Het syndroom van Münchhausen zorgt ervoor dat mensen zich ziek voordoen om medische hulp te krijgen

Ze injecteren schadelijke stoffen om ziekteverschijnselen op te wekken, simuleren epileptische aanvallen of vervalsen klinische onderzoeken, enkel en alleen om door artsen behandeld te worden. Dit zijn gedragingen die in verband worden gebracht met het syndroom van Münchhausen, een psychische aandoening waaraan veel patiënten overlijden.

Deze ziekte, ook wel bekend als Factitious Disorder, wordt beschreven door psychiater João Carlos Melo in het boek “Renascer das Cinzas”, dat hij samen schreef met Maria C, een patiënte bij wie het syndroom van Münchhausen, pathologisch liegen en borderlinestoornis zijn vastgesteld.

In het boek, dat vandaag verschijnt, schrijft de psychiater dat Maria de ongewone, ‘bijna unieke’ prestatie heeft geleverd om een ​​ziekte te overwinnen die zij beschouwt als de ‘meest verontrustende, verwoestende en intrigerende van alle ziekten: het syndroom van Münchhausen’.

Het is bekend dat nagebootste stoornis vrijwel overal ter wereld voorkomt, maar de prevalentie ervan is zeer moeilijk vast te stellen, omdat "de meeste patiënten zich niet laten vangen. Ze rennen weg, verdwijnen, veranderen van ziekenhuis, en degenen die toegang hebben tot de gezondheidszorg liegen en bedriegen in de meeste gevallen professionals".

"Er zijn dus weinig consistente en betrouwbare gegevens beschikbaar", maar in verklaringen aan het persbureau Lusa zei de psychiater ervan overtuigd te zijn dat "alle artsen al patiënten met Münchhausen hebben gezien, maar niet in staat zijn geweest om hen te diagnosticeren.

João Carlos Melo volgt Maria sinds 2021. Het begon allemaal toen de jonge vrouw hem, na het publiceren van haar boek "Reféns das suas suas pensamentos", over borderline persoonlijkheidsstoornis, een bericht stuurde via Linkedin met de vraag om gevolgd te worden, ondanks dat ze de consulten niet kon betalen omdat ze werkloos was.

Hij bekende dat deze boodschap hem diep raakte, omdat ‘het slechts één van de vele jonge vrouwen was’ die ‘door de jaren heen in elkaar waren geslagen, die waren weggejaagd door andere mensen, waaronder psychiaters en psychologen’.

Maria verborg haar lijden tegenover Münchhausen en haar pathologische leugens, uit angst om afgewezen te worden, zoals eerder gebeurd was.

“Via andere collega’s, die mij op een voorzichtige, beleefde manier vertelden, kwam ik erachter dat [Maria] aan Münchhausen leed” en dat ze in alle ziekenhuizen bekend was.

In tegenstelling tot wat gebruikelijk is in dit soort gevallen, stond Maria contact met haar familie toe. Toch duurde het een tijdje voordat ze het probleem erkende. "Lies en Münchhausen waren een tijdje taboe."

De psychiater legde uit dat iemand bij pathologisch liegen veel liegt, bijna onbeheerst, en zich door het liegen bevrijd voelt, alsof het een drug is. In sommige gevallen is de hele psychologische structuur van de persoon gebaseerd op leugens en kan het confronteren ervan leiden tot een emotionele ineenstorting.

“Bij het syndroom van Münchhausen wordt ook veel gelogen, maar alleen in relatie tot ziektes”, zei hij, en legde uit dat het doel is “om de aandacht en zorg van artsen te krijgen”, omdat deze mensen “een fundamenteel lijden hebben dat niets en niemand kan stillen”.

“Iemand met borderline die enorm lijdt, kan dit lijden beëindigen door zichzelf te snijden”, terwijl iemand met het syndroom van Münchhausen verlichting vindt door naar de eerste hulp te gaan of in het ziekenhuis te worden opgenomen, omdat hij of zij het gevoel heeft “niet in de steek gelaten te worden”.

Om dit te bereiken, maken ze gebruik van verschillende strategieën, zoals het injecteren of innemen van stoffen die symptomen zoals bloedingen, infecties of coma veroorzaken. Hij vertelde het verhaal van een vrouw die verwondingen aan haar benen veroorzaakte en deze herhaaldelijk infecteerde, totdat artsen geen andere keus hadden dan haar benen te amputeren.

“Ze misleiden artsen op een buitengewone manier”, benadrukte hij.

