Het vuur van verandering aangestoken door kunst

Buse İlkin Lokaal

Ayşe Betil, die haar artistieke reis begon met schilderen en zich verdiepte in literatuur, trekt de aandacht met haar anonieme persoonlijkheid. Betil stapte de literaire wereld binnen met haar verhalenboek 'After You', uitgegeven door Gutenberg Publications.

Ayşe Betil, die ook haar eigen tekeningen in haar boek opneemt, biedt haar lezers met dit werk een innerlijke reis waarin ze verhaal en beeldtaal samenbrengt. We spraken met Ayşe Betil over haar creatieve proces, haar inspiratiebronnen en haar intieme band met donkere emoties.

Je werkt interdisciplinair. In jouw verhalenboek 'After You' staan ​​ook tekeningen die jij hebt gemaakt. Hoe begon jouw artistieke reis?

Als kind hield ik van schrijven en tekenen. De jaren verstreken en hoewel ik af en toe een pauze nam, verminderden het verlangen en de liefde niet. Jarenlang heb ik het werk dat ik deed echter liever voor mezelf gehouden. Op een dag voelde ik plotseling de drang om te delen wat ik had gedaan, en dat deed ik. Ik geloof in timing en voorbereiding.

Uw schilderijen zijn tentoongesteld in Turkije en op andere plekken in de wereld. Naast uw succes in de schilderkunst, heeft u ook de deuren naar de wereld van de literatuur geopend. Hoe ontstond het idee om een ​​verhalenbundel uit te geven?

Wat ik tijdens mijn tweede tentoonstelling in mijn memoires schreef, had grote invloed op de publicatie van dit boek. Als mensen geen interesse hadden getoond in de citaten in de tentoonstelling en hun gevoelens niet hadden gedeeld, zou dit boek dan nog bestaan? Het zou goed zijn. Maar waarschijnlijk zou niemand het lezen, dus ik zou er niet eens aan denken om het te publiceren. Het bleef ergens hangen en verdween dan.

De emoties die in het boek als 'negatief' worden beschouwd, zijn zeer intens. Het lijkt erop dat je dit soort dingen altijd aan een tweede persoon vertelt. Waarom heb je voor dit thema en deze stijl gekozen?

Ik denk dat mensen altijd graag vrolijke verhalen willen lezen, maar ik wil dat de lezers van mijn verhalen gaan nadenken en zichzelf vragen gaan stellen. Mijn motivatie is de mogelijkheid om het vuur van een mogelijke verandering bij mensen te ontsteken. Ik denk dat we dit alleen kunnen bereiken door onze negatieve emoties te onderkennen en te accepteren. Ik weet dat mensen niet graag hun slechte kanten onder ogen zien, maar de waarheid ontkennen doet een mens ook geen goed. De enige manier om dit leven ten volle te leven en de verantwoordelijkheid voor onze belangrijkste plicht te nemen, is door onszelf op alle mogelijke manieren te leren kennen. Wat mijn stijl betreft, wilde ik in de tweede persoon enkelvoud schrijven (of de eerste persoon enkelvoud versus de tweede persoon enkelvoud), omdat ik de lezer het verhaal in wilde trekken. Afgaande op de reacties, lijkt het erop dat ik mijn doel heb bereikt.

Zijn er mensen, plaatsen of dingen die jou inspireren? Wat brengt jou in het creatieve proces?

De mens zelf, met heel zijn wezen; Voor mij is hij een bron van inspiratie, met zijn uiterlijk, karakter, woonplaats, werk, vreugde, ambities, relaties, kortom alles wat je maar kunt bedenken. Wat het creatieve proces bij mij op gang brengt, zijn mensen en alles wat daarmee te maken heeft.

Wat is jouw routine als je aan een stuk werkt? Zit je maar te denken: 'Ik moet iets doen' of wacht je op inspiratie?

Ik geloof in hard werken, vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Soms wordt de routine verstoord, zijn er dagen dat ik geen zin heb om te werken of doen zich verrassende situaties voor, dat is het leven... Ik heb dan ook niet het gevoel dat ik iets moet doen. Als ik me verplicht zou voelen om dit te doen, zou ik waarschijnlijk geen van deze dingen doen. Ik houd van leren, ontwikkelen en produceren.

Welke reacties heb je gekregen op 'After You'?

Ik kom veel reacties tegen die heel aardig zijn, die mij heel blij maken, maar ook verdrietig en die mij aan het denken zetten. Het is werkelijk waardevol en belangrijk voor iemand om te zien dat het werk dat hij doet, zijn doel bereikt.

***

MIJN WERK MOET OP DE VOORGROND STAAN

Waarom wilt u anoniem blijven? Wat zijn de gemakkelijke en moeilijke aspecten van anoniem zijn?

Ik haal veel plezier uit het creëren en op die momenten voel ik mij het meest aanwezig en in de flow. Voor mij is het heel belangrijk dat mijn werk, en niet ikzelf, centraal staat. Omdat ik kunst als mijn vrijheid beschouw, wil ik niet geconfronteerd worden met ook maar iets dat mijn authenticiteit zou kunnen aantasten. Daarom blijf ik liever anoniem, omdat ik vind dat dat beter bij mijn aard en karakter past. Zijn er moeilijkheden of voordelen? Ik weet het niet, ik heb er nog nooit over nagedacht.