<![CDATA[ Sobre uma certa insustentabilidade global ]]>

Wanneer is dit gebeurd, en hoe is het zo snel gegaan? Wat zorgt ervoor dat we zonder twijfel vertrouwen hebben in wat een machine die nullen en enen uitspuwt in de vorm van woorden ons vertelt? Hoewel het waar is dat hij miljarden andere woorden uit boeken, artikelen en al het andere dat op internet beschikbaar is, in zich draagt, is het ook waar dat hij niet kan onderscheiden of wat hij vindt waar is. Of niet.

Hoe hebben we onszelf, onze kennis, wetenschappelijke en artistieke productie en, nu, onze mentale gezondheid, overgegeven aan iets immaterieels dat met een druk op de knop kan worden uitgezet? Hebben we echt een ernstig psychisch probleem, gekenmerkt door intellectuele luiheid en een gebrek aan kritisch denken, of is er iets gebeurd dat de meesten van ons over het hoofd hebben gezien?

Omdat steeds meer mensen kunstmatige intelligentie (AI) gebruiken voor psychologische ondersteuning, en omdat ik twee jaar geleden studenten had die het onderwerp bestudeerden, besloot ik het te delen. In 2023 besloot een groep van mijn studenten GPT Chat te analyseren als therapietool. Ze vergeleken versie 3 en 4, gebaseerd op de resultaten van een onderzoek waaruit bleek dat 1 op de 4 patiënten eerder geneigd zou zijn om met een AI te praten dan om therapie te volgen. Ze contextualiseerden hun aannames en kunstmatige intelligentie theoretisch en concludeerden dat dit type tool dichter bij psychotherapie zou staan ​​dan psychologie of psychiatrie. En waarom besloten ze dit pad te volgen? Ze hadden ook al met GPT Chat gesproken om advies te vragen in moeilijkere tijden. En, net als wat ze in studies over dit onderwerp aantroffen, noemden ze ook het gebrek aan oordeelsvermogen en de constante beschikbaarheid ervan, waaraan de kosten, de schijnbare vertrouwelijkheid en de gemakkelijke toegang werden toegevoegd.

Wetenschappelijk onderzoek op dit gebied is niet eenduidig. Sommige auteurs zien voordelen, terwijl anderen wijzen op de problematische aspecten die gepaard gaan met het gebruik van kunstmatige intelligentie (AI) om hulp te zoeken of een probleem met ons welzijn of onze geestelijke gezondheid op te lossen. Waar eindigt het ene en waar begint het andere? Is je minder goed voelen synoniem met een gebrek aan geestelijke gezondheid, of is het een tijdelijk probleem dat kan worden opgelost door een openhartig, niet-oordelend gesprek, zelfs zonder enige garantie op echte steun of context? Wanneer werd praten met een vriend moeilijker dan praten met een machine?

Sommige theoretici beweren dat deze hulpmiddelen ondersteunende hulpmiddelen kunnen zijn als ze op de juiste manier worden gebruikt. En wat is die juiste manier? Deze vraag zou ons bezig moeten houden, omdat deze hulpmiddelen nu op een eenvoudige manier de kenmerken van menselijke communicatie kunnen nabootsen en onze toon en stijl kunnen vastleggen om te schrijven zoals wij. Op dezelfde manier bieden ze basisinformatie en zijn ze al in staat empathie te tonen, wat minder dan twee jaar geleden nog niet het geval was. Hoewel ze nog steeds eenvoudige antwoorden bieden, vaak ontoereikend voor complexere situaties, kunnen ze, mits correct ontworpen, goedkope en toegankelijke alternatieven zijn voor psychologische ondersteuning. Vertrouwen we niet te veel op het vermogen van andere mensen om machines te programmeren die van ons leren, zonder dat we dit leren volledig kunnen beheersen? Interpretatie is zelden lineair en menselijke expressie kent verschillende lagen die dit type machine nauwelijks zal kunnen ontcijferen.

Meer dan 10 jaar geleden verkende de film Her de liefde in de moderne tijd en toonde deze wederzijdse afhankelijkheid die we kunnen ontwikkelen met ogenschijnlijk gevoelige machines. In Her wordt de hoofdpersoon verliefd op een besturingssysteem met volledige capaciteit voor onafhankelijk denken en expressie. In de film droeg Joaquin Phoenix zijn vriendin in zijn zak, die de wereld observeerde via de camera op zijn telefoon. Er zijn scènes van grote romantiek, in een verhaal dat ook moderne eenzaamheid demonstreert, en hoe deze machines ons het gevoel kunnen geven dat we toch niet (zo) alleen zijn, zelfs niet zonder een ander mens aan onze zijde. En in dit alles zal het probleem nooit de machines zijn, of degenen die ze programmeren, maar eerder de onmogelijkheid van toegang, voor iedereen, tot programma's voor geestelijke gezondheidszorg en een samenleving gebaseerd op wereldwijd welzijn. De samenleving negeert het individu, gericht op winst. Mensen willen niet per se met machines praten, maar ze willen wel de pijn die ze voelen minimaliseren. Zoek naar de digitale en kunstmatige oplossingen die je wilt, maar het probleem ligt in de toegang tot gezondheidszorg. En dit is een wereldwijd onhoudbaar probleem.