Maria heeft nooit iets geïnjecteerd en is ook niet geopereerd, maar ze klaagde wel vals: ze kon bijvoorbeeld dagenlang niet plassen, had buikpijn en de uitslagen van de onderzoeken waren onjuist.

Sinds 2013 heeft Maria minstens 200 keer de spoedeisende hulp van ziekenhuizen bezocht en consulten bijgewoond in 20 specialismen en subspecialismen. Ze is door ongeveer 300 zorgprofessionals gezien.

“Deze patiënt vertelde mij: Hoewel de artsen zich zorgen maakten dat ze niet wisten wat ik had, of geïntrigeerd waren door de discrepantie in de tests (…) zouden ze mij niet in de steek laten, tenminste niet in die momenten”, vertelde de arts.

"Zelfs met familie, zelfs met vrienden, kan dit alles deze leegte niet verzachten. Het is indrukwekkend, maar het is de realiteit", benadrukte hij, waarschuwend voor deze pathologie, die wordt beschouwd als "de meest ongeneeslijke en met de slechtste prognose van alle psychiatrische aandoeningen" en die tot de dood kan leiden.

"Er is een onderzoek waaruit blijkt dat het bij maar liefst 70% van de patiënten tot zelfmoord kan leiden vanwege het lijden", benadrukte hij.

Met het boek willen de auteurs een boodschap van hoop achterlaten voor patiënten, met een getuigenis van overwinning, en voor artsen, met de getuigenis van internist Luís Campos, die Maria jarenlang behandelde en haar aanmoedigde om psychiatrische hulp te zoeken.

Ze injecteren schadelijke stoffen om ziekteverschijnselen op te wekken, simuleren epileptische aanvallen of vervalsen klinische onderzoeken, enkel en alleen om door artsen behandeld te worden. Dit zijn gedragingen die in verband worden gebracht met het syndroom van Münchhausen, een psychische aandoening waaraan veel patiënten overlijden.

Deze ziekte, ook wel bekend als Factitious Disorder, wordt beschreven door psychiater João Carlos Melo in het boek “Renascer das Cinzas”, dat hij samen schreef met Maria C, een patiënte bij wie het syndroom van Münchhausen, pathologisch liegen en borderlinestoornis zijn vastgesteld.

In het boek, dat vandaag verschijnt, schrijft de psychiater dat Maria de ongewone, ‘bijna unieke’ prestatie heeft geleverd om een ​​ziekte te overwinnen die zij beschouwt als de ‘meest verontrustende, verwoestende en intrigerende van alle ziekten: het syndroom van Münchhausen’.

Het is bekend dat nagebootste stoornis vrijwel overal ter wereld voorkomt, maar de prevalentie ervan is zeer moeilijk vast te stellen, omdat "de meeste patiënten zich niet laten vangen. Ze rennen weg, verdwijnen, veranderen van ziekenhuis, en degenen die toegang hebben tot de gezondheidszorg liegen en bedriegen in de meeste gevallen professionals".

"Er zijn dus weinig consistente en betrouwbare gegevens beschikbaar", maar in verklaringen aan het persbureau Lusa zei de psychiater ervan overtuigd te zijn dat "alle artsen al patiënten met Münchhausen hebben gezien, maar niet in staat zijn geweest om hen te diagnosticeren.

João Carlos Melo volgt Maria sinds 2021. Het begon allemaal toen de jonge vrouw hem, na het publiceren van haar boek "Reféns das suas suas pensamentos", over borderline persoonlijkheidsstoornis, een bericht stuurde via Linkedin met de vraag om gevolgd te worden, ondanks dat ze de consulten niet kon betalen omdat ze werkloos was.

Hij bekende dat deze boodschap hem diep raakte, omdat ‘het slechts één van de vele jonge vrouwen was’ die ‘door de jaren heen in elkaar waren geslagen, die waren weggejaagd door andere mensen, waaronder psychiaters en psychologen’.

Maria verborg haar lijden tegenover Münchhausen en haar pathologische leugens, uit angst om afgewezen te worden, zoals eerder gebeurd was.

“Via andere collega’s, die mij op een voorzichtige, beleefde manier vertelden, kwam ik erachter dat [Maria] aan Münchhausen leed” en dat ze in alle ziekenhuizen bekend was.

In tegenstelling tot wat gebruikelijk is in dit soort gevallen, stond Maria contact met haar familie toe. Toch duurde het een tijdje voordat ze het probleem erkende. "Lies en Münchhausen waren een tijdje taboe."

