<i>Sinners</i> viert de rijke traditie van zwarte vampierverhalen

In Sinners is bloed niet alleen leven – het staat voor herinnering, verzet, verdriet en verlangen. Het stroomt dik en traag door de hitte van de delta van Mississippi in 1932, waar de tweelingbroers Stack en Smoke (beiden gespeeld door Michael B. Jordan) een juke joint openen die pulseert van ritme en energie. Ze denken dat ze een heiligdom creëren, een ruimte om te dansen, te dromen, te vergeten. Maar wat ze aantreffen is ouder dan muziek, ouder dan het land zelf: vampiers, verborgen in het volle zicht. Hun aanwezigheid maakt duidelijk dat sommige verlangens – spiritueel, historisch, generationeel – niet te stillen zijn.

Ryan Cooglers Sinners is een openbaring; een bloederig horrorepos geworteld in de herinnering van de zwarte zuiderlingen. Maar meer dan dat, het maakt deel uit van een lange, weelderige en vaak over het hoofd geziene traditie van verhalen over zwarte vampieren – een genre dat nooit alleen over monsters ging, maar over transformatie door trauma en het vinden van schoonheid in de nasleep ervan.

Zwarte vampiers hebben altijd iets anders gedaan dan hun Europese soortgenoten. Ze stralen meestal niet en isoleren zich zelden. Ze verzamelen en dragen voorouderlijke herinneringen met zich mee. Hun horror is gemeenschappelijk en geworteld in overleving in plaats van louter individuele consumptie. In de handen van zwarte scheppers wordt het vampierarchetype meer dan een roofdier; het is een archivaris van pijn, een sensueel wezen, gesmeed – maar nooit volledig gedefinieerd – door meedogenloos geweld. Het symboliseert wat het betekent om eeuwig te bestaan ​​in een wereld die nooit gebouwd is om jou te zien – en die desondanks eist gezien te worden.

Daarom voelt de huidige opleving van de zwarte vampier – op het scherm en in fictie – minder als een trend en meer als een herovering.

Neem de reboot van AMC's Interview with the Vampire , waarin Louis de Pointe du Lac (gespeeld door Jacob Anderson) wordt geportretteerd als een zwarte creoolse man in het New Orleans van de jaren 1910. Die verschuiving zorgde niet alleen voor meer afwisseling in een afgezaagd verhaal, maar gaf het ook een compleet nieuw kader. Louis worstelde niet alleen met onsterfelijkheid – hij worstelde ook met de effecten van racisme op zijn levenskwaliteit, klasse, verlangen en zijn plaats in een wereld die stilte eiste. Hij werd een metafoor, niet alleen voor het erotische of het eeuwige, maar ook voor conformisme, onderdrukking en de prijs van overleven. Zijn transformatie was niet alleen fysiek – hij was existentieel.

Jacob Anderson als Louis De Point Du Lac in Anne Rice's Interview with the Vampire .

Dit raakt direct een van Sinners' meest beklijvende onderstromen: assimilatie. De vampierbeet wordt meer dan een dodelijke wond – het is een uitnodiging om deel te nemen aan een systeem dat macht, toegang en zelfs onsterfelijkheid belooft, maar een hoge tol eist in ruil daarvoor. Zoals Zoé Corrine ( @zoxzo2 ), een kunstenaar en filmliefhebber, opmerkte in een TikTok-analyse , leest vampirisme in Cooglers handen als een allegorie voor de prijs om wit te worden: het uitwissen van cultuur, de stille brutaliteit van erbij horen, de langzame ontkoppeling van gemeenschap en zelf. Het weerspiegelt ook hoe, historisch en in de huidige tijd, niet-zwarte mensen van kleur – en degenen die als “dicht genoeg” bij wit worden beschouwd – niet alleen gevraagd zijn om loyaliteit te bewijzen door middel van anti-zwartheid en medeplichtigheid, maar dat vaak ook gewillig hebben gedaan, hetzij uit angst, ambitie, of de verleiding van toegang, solidariteit inruilend voor een plaats aan een tafel die nooit voor hen was gedekt.

"Als geschiedenisliefhebber bracht de film Sinners mijn hoofd vol theorieën. Ik heb mijn bachelor aan Howard University gedaan, waar we ons niet alleen richtten op de zwarte ervaring, maar ook op de wereldgeschiedenis", vertelt Corrine aan ELLE.com. "Dus na het zien van de film kon ik meteen die connectie maken. Filmervaringen met zulke nuances zijn het soort waar ik gek op ben."

Assimilatie vereist het afleggen van taal, geschiedenis, herinneringen – totdat je ergens bij hoort dat nooit echt bij je zal horen. En centraal staat de bodemloze honger van de witte suprematie – niet alleen om te domineren, maar ook om te verslinden, te consumeren totdat er niets onbekends meer over is. De vampier in deze context voedt zich niet alleen; hij koloniseert en probeert de geschiedenis te herschrijven.

Dat is de magie van zwarte vampiers: ze laten ons zien dat transformatie zowel een vloek als vrijheid kan zijn. Dat iets anders worden – iets gevreesd, iets krachtigs – soms de enige manier lijkt om te overleven.

