De democratie heeft haar dromen opnieuw verkocht

Beleidsdienst

Tijdens de fractievergadering van zijn partij hield AKP-voorzitter en president Recep Tayyip Erdoğan opnieuw toespraken over 'democratie'.

Erdoğan, die het woord "democratie" constant in de mond nam bij elke belangrijke verkiezing en elk referendum, waar we getuige zijn geweest van de breekpunten van het regime sinds hij aan de macht kwam, zei gisteren ook: "Nu de separatistische organisatie aankondigt dat ze heeft besloten 'zichzelf te ontbinden en haar wapens in te leveren', zijn we een nieuwe fase ingegaan in onze inspanningen voor een 'Turkije zonder terrorisme'. Deze fase is een fase van versterking van onze eenheid, saamhorigheid en broederschap. De Republiek Turkije heeft aan vriend en vijand laten zien dat ze in staat is haar eigen problemen op te lossen met de wil van haar eigen burgers. Het inclusieve standpunt dat haar alliantiepartner, MHP-voorzitter Bahçeli, afgelopen oktober naar voren bracht, is instrumenteel geweest in het veelbelovende proces dat vandaag is bereikt."

Telkens wanneer Erdogan over democratie sprak en over een nieuwe fase, werd Turkije autoritairder en kampte het land met ernstige crises.

• Referendum van 2007: Na het proces dat de politieke geschiedenis inging als de "367-crisis", presenteerde Erdoğan de volgende voorstellen als basis voor zijn laatste voorstel voor een grondwetswijziging: "de verkiezing van de president door het volk in plaats van door het parlement", "de verkorting van de presidentiële ambtstermijn van zeven naar vijf jaar" en "de herverkiezing van de president voor een tweede termijn". Deze voorstellen werden in 2007 in een referendum voorgelegd. Terwijl de regering betoogde dat er een democratischer bestuursmechanisme zou ontstaan ​​doordat het volk de president zou kiezen, werden de fundamenten voor het huidige op partijen gebaseerde presidentiële regime gelegd.

• Referendum van 2010: Dit referendum ging de geschiedenis in als het referendum dat de basis legde voor het huidige regime. De regerende partij van die tijd, de Fethullahisten en de AKP, beweerden dat ze af zouden rekenen met de staatsgreep van 12 september en het militaire voogdijregime. Ze beweerden dat er een democratische en burgerlijke grondwet zou worden aangenomen. Terwijl Fethullah Gülen zei: "Overtuig zelfs degenen die in hun graf liggen om te stemmen", werd het "niet genoeg, maar ja"-front, dat zichzelf intellectuelen noemt, een steunpilaar voor het huidige regime. Degenen die het "Nee"-front organiseerden, benadrukten dat dit referendum het hele land in religieus fascisme zou storten door de hoge gerechtshoven aan de uitvoerende macht te koppelen.

• Oplossingsproces: De gesprekken tussen MIT en PKK, die in Oslo begonnen, werden in 2013 met de İmralı-gesprekken omgezet in een oplossingsproces. Dit proces, dat zich voordeed als een kans om de gewapende strijd te beëindigen en de weg vrij te maken voor een democratische oplossing, werd door de AKP gebruikt als instrument om haar eigen macht te consolideren. Met het einde van het proces was de AKP, onder leiding van Davutoğlu, er niet in geslaagd om zelfstandig aan de macht te komen, ondanks het feit dat ze de eerste partij was bij de verkiezingen van 7 juni 2015. Deze nederlaag was een breekpunt dat de deur opende naar een donkere periode waarin honderden mensen het leven verloren tussen 7 juni en 1 november.

• Presidentieel referendum: Het einde van de samenwerking tussen de Fethullahisten en de AKP leidde tot de staatsgreeppoging op 15 juli. De regering zag dit initiatief als een kans en legde met de MHP de basis voor het huidige regime. Het presidentiële regeringssysteem, dat Erdoğan verdedigde met de bewering dat er “snelle en effectieve beslissingen zullen worden genomen”, is een ramp voor het land geworden. Na de overgang naar het presidentiële stelsel met het referendum van 16 april 2017, kende Turkije een ineenstorting op economisch, sociaal en justitieel gebied onder het bewind van AKP-president Erdogan. Terwijl de wetgevende macht onder het gezag van de uitvoerende macht kwam te staan, werd de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht volledig geëlimineerd. Met het ‘eenmansregime’ werd de persvrijheid volledig uitgeroeid en werden records gebroken in het aantal gevallen van belediging van de president. Naarmate het parlement minder goed functioneerde, werden de instellingen uitgehold.

• Nationale wil-discours: Erdoğan baseerde zich tot voor kort bij bijna alle verkiezingen waaraan hij deelnam op het ‘nationale wil’-discours. Het regime, dat bij elke verkiezing over democratie praat, benoemde bestuurders voor gekozen burgemeesters, negeerde de wil van het volk en zette tegenstanders gevangen. De regering, die bij de verkiezingen van 31 maart geen steun van de bevolking kon krijgen, zakte naar de tweede plaats. Momenteel zitten CHP -presidentskandidaat Ekrem İmamoğlu , bestuurders van de metropool Istanbul en gekozen burgemeesters gevangen.

∗∗∗

NIEUWE VIJAND 'İMAMOGLU CRIMINELE ORGANISATIE'

President Erdoğan beschreef tijdens de groepsvergadering ook de routekaart van het regime. Erdoğan, die zei: "Het tijdperk van terreur, wapens, geweld en illegaliteit is voorbij", verwees naar het proces en zei dat "trusteespraktijken opnieuw de uitzondering zullen worden." Hij richtte zich op Ekrem İmamoğlu, die in de gevangenis zit, met de woorden: "Het is duidelijk dat het werk dat is verricht verder gaat dan de status van georganiseerde misdaad die verband houdt met corruptie en afpersing en dimensies heeft bereikt die de veiligheid van het land bedreigen."

Het paleisregime, dat zijn polarisatiepolitiek niet heeft opgegeven, heeft daarmee opnieuw de behoefte aan een ‘vijand’ gedefinieerd, tegenover wie het zich rechtstreeks wil opstellen om de politiek te consolideren. Erdoğan zag İmamoğlu als een nieuw ‘overlevingsprobleem’ en gaf de boodschap dat de druk, de operaties en de heksenjachten zullen voortduren. Ook is de achtergrond onthuld van de oproep tot “redelijk” verzet van Erdogan, maar ook van regeringsvertegenwoordigers en aanhