Houdbaarheid: Prabal Gurung

Welkom bij Shelf Life, de boekenrubriek van ELLE.com , waarin auteurs hun meest memorabele boeken delen. Of je nu op zoek bent naar een boek dat je troost, diep ontroert of aan het lachen maakt, overweeg dan een aanbeveling van de schrijvers in onze serie, die net als jij (nu je hier bent) dol zijn op boeken. Misschien wordt een van hun favoriete titels ook wel jouw favoriet.

Prabal Gurung groeide op op het dak van de wereld en bereikte uiteindelijk als ontwerper de hoogten van andere werelden, van de rode loper van de Oscars tot het Witte Huis. Nu neemt hij ons mee op de reis van zijn geboorteplaats Singapore naar zijn thuisbasis New York in Walk. Like a Girl (Viking), zijn tweede boek na een gelijknamige monografie . Het is "niet zomaar een memoire", zegt hij. "Het is een ziel die blootgelegd wordt." Hij beschrijft het als "het verhaal van een queer immigrantenjongen die in Amerika aankwam met niets anders dan een koffer vol dromen en een hart vol vuur – en hoe hij dat vuur omzette in mode, in een doel, in een leven. Het gaat over identiteit, veerkracht en radicale zelfliefde. Maar bovenal is het een eerbetoon aan de vrouwen, de buitenbeentjes en de rebellen die me leerden hoe ik moest lopen – niet weg van de wereld, maar er dapper doorheen."

Voordat hij in 2009 voor zichzelf begon, liep de Parsons-alumnus stage bij Donna Karan, werkte hij bij Cynthia Rowley en klom hij op tot design director bij Bill Blass (hij droeg slippers naar zijn interview). Hij is mede-vicevoorzitter van de Council of Fashion Designers of America; medeoprichter van de onderwijsorganisatie voor kinderen Shikshya Foundation Nepal ; medeoprichter van Gold House, een organisatie die zich inzet voor ontwerpers uit de regio Azië-Pacific; en medeoprichter van het inclusiviteitscollectief House of Slay, samen met mede-"slaysians" Laura Kim van Monse, Philip Lim, styliste Tina Leung en restauranthouder Ezra William. Hij heeft ook gewoond in India, Australië en Londen.

De bekroonde activist, wiens naam "de sterkste" betekent in het Nepalees, Sanskriet/Hindi, heeft onder andere vicepresident Kamala Harris , Michelle Obama (hij was aanwezig op haar 50e verjaardagsfeestje), Oprah Winfrey , Catherine, Princess of Wales, Lady Gaga, Kerry Washington, Zoe Saldaña, Demi Moore, Katy Perry, Priyanka Chopra Jonas, Rachel Weisz en Sarah Jessica Parker gekleed. Gurung werd opgevoed met een zus en broer door een alleenstaande moeder (ze werd geboren in de Nepalese koninklijke familie) en stamde af van een premier die werd benoemd door koningin Victoria. Hij heeft geschreven over de noodzaak van diversiteit; samengewerkt met Tasaki (waar hij creatief directeur was), Lane Bryant, Rugs USA en Etsy; is verantwoordelijk voor Gloria Steinem die haar eerste modeshow bijwoonde; en heeft de opbrengst van de verkoop van zijn kleding gedoneerd aan The Bail Project, Planned Parenthood, de ACLU en Time's Up.

Eerste liefde: "Boeken waren in veel opzichten mijn eerste liefde – en ze blijven mijn trouwe metgezellen. Ze gaven me spiegels wanneer ik begrip nodig had en vensters wanneer ik moest ontsnappen."

Altijd: Leest het dankwoord van een boek. "Daar schuilt het echte liefdesverhaal van elk boek."

Favorieten: NPR ; Diwali; eenzaamheid, stilte en stilstand; Boeddha-bustes; en vrouwelijke kunstenaars. De stijlen in zijn eerste schoenencollectie vernoemde hij naar onder andere Cecily Brown, Tracey Emin en Zaha Hadid.

Breid uw bibliotheek uit met de onderstaande boekenaanbevelingen van Gurung.