De psychiater legde uit dat iemand bij pathologisch liegen veel liegt, bijna onbeheerst, en zich door het liegen bevrijd voelt, alsof het een drug is. In sommige gevallen is de hele psychologische structuur van de persoon gebaseerd op leugens en kan het confronteren ervan leiden tot een emotionele ineenstorting.

“Bij het syndroom van Münchhausen wordt ook veel gelogen, maar alleen in relatie tot ziektes”, zei hij, en legde uit dat het doel is “om de aandacht en zorg van artsen te krijgen”, omdat deze mensen “een fundamenteel lijden hebben dat niets en niemand kan stillen”.

“Iemand met borderline die enorm lijdt, kan dit lijden beëindigen door zichzelf te snijden”, terwijl iemand met het syndroom van Münchhausen verlichting vindt door naar de eerste hulp te gaan of in het ziekenhuis te worden opgenomen, omdat hij of zij het gevoel heeft “niet in de steek gelaten te worden”.

Om dit te bereiken, maken ze gebruik van verschillende strategieën, zoals het injecteren of innemen van stoffen die symptomen zoals bloedingen, infecties of coma veroorzaken. Hij vertelde het verhaal van een vrouw die verwondingen aan haar benen veroorzaakte en deze herhaaldelijk infecteerde, totdat artsen geen andere keus hadden dan haar benen te amputeren.

“Ze misleiden artsen op een buitengewone manier”, benadrukte hij.

Maria heeft nooit iets geïnjecteerd en is ook niet geopereerd, maar ze klaagde wel vals: ze kon bijvoorbeeld dagenlang niet plassen, had buikpijn en de uitslagen van de onderzoeken waren onjuist.

Sinds 2013 heeft Maria minstens 200 keer de spoedeisende hulp van ziekenhuizen bezocht en consulten bijgewoond in 20 specialismen en subspecialismen. Ze is door ongeveer 300 zorgprofessionals gezien.

“Deze patiënt vertelde mij: Hoewel de artsen zich zorgen maakten dat ze niet wisten wat ik had, of geïntrigeerd waren door de discrepantie in de tests (…) zouden ze mij niet in de steek laten, tenminste niet in die momenten”, vertelde de arts.

"Zelfs met familie, zelfs met vrienden, kan dit alles deze leegte niet verzachten. Het is indrukwekkend, maar het is de realiteit", benadrukte hij, waarschuwend voor deze pathologie, die wordt beschouwd als "de meest ongeneeslijke en met de slechtste prognose van alle psychiatrische aandoeningen" en die tot de dood kan leiden.

"Er is een onderzoek waaruit blijkt dat het bij maar liefst 70% van de patiënten tot zelfmoord kan leiden vanwege het lijden", benadrukte hij.

Met het boek willen de auteurs een boodschap van hoop achterlaten voor patiënten, met een getuigenis van overwinning, en voor artsen, met de getuigenis van internist Luís Campos, die Maria jarenlang behandelde en haar aanmoedigde om psychiatrische hulp te zoeken.

Ze injecteren schadelijke stoffen om ziekteverschijnselen op te wekken, simuleren epileptische aanvallen of vervalsen klinische onderzoeken, enkel en alleen om door artsen behandeld te worden. Dit zijn gedragingen die in verband worden gebracht met het syndroom van Münchhausen, een psychische aandoening waaraan veel patiënten overlijden.

Deze ziekte, ook wel bekend als Factitious Disorder, wordt beschreven door psychiater João Carlos Melo in het boek “Renascer das Cinzas”, dat hij samen schreef met Maria C, een patiënte bij wie het syndroom van Münchhausen, pathologisch liegen en borderlinestoornis zijn vastgesteld.

In het boek, dat vandaag verschijnt, schrijft de psychiater dat Maria de ongewone, ‘bijna unieke’ prestatie heeft geleverd om een ​​ziekte te overwinnen die zij beschouwt als de ‘meest verontrustende, verwoestende en intrigerende van alle ziekten: het syndroom van Münchhausen’.

Het is bekend dat nagebootste stoornis vrijwel overal ter wereld voorkomt, maar de prevalentie ervan is zeer moeilijk vast te stellen, omdat "de meeste patiënten zich niet laten vangen. Ze rennen weg, verdwijnen, veranderen van ziekenhuis, en degenen die toegang hebben tot de gezondheidszorg liegen en bedriegen in de meeste gevallen professionals".