Deze traditie is niet nieuw. Ze gaat generaties terug in de tijd via literatuur, film en mondelinge vertelkunst. In 1972 explodeerde Blacula op het scherm, waarbij ze Blaxploitation-flair combineerde met gothic-angst. In Octavia Butlers controversiële sciencefictionroman Fledgling uit 2005 ontmoeten we Shori, een genetisch gemanipuleerde zwarte vampier die 53 jaar oud is in het lichaam van een 11-jarige. Nadat ze een bloedbad heeft overleefd, moet ze haar identiteit heropbouwen - ze moet uitzoeken wie ze is en tegelijkertijd alles wat we denken te weten over familie, macht en toestemming op de proef stellen. Jewelle Gomez' The Gilda Stories volgt een zwarte lesbische vampier vanaf de jaren 1850 tot in de toekomst - niet als roofdier, maar als beschermer - waarbij gemeenschappelijke zorg, queer gekozen familie en overleven zonder bloedvergieten centraal staan. Dit zijn niet zomaar verhalen over geweld en dood. Het zijn verhalen over wedergeboorte, over zelfontdekking, over nalatenschap.

Een poster voor Blacula

Ze bieden ook ruimte voor spel, wat zelden wordt gegund aan verhalen over zwart lijden. Er is hier sprake van erotiek. Glamour. Subversie. De zwarte vampier overleeft het systeem niet alleen, maar keert het ook binnenstebuiten. Ze dragen fluweel en roken sigaren, zoals Blacula in zijn kenmerkende cape en middernachtcharme. Ze verleiden met ogen die eeuwen hebben gezien, zwaar van de nasleep van het volhouden, zoals Louis in Interview with the Vampire . Ze zeggen nee tegen de dood op andermans voorwaarden, zoals Gilda, die zorg boven geweld verkiest en de macht een nieuwe vorm geeft.

Vampierverhalen, vooral die van zwarte makers, bieden een soort tijdelijke verlichting. Ze geven ons toestemming om boos te zijn, extravagant te zijn, onsterfelijk te zijn.

Ze stellen ook lastige vragen, zoals: Wat betekent het om generatietrauma in je lichaam te dragen? Wat gebeurt er als je pijn je kracht wordt? Wie word je als je niet langer probeert te overleven?

"Als zeer menselijk ogende, onsterfelijke monsters fungeren vampiers als het perfecte voertuig voor de menselijke ervaring door de geschiedenis heen", zegt Hayley Dennings, de New York Times -bestsellerauteur van This Ravenous Fate , een YA-roman over een 18-jarige lesbische vampier die haar weg zoekt in het hoogtepunt van de Harlem Jazz Age. "De zwarte geschiedenis is op zichzelf al gruwelijk zonder de aanwezigheid van bovennatuurlijke wezens, maar de onsterfelijkheid van vampiers herinnert ons eraan hoe het verleden ons nooit echt verlaat – en hoe geschiedenis en trauma ons blijven beïnvloeden."

Voor Dennings voelde Sinners als "een masterclass in storytelling", zegt ze. "Als schrijfster van zwarte horror en queer fantasy die zwarte vrouwelijkheid en seksualiteit verkent, was het geweldig om zoveel van die aspecten in zo'n belangrijke film op het scherm te zien." Door haar herinterpretatie van vampierverhalen brengt Dennings geschiedenissen naar boven die lang begraven zijn geweest. "Geschiedenis en bloed kunnen niet los worden gezien van vampiers", zegt ze, "net zoals ze onlosmakelijk verbonden zijn met de Afro-Amerikaanse ervaring."

In Sinners is de vampier niet alleen een bedreiging, maar ook een spiegel. Smoke en Stack worden gedwongen om niet alleen rekening te houden met het geweld van het wezen, maar ook met hun eigen verliesgeschiedenis. En dit is misschien wel de meest diepgaande invalshoek van het genre: de manier waarop horror aan voorouders wordt gekoppeld. Het vertelt ons dat zelfs de doden nog niet zijn uitgepraat.

Michael B. Jordan als Smoke en Stack in Sinners .

"Er zit een verboden vrijheid in deze verhalen", zegt Mika Ahlecia, oprichter van Black Girls Who Write , die al sinds haar kindertijd een voorliefde heeft voor vampier- en paranormale verhalen. Na het zien van Sinners ging Ahlecia naar BookTok om te reflecteren op de impact ervan en om verhalen te delen over zwarte vampieren met een vergelijkbare emotionele lading. "Het was niet zomaar een vampierfilm – het ging over gemeenschap. Die eerste akte, waarin mensen samenkwamen voor een avond vol vreugde en ontsnapping, voelde als alles wat ik heb opgebouwd. En toen zette die plotwending me aan het denken – over geschiedenis en spiritualiteit. Ik verliet de bioscoop met de wens om elke laag af te pellen."

Terwijl Sinners gesprekken en nieuwsgierigheid opwekt, wendt een nieuwe generatie lezers zich tot boeken met dezelfde rijke emotionele diepgang. Christina C. Jones' vampierserie Blackwood: After Dark combineert romantiek, mysterie en het bovennatuurlijke in een zwarte stad waar verlangen en gevaar hand in hand gaan. In I Accidentally Hooked Up With a Vampire verandert Jessica Cage een casual affaire in een bijtende, genre-overschrijdende rit waarin queerness niet in twijfel wordt getrokken en je vrij bent om verliefd te worden op je eigen voorwaarden.

Deze boeken diversifiëren het genre niet alleen. Ze maken het ook dieper en rijker. Ze maken er een speeltuin van waar we identiteit, verdriet, intimiteit en verbeelding kunnen verkennen. In een wereld die meedogenloos bewijs eist van de menselijkheid van zwarte mensen, zijn deze verhalen – waar fantasie en realiteit botsen – niet alleen vermakelijk. Ze wekken een magie op die geworteld is in erfgoed.