Het boek dat... …mij door verlies heen hielp:

Het Jaar van Magisch Denken van Joan Didion. Een boek dat met je meeleeft, niet voor je.

When Things Fall Apart van Pema Chödrön . Een balsem voor de ziel tijdens momenten van ontbinding; haar wijsheid gaf vorm aan de vormloze pijn van verdriet.

…hield mij veel te lang wakker:

Trust van Hernan Diaz . Een meesterlijke verhalenbundel die me meesleurde met de stille kracht van een vloedgolf.

…deed mij onbedaarlijk huilen:

Never Let Me Go van Kazuo Ishiguro. Een ingetogen maar verwoestende elegie op jeugd, liefde en de vluchtigheid van erbij horen.

Crying in H Mart van Michelle Zauner . Een symfonie van verdriet, herinnering en moederliefde. Elke pagina voelde als een zachte ontwarring van mijn eigen verdriet. Haar honger naar verbinding weerspiegelde de mijne, en aan het einde van het hoofdstuk huilde ik niet alleen om haar verlies, maar om elk onuitgesproken woord tussen ouder en kind.

…heeft mij geholpen een betere schrijver te worden:

De God van Kleine Dingen van Arundhati Roy bevat een taal die net zo weelderig en gelaagd is als de herinneringen die het oproept. Ik keer terug naar de pagina's alsof ik terugga naar mijn ouderlijk huis.

…heeft mijn wereldbeeld gevormd:

Orientalisme van Edward Said. Een tektonische perspectiefverschuiving verscherpte mijn blik op cultuur, geschiedenis en de verraderlijkheid van narratieve controle.

…deed mij een lang gekoesterde overtuiging heroverwegen:

Een Nieuwe Aarde van Eckhart Tolle en Sapiens van Yuval Noah Harari. Samen zetten ze mijn aannames over identiteit, evolutie en de illusie van bestendigheid op zijn kop.

…ik zweer dat ik het ooit af zal maken:

De Duivelsverzen van Salman Rushdie zijn complex, oogverblindend en uitdagend. Het vraagt ​​om volledige aandacht en verdient uiteindelijk respect.

…ik heb het in één ruk uitgelezen; zo goed was het:

Normal People van Sally Rooney – intimiteit blootgelegd met verbluffende helderheid. Een modern liefdesverhaal dat weigert weg te kijken.

…staan ​​momenteel op mijn nachtkastje:

Orbital van Samantha Harvey. Een contemplatieve meditatie over tijd, zwaartekracht en onze kwetsbare plaats in de kosmos.

Rejection van Tony Tulathimutte . Een messcherpe, duister-komische verkenning van eenzaamheid, mislukking en de stille verwoestingen van het ongezien zijn in de moderne wereld.

…ik zou het aan een kind doorgeven:

To Kill a Mockingbird van Harper Lee is een moreel kompas in literaire vorm. En voor ondeugendheid, mysterie en humor: alles van Agatha Christie.

…deed mij hardop lachen:

Running with Scissors van Augusten Burroughs en White Teeth van Zadie Smith. Beide zijn hilarisch en ontregelend, met humor die voortkomt uit chaos en tegenstrijdigheid.

…ik zou graag zien dat er een tv-programma van gemaakt wordt:

Een Klein Leven van Hanya Yanagihara. Hoewel het hartverscheurend zou zijn om te zien, zijn de emotionele reikwijdte en de verhalende ambitie rijp voor een gedurfde verfilming – of misschien wel voor de volgende roman die ik schrijf.

…heeft het mooiste einde:

Trots en vooroordeel van Jane Austen. Een triomf van ingetogenheid en romantische humor; een slot met een knipoog.

…veranderde mijn leven:

De Alchemist van Paulo Coelho is een bedrieglijk eenvoudig verhaal dat het heilige in het alledaagse blootlegt en mij eraan herinnert hoe belangrijk intuïtie is.

…brak mijn hart:

De rest van de dag van Kazuo Ishiguro. De pijn van onuitgesproken liefde en uitgestelde waardigheid – die blijft lang hangen na de laatste pagina.

