Onze officiële talen, ook in Europa

De Spaanse nationale identiteit is meertalig. Talen verdelen elkaar niet; talen zijn bruggen; Spanjaarden leven en leven samen in het Spaans, Catalaans, Baskisch en Galicisch. Taal wordt niet alleen gesproken; taal wordt beleefd, taal wordt bewoond. We denken, communiceren en verhouden ons tot elkaar in onze eigen taal. Daarom keren we altijd terug naar onze eigen taal, alsof we thuiskomen.

Spaans verenigt ons met meer dan zeshonderd miljoen mensen met wie we ideeën, waarden, menselijke banden en een culturele achtergrond delen waarop we onze manier van kijken en omgaan met de wereld bouwen. Om deze reden – omdat het deel uitmaakt van onze nationale identiteit – is de promotie van Spaans een van de prioriteiten van ons buitenlands beleid. En precies om deze reden, omdat ze ook deel uitmaken van onze nationale identiteit, moeten Catalaans, Baskisch en Galicisch officiële talen van de Europese Unie zijn. Meer dan twintig miljoen Spanjaarden, 40% van ons land, leven in autonome gemeenschappen met meerdere co-officiële talen. In het Catalaans, Baskisch en Galicisch bestaan ​​we ook, organiseren we ons ook, projecteren we ons ook, erkennen we en leven we samen als Spanjaarden. Dit is de realiteit van Spanje, dit is de identiteit van ons land, vastgelegd in onze grondwet. De preambule van de grondwet verkondigt de wil om "alle Spanjaarden en de bevolking van Spanje te beschermen bij de uitoefening van hun mensenrechten, hun culturen en tradities, talen en instellingen". In artikel 3 wordt herhaald dat "de rijkdom aan verschillende taalkundige modaliteiten van Spanje een cultureel erfgoed is dat het voorwerp is van speciaal respect en bescherming". Het is een erkenning van onze identiteit, maar ook een mandaat aan de overheid.

De Spaanse identiteit is meertalig, talen verdelen elkaar niet, ze zijn bruggen

Voor de Spaanse regering is de bescherming en bevordering van onze talen daarom een ​​verplichting, een antwoord op dit constitutionele mandaat. Het vreemde is dus niet dat de regering of de minister van Buitenlandse Zaken onze nationale identiteit verdedigt; het vreemde, het afwijkende zou zijn om dit niet te doen, in strijd met het constitutionele mandaat. Maar voor deze regering is de erkenning van onze talen niet alleen een verplichting; het is ook een diep democratische en diep burgerlijke overtuiging. Democratisch omdat het voortkomt uit respect voor het Spaanse volk, voor hen allemaal, zoals ze zijn, zoals wij zijn, en zoals wij elke dag leven. Burgerlijk, omdat we op deze taalkundige rijkdom onze coëxistentie hebben gebouwd in een echt Spanje, dat juist vrij is in de erkenning van een meervoudige identiteit.

Vanuit deze overtuiging zijn we de weg ingeslagen naar een officiële status in Europa voor Catalonië, Baskenland en Galicië. Dit is een onvermijdelijke weg, omdat we onze nationale identiteit niet kunnen verloochenen; een onomkeerbare weg, omdat deze verder gaat dan een tijdelijk moment. Spanje kan niet worden geregeerd door zich af te keren van meer dan twintig miljoen Spanjaarden en de Spaanse grondwet.

Dit is ook een streven dat wordt beschermd door het Verdrag betreffende de Europese Unie zelf, waarin in artikel 3.3 staat dat "de Unie de rijkdom van haar culturele en taalkundige verscheidenheid eerbiedigt" en in artikel 4 de verplichting voor de Unie wordt vastgelegd om de nationale identiteit van de lidstaten te respecteren. Het is in ieder geval een politieke beslissing, aangezien, zoals aangegeven in artikel 342 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, "de taalregeling van de Unie door de Raad bij verordeningen met eenparigheid van stemmen wordt vastgesteld". Dit is een legitiem streven, in overeenstemming met de Verdragen, en een streven dat geen aanleiding zou moeten geven tot bezorgdheid bij onze partners, aangezien we criteria hebben vastgesteld die voorkomen dat het een precedent schept voor een staat die dat niet wenst. Spanje draagt ​​alle kosten van de drie talen, en we hebben met een degelijk juridisch rapport duidelijk gemaakt dat we voldoen aan de Europese regelgeving. Spanje respecteert en ondersteunt de nationale identiteit van alle EU-lidstaten, en wij verwachten van onze Europese partners hetzelfde respect en dezelfde steun voor onze nationale identiteit.

We moeten samen de weg naar een officiële status bewandelen; we moeten die bevorderen, in Spanje en in Europa, met alle politieke partijen en parlementaire fracties. We moeten dat samen doen, ter verdediging van onze Grondwet en met trots op onze nationale identiteit.

Meer dan tien miljoen Europeanen spreken Catalaans, veel meer dan andere officiële talen van de Europese Unie. Zo'n drie miljoen Europeanen spreken Galicisch. Bijna een miljoen spreekt Baskisch. Als we een sterk Europa willen, moeten we ook een Europa van zijn burgers willen. De zakenvrouw of werknemer in Lleida die Catalaans in het dagelijks leven gebruikt, verdient het dat zijn of haar taal een officiële taal in Europa is. De leraar in Lalín die elke ochtend naar school gaat om de toekomst van onze kinderen op te bouwen, verdient het dat zijn of haar taal een officiële taal in Europa is. Het gezin in Zumaia dat altijd Baskisch heeft gesproken, verdient het dat zijn of haar taal een officiële taal in Europa is. Catalaans, Galicisch en Baskisch moeten officiële talen in Europa zijn, omdat meer dan twintig miljoen Europeanen in gebieden wonen waar deze talen worden gesproken, omdat al onze talen diep Europees zijn, en omdat de Europese geschiedenis en literatuur niet begrepen kunnen worden zonder Cervantes, maar ook niet zonder Salvador Espriu, Rosalía de Castro of Bernardo Atxaga.

De weg is nu open en wordt niet meer afgesloten.