Een vloedgolf van enthousiasme

Onze volksliederen dragen maatschappijkritiek in zich, overstijgen hun tijd en tijd, verrijken het leven en vloeien door naar de toekomst.

Het hoort bij deze realiteit dat de liefde in onze volksliederen vaak gezien wordt als een uitdrukking van een sociale situatie, en niet als een persoonlijke passie.

Laten we het feit opzijzetten dat het beschouwen van de liederen van Jemen, Çanakkale of Hey Onbeşli Onbeşli als liederen die alleen voor verliefde mensen worden gezongen, niets meer zou betekenen dan het kleineren van ons historisch en cultureel erfgoed. Het is ook een feit dat veel liedjes die niet duidelijk sociaal van aard zijn, het resultaat zijn van vocale tegenstand tegen de sociale situatie.

Als dat niet het geval was, zouden liefdesliedjes, liederen over afscheid en verlangen, en klaagzangen niet zoveel betekenis hebben als de last die ze met zich meedragen. We zouden deze situaties de uiting van dramatische ervaringen van mensen noemen, of de uiting van pijn. Deze gebeurtenissen konden niet van generatie op generatie, van tijd tot tijd, zoveel jaar lang worden doorgegeven.

OH DEZE LIEDEREN

Toen ik deze realiteit zag, dacht ik dat onze liedjes vol liefde voor het land en voor de mensen zaten.

Bestaat er een liefdeslied waarin de scheiding van de geliefde niet kan worden uitgelegd als een scheiding van het vaderland?

Zijn de woorden "Je liet me verdrinken in eenzaamheid" gewoon het gejammer van een verlaten geliefde?

Draagt ​​de geliefde naar wie wij verlangen, voor wie gezegd wordt: "Uw donkere wenkbrauwen zullen ons verordeningen laten schrijven", niet ook de hoop van het verlangen naar een broederlijk leven met zich mee?

Hoe anders valt te verklaren dat de levensvreugde verdwijnt wanneer een geliefde sterft?

Is de "bleke minnaar met het gebogen hoofd" aan wie de kraanvogels groeten enkel bestemd voor de geliefde?

Kan men zeggen dat degene die wordt aangesproken als “Hij die huilt als ik huil en lacht als ik lach/Hij die al mijn problemen begrijpt en mijn hart kent” en die wordt beschreven als “Mijn zoetgevooisde, vrolijke gezicht, oh mijn hertenoogje” niet ook het thuisland is waar wij ademen?

Als het liedje " Ik vertelde de wereld dat ik van je hield" geen verwijt is aan de tijd waarin we leven, hoe kan het dan met al dit enthousiasme een sociale kreet worden?

HET VERANDEREN VAN EEN VOLKSLIED IN EEN SCHREEUW

De demonstraties van "De natie verdedigt haar wil" (die uiteraard vandaag in Düzce en morgen in Antalya plaatsvinden), te beginnen met de manifestatie in Saraçhane op 19 maart waar gezegd werd "Genoeg is genoeg" tegen het imperialistische beleid van de collaborateurs, en vervolgens in Yozgat, Samsun, Mersin, Konya, Van, Ankara, İzmir, Bursa en de wijken Şişli, Beylikdüzü, Başakşehir, Silivri, Pendik, Esenler in Istanbul en op het Beyazıt-plein, waar de "vlag van de democratie tegen een minderheidsregering die een dienaar van het imperialisme is geworden " wordt ontvouwd, zijn ook een vloedgolf van sociaal enthousiasme, net als onze volksliederen.

Oh, ik hou van jou, dat is mijn enthousiasme.

Deze vloedgolf van enthousiasme stroomt mee met het bewustzijn, de intelligentie en het correcte leiderschap van de jeugd, met een vastberadenheid die zegt: " Ik zal niet dankbaar zijn voor het pad dat de tiran mij heeft geleerd" en die gehoor geeft aan de oproep van Nazım Hikmet : "Het verscheurde hart van het vaderland/ Wacht op hoop van jou" en die zegt: "Laat degenen die terugkeren terugkeren, ik zal niet terugkeren van mijn pad".

M. Tevfik Kızgınkaya, auteur van het boek The Path of Reason, Cumhuriyet (wetenschappelijke en kunstpublicaties) en redacteur van ADD's Atatürkist Thought Magazine, geeft het volgende commentaar op deze vloedgolf van enthousiasme:

De pijl is uit de boog, dat is waar. Maar de pijl die uit de boog is gekomen, is de 'pijl van vrijheid en onafhankelijkheid', die 106 jaar geleden door Mustafa Kemal werd afgeschoten . De natie heeft deze pijl opgeëist en de pijl heeft precies op doel geslagen. De bezetting door de imperialisten en het eenmansbewind zijn voorbij. De natie heeft haar soevereiniteit en het republieksbestuur herwonnen. Er is geen weg terug meer van de democratische, seculiere republiek en de sociale rechtsstaat. Laat het duidelijk zijn dat de werkelijke eigenaar van de wereld in deze landen de natie is en 106 jaar later, vandaag de dag, verdedigt de natie haar vrijheid, onafhankelijkheid en soevereiniteit en zal dat blijven doen. (Solmedya.com)

***

Schoonheid in Ayvalık: Waar ligt het thuisland van de mens? Ayvalık Literatuurdagen (26 mei - 1 juni), georganiseerd onder leiding van Ayvalık ÇYDD, Destek Tasarım Derneği, Mozaik Edebiyat Grubu en de intensieve inspanningen van Mevlüt Asar, omarmden het publiek net als onze volksliederen.