…met personages die ik graag haat:

The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald. Tom Buchanan: de belichaming van rechtmatigheid, holle privileges en nonchalante wreedheid. Daisy Buchanan: Ze heeft een zachte stem en schittert, maar onder haar charme schuilt een diepe, verwoestende leegte – een vrouw die zich laat aanbidden en zich vervolgens terugtrekt in privileges wanneer er moeilijkheden ontstaan.

…ik raad steeds opnieuw aan:

Op aarde zijn we even prachtig van Ocean Vuong . Een brief, een klaagzang, een slaapliedje – het legt de pijn en schoonheid van het worden vast – met een taal die zo helder is dat het pijn in poëzie transformeert.

…zou op elk collegeprogramma moeten staan:

Their Eyes Were Watching God van Zora Neale Hurston en To Kill a Mockingbird van Harper Lee . Beide zijn radicaal in hun empathie en essentieel in hun stemgebruik.

…heb ik het meeste opnieuw gelezen:

De Alchemist van Paulo Coelho. Een blijvende herinnering om wakker te blijven en je te verwonderen.

…ik wil dat de auteur het signeert:

Romeo en Julia van William Shakespeare. Het is een fantasierijke droom, maar wie zou de handtekening van de dichter niet willen hebben op de meest iconische tragedie aller tijden?

Jane Eyre van Charlotte Brontë. Brontë's meesterwerk, een felle, feministische hartslag gehuld in gotische mist, leerde generaties dat de stem van een vrouw, eenmaal gevonden, eeuwenlang kan weerklinken.

…vroeg ik als kind:

Een Wonder Woman-kleurboek. Elke heldin/heldin moet ergens beginnen.

…beschouw ik als literair troostvoedsel:

Kleine Vrouwen van Louisa May Alcott. Gezellig, oprecht en eindeloos herleesbaar, het voelt als thee bij het haardvuur.

…heeft de mooiste boekomslag:

De cover van De God van Kleine Dingen van Arundhati Roy is weelderig met bloemen, diepgroen en een ingetogen melancholie die het lyrische, hartverscheurende proza ​​weerspiegelt. Het voelt als een schilderij en een belofte.

Knife van Salman Rushdie. Een sobere, pakkende omslag – minimalistisch maar geladen met symboliek – het scherpe lemmet dat door de schaduw snijdt, verwijst naar de rauwe, onverschrokken beschouwing van overleving, geweld en de blijvende kracht van het geschreven woord in de memoires.

…ik ben nooit meer naar de bibliotheek teruggekeerd (mea culpa):

Wuthering Heights van Emily Brontë, een storm van passie en wraak die over de heide raast. Brontë's unieke roman tart conventies, verbrandt de tijd en laat de ziel verschroeien met zijn ongetemde, onsterfelijke liefde. Ik kon er als tiener geen afstand van doen.

…heeft een seksscène die je zal doen blozen:

Eerlijk gezegd? Ik heb er nog geen één gelezen die dat zou kunnen.

…werd aan mij gelinkt:

Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez: aanvankelijk verwarrend, uiteindelijk hypnotiserend. De tijd verloopt anders in Macondo.

…geeft mij het gevoel dat ik gezien word:

De vanger in het graan van J.D. Salinger . Die rusteloze, zoekende stem weerspiegelde iets onnoembaars in mij.

…iedereen zou dit moeten lezen:

Great Expectations van Charles Dickens. Een tijdloos verhaal over ambitie, klasse en de stille heldhaftigheid van het menselijk hart. De morele helderheid en emotionele rijkdom maken het vandaag de dag nog steeds net zo essentieel als toen het geschreven werd. Ik ben vooral dol op het personage van Miss Havisham. Het is betoverend mooi.

…ik kocht eerst:

De boeken van Enid Blyton zijn een paspoort naar avontuur in het pre-digitale tijdperk.

…heeft de beste openingszin:

Pachinko van Min Jin Lee: “De geschiedenis heeft ons in de steek gelaten, maar dat doet er niet toe.” Een proloog en profetie in één.

…is een masterclass over dialoog:

Trots en vooroordeel van Jane Austen. Elke uitwisseling is een duel, een dans of een verklaring.

