Spreek met respect en zonder beledigingen

Vrijwel tegelijkertijd dat duizenden demonstranten de normale voortgang van de laatste etappe van de Vuelta a España in Madrid, vlakbij het Pavón Theater, belemmerden, viel het doek voor het toneelstuk Carmen, Nada de Nadie (Carmen, niets te maken met wie dan ook). En dat gebeurde met een knal. De acteurs die enkele van de protagonisten van de overgang spelen, waaronder Carmen Díez de Rivera, verlieten het podium zwaaiend met een Palestijnse vlag en een kufiya. Na de voorstelling maakten de acteurs dit gebaar naar het Palestijnse volk, en het hele theater stond op en applaudisseerde, in een stille kreet. Jong en oud verenigd, meer dan ik had verwacht gezien de poging van het stuk om te verkennen hoe het "regime van '78" tot stand kwam, zoals degenen die de collectieve inspanning onderschatten die leidde tot een van de meest welvarende en langste periodes van coëxistentie in de moeilijke geschiedenis van Spanje, zeggen.

"Wat is er gebeurd dat Gaza de president en de oppositieleider niet bij elkaar heeft gebracht?"

Ja, een symbool dat Israël niet schaadt, en al helemaal niet premier Benjamin Netanyahu, maar het laat de wereld, en vooral de inwoners van Gaza, zien dat we aan hen denken, dat we ons bewust zijn van de genocide waaraan Israël hen onderwerpt. Ja, genocide, ook al zegt Pedro Sánchez dat, omdat de VN het al als zodanig hebben erkend. Een symbool zoals de boycot van het Eurovisie Songfestival door Spanje als Israël meedoet, wat zoveel inkt heeft doen vloeien voor zo'n triviaal feit. Meer discussie dan over het besluit van de regering in 2024 om de Palestijnse staat te erkennen. Wat destijds misschien extravagant leek, is sindsdien door veel andere landen overgenomen: 147 van de 193 leden van de Verenigde Naties. En onder hen Frankrijk, Canada, Australië, Malta, het Verenigd Koninkrijk, en binnenkort ook Portugal, geregeerd door centrumrechts, de tegenhanger van de PP, maar niet voordat er overleg was gepleegd met de partijen in het parlementaire spectrum.

We moeten lessen trekken en reflecteren op de situatie die dit internationale conflict in de Spaanse politiek heeft veroorzaakt. Terugkerend naar de transitie, is de eerste vraag: hoe komt het dat een genocide zoals die op de inwoners van Gaza geen ontmoeting tussen de premier en de leider van de belangrijkste oppositiepartij rechtvaardigde? Hoe komt het dat een besluit als de erkenning van de Palestijnse staat niet het resultaat was van de consensus over staatszaken die tijdens de transitie tot stand is gekomen in de manier waarop politiek in Spanje wordt gevoerd? Omdat het de enige manier is om de belangrijke zaken in dit land niet afhankelijk te maken van wie er regeert.

Sánchez heeft niet met Feijóo gesproken om Palestina als staat te erkennen, noch om in te stemmen met de dringende maatregelen die de president 14 dagen geleden heeft aangekondigd en nog steeds niet is goedgekeurd, zowel vanwege hun complexiteit als omdat hij nog steeds niet de gegarandeerde stemmen heeft om ze goed te keuren. Sánchez en Feijóo ontmoetten elkaar voor het laatst in maart, als onderdeel van een rondetafelgesprek tussen de president en de parlementaire fracties, exclusief Vox, om Oekraïne en de verplichte verhoging van de defensie-uitgaven te bespreken. Sánchez beloofde Feijóo hem te bellen en op de hoogte te houden, maar niet één keer. Contact tussen de leider van de uitvoerende macht en de leider van de oppositie, om de Palestijnse genocide te bespreken, zou niet misplaatst zijn, omdat dit nog niet voorbij is en er veel moeilijkere beslissingen moeten worden genomen. De regering en de oppositie hebben gesproken met Suárez, González, Aznar, Zapatero en Rajoy. Waarom niet nu?

Praten is altijd goed en verrijkend. Sánchez deed dat donderdag met de Duitse bondskanselier Friedrich Merz. Alleen gebruikte de president het woord 'genocide'. Merz' standpunt leek sterk op dat van Feijóo, en in sommige opzichten stond hij dichter bij Aznar en Ayuso dan bij de leider van de Volkspartij (PP). En toch spraken ze, ze waren het oneens, zonder beledigingen. Ze deden dat samen, respectvol, met een handdruk, op zoek naar de weinige punten van overeenstemming. Ik wou dat we dat ook tussen de twee Spaanse politici konden zien.