"Er zijn dus weinig consistente en betrouwbare gegevens beschikbaar", maar in verklaringen aan het persbureau Lusa zei de psychiater ervan overtuigd te zijn dat "alle artsen al patiënten met Münchhausen hebben gezien, maar niet in staat zijn geweest om hen te diagnosticeren.

João Carlos Melo volgt Maria sinds 2021. Het begon allemaal toen de jonge vrouw hem, na het publiceren van haar boek "Reféns das suas suas pensamentos", over borderline persoonlijkheidsstoornis, een bericht stuurde via Linkedin met de vraag om gevolgd te worden, ondanks dat ze de consulten niet kon betalen omdat ze werkloos was.

Hij bekende dat deze boodschap hem diep raakte, omdat ‘het slechts één van de vele jonge vrouwen was’ die ‘door de jaren heen in elkaar waren geslagen, die waren weggejaagd door andere mensen, waaronder psychiaters en psychologen’.

Maria verborg haar lijden tegenover Münchhausen en haar pathologische leugens, uit angst om afgewezen te worden, zoals eerder gebeurd was.

“Via andere collega’s, die mij op een voorzichtige, beleefde manier vertelden, kwam ik erachter dat [Maria] aan Münchhausen leed” en dat ze in alle ziekenhuizen bekend was.

In tegenstelling tot wat gebruikelijk is in dit soort gevallen, stond Maria contact met haar familie toe. Toch duurde het een tijdje voordat ze het probleem erkende. "Lies en Münchhausen waren een tijdje taboe."

De psychiater legde uit dat iemand bij pathologisch liegen veel liegt, bijna onbeheerst, en zich door het liegen bevrijd voelt, alsof het een drug is. In sommige gevallen is de hele psychologische structuur van de persoon gebaseerd op leugens en kan het confronteren ervan leiden tot een emotionele ineenstorting.

“Bij het syndroom van Münchhausen wordt ook veel gelogen, maar alleen in relatie tot ziektes”, zei hij, en legde uit dat het doel is “om de aandacht en zorg van artsen te krijgen”, omdat deze mensen “een fundamenteel lijden hebben dat niets en niemand kan stillen”.

“Iemand met borderline die enorm lijdt, kan dit lijden beëindigen door zichzelf te snijden”, terwijl iemand met het syndroom van Münchhausen verlichting vindt door naar de eerste hulp te gaan of in het ziekenhuis te worden opgenomen, omdat hij of zij het gevoel heeft “niet in de steek gelaten te worden”.

Om dit te bereiken, maken ze gebruik van verschillende strategieën, zoals het injecteren of innemen van stoffen die symptomen zoals bloedingen, infecties of coma veroorzaken. Hij vertelde het verhaal van een vrouw die verwondingen aan haar benen veroorzaakte en deze herhaaldelijk infecteerde, totdat artsen geen andere keus hadden dan haar benen te amputeren.

“Ze misleiden artsen op een buitengewone manier”, benadrukte hij.

Maria heeft nooit iets geïnjecteerd en is ook niet geopereerd, maar ze klaagde wel vals: ze kon bijvoorbeeld dagenlang niet plassen, had buikpijn en de uitslagen van de onderzoeken waren onjuist.

Sinds 2013 heeft Maria minstens 200 keer de spoedeisende hulp van ziekenhuizen bezocht en consulten bijgewoond in 20 specialismen en subspecialismen. Ze is door ongeveer 300 zorgprofessionals gezien.

“Deze patiënt vertelde mij: Hoewel de artsen zich zorgen maakten dat ze niet wisten wat ik had, of geïntrigeerd waren door de discrepantie in de tests (…) zouden ze mij niet in de steek laten, tenminste niet in die momenten”, vertelde de arts.

"Zelfs met familie, zelfs met vrienden, kan dit alles deze leegte niet verzachten. Het is indrukwekkend, maar het is de realiteit", benadrukte hij, waarschuwend voor deze pathologie, die wordt beschouwd als "de meest ongeneeslijke en met de slechtste prognose van alle psychiatrische aandoeningen" en die tot de dood kan leiden.

"Er is een onderzoek waaruit blijkt dat het bij maar liefst 70% van de patiënten tot zelfmoord kan leiden vanwege het lijden", benadrukte hij.

Met het boek willen de auteurs een boodschap van hoop achterlaten voor patiënten, met een getuigenis van overwinning, en voor artsen, met de getuigenis van internist Luís Campos, die Maria jarenlang behandelde en haar aanmoedigde om psychiatrische hulp te zoeken.