…beschrijft een plek waar ik zou willen wonen:

Pemberley [in Trots en vooroordeel ]—waardigheid, ontwerp en een grote bibliotheek.

…ik heb een gedenkwaardige reis gemaakt:

Ik las Demon Copperhead van Barbara Kingsolver terwijl ik door de kust van Virginia reisde. Het landschap weerspiegelde het emotionele terrein van de roman.

…een vriendschap bezegeld:

Call Me By Your Name van André Aciman, omdat het het intieme, onuitgesproken begrip vastlegt dat alleen de meest oprechte vriendschappen – en de meest tedere boeken – kunnen creëren.

...dit is wat ik laatst kocht:

Dream Count van Chimamanda Ngozi Adichie . Dit boek biedt een diepgaande verkenning van dromen en identiteit, en weerspiegelt mijn eigen reis van zelfontdekking en de aspiraties die mij vormen tot wie ik ben.

…inspireerde mij om te doneren aan een goed doel:

Mijn leven op de weg van Gloria Steinem. Steinems reflecties op haar reizen en activisme wekten bij mij de passie op om bij te dragen aan doelen die aansluiten bij mijn waarden en visie voor een betere wereld.

...kon ik alleen bij Left Bank Books ontdekken:

Peter Pan in Kensington Gardens van J.M. Barrie, geïllustreerd door Arthur Rackham, gedrukt in 1916. Toen ik deze unieke editie tegenkwam in een charmante onafhankelijke boekwinkel, herinnerde het me aan de magie die op onverwachte plekken te vinden is.

…als het mij gevraagd was, had ik het volgende gezegd:

Rebecca van Daphne du Maurier. Een bezwerend meesterwerk over herinnering, identiteit en obsessie. Rebecca blijft hangen als parfum in een lege kamer, de sfeer is even verleidelijk als sinister en herinnert ons eraan dat het verleden nooit echt voorbij is.

...heeft de beste titel:

Zen en de kunst van het motoronderhoud door Robert M. Pirsig. De titel alleen al nodigt uit tot nadenken over de complexiteit van het leven en de zoektocht naar betekenis, en zet me aan tot diepgaande reflectie op mijn filosofische reis.

...vervult mij met hoop:

Becoming van Michelle Obama. Obama's verhaal over veerkracht en groei sluit aan bij mijn ambities en herinnert me eraan dat onze verhalen verandering kunnen inspireren en paden voor anderen kunnen verlichten.

...verrast mij:

Howards End van EM Forster. Ik verwachtte een beleefd verhaal over Edwardiaanse manieren, maar werd in plaats daarvan getroffen door de emotionele diepgang en onverwachte morele complexiteit. De manier waarop het verhaal zich ontvouwde – en uiteindelijk eindigde – daagde mijn aannames uit en liet me nadenken over verbinding, klasse en wat het werkelijk betekent om "alleen maar verbinding te maken".

…zou ik aan een pas afgestudeerde geven:

Walk Like a Girl van Prabal Gurung inspireert hen om met onwrikbare authenticiteit de wereld in te stappen, hun individualiteit te omarmen als hun grootste kracht, hun mededogen als hun meest krachtige kracht. Ze moeten weten dat de enige bevestiging die ze nodig hebben, hun eigen bevestiging is, want in die waarheid zullen ze vrij zijn.

Als ik in een willekeurige boekwinkel of bibliotheek ter wereld zou kunnen wonen, zou dat zijn:

De New York Public Library vanwege de ernst en de geesten, of The Left Bank Bookstore vanwege de ziel en de geur van geschiedenis.

De literaire organisaties/goede doelen die ik steun:

Shikshya Foundation Nepal. Als oprichter ben ik enorm trots op ons werk om onderwijs in te zetten als katalysator voor verandering – door de vicieuze cirkel van armoede te doorbreken, potentieel te koesteren en mijn onwrikbare geloof in de transformerende kracht van kennis en kansen te bevestigen.

KathaSatha . De missie van deze organisatie om ondervertegenwoordigde stemmen in de literatuur te versterken, raakt de kern van waarom verhalen ertoe doen: ze zorgen voor verbinding en begrip in onze diverse wereld.