Het is zomer: maak vrienden!

Ik prijs mezelf gelukkig. Ik kijk nu al uit naar de vakantie in augustus.

(Het is misschien een cliché, maar ik geloof nog steeds dat de beste dagen van de vakantie de dagen vóór de vakantie zijn.)

Nou, de dag zelf komt eraan en ik zet alles op een rijtje. Ik denk dat deze gedachte vaker voorkomt: als je rust wilt vinden in het afscheid, moet je de losse eindjes goed afwerken voordat je vertrekt. Het is tijd om verhalen te verzamelen en agenda's te plannen voor de periode na de vakantie (die nog heeeeeel lang zal duren). Het is ook een goed idee om af te spreken met goede vrienden, en niet uit te stellen tot morgen wat je vandaag kunt doen: we maken lastminuteafspraken voor een etentje, een kopje koffie, een praatje. Na het eten, net als op oudejaarsavond, worden ideeën en nieuwe projecten geboren.

In baardloze drafjes, met baggy sweatshirts en Adidas Oregon, wilden we de wereld veranderen.

Toen ik Jordi Piqué ontmoette, waren we allebei vijftien, dus onze hoofden zaten vol met projecten, vastbesloten om de wereld te verslinden. Vrienden worden was een fluitje van een cent: we hielden allebei van hardlopen. Ik weet niet hoeveel kilometer we samen liepen, maar ik schatte het op duizenden. In die baardloze joggingbroeken, in baggy sweatshirts en Adidas Oregons, wilden we de wereld veranderen. Ik herinner me dat we ooit een kamer deelden op een Spaans juniorenkampioenschap in Castellón. Destijds bereidde ik me voor op de toelatingsexamens voor de universiteit. Soms, na een les, vroeg ik hem om me te testen. Ik gaf hem dan hardop antwoord. Dan gingen we naar het stadion.

Jordi Piqué heeft de ziel van een ondernemer, dus werd hij later fotograaf en vertrok naar Chiapas, waar hij een voetbalacademie en een hotel opende, trouwde en er enkele seizoenen doorbracht. Vanaf dat moment zagen we elkaar nog maar af en toe. Toch voelde elke ontmoeting als thuiskomen.

Lees ook

Toen hij een paar jaar geleden naar ons land terugkeerde, sprak hij met een Mexicaans accent, wat me vreemd leek omdat we elkaar in het Catalaans hadden ontmoet. Om zijn terugkeer te vieren, gingen we zeilen. Hij riep zijn beste vrienden uit zijn tienerjaren bijeen, Juanillo en Adavidao , die er al vanaf dag één bij waren. Hij nodigde ook mijn vrouw en dochter uit, en in Port Balís stapten we aan boord van een van de boten die hij nu beheert via Motyvel, zijn bedrijf in Llavaneres, en we zetten koers naar de top.

Jordi Piqué leerde ons, terwijl hij op de golven wiegde, de verbanden te leggen en we gingen veertig jaar terug in de tijd, naar die tijd.

We hebben de wereld opnieuw veranderd, net als tieners. We wilden Olympisch kampioen en fantastische ondernemer worden, en we hadden het over dat Selectividad-examen waar we ons in Castellón op hadden voorbereid. Ik vond het heerlijk om het allemaal opnieuw te beleven terwijl mijn dochter luisterde. Ik denk dat het kind geleerd zal hebben dat iedereen die een vriend heeft, een schat (en een boot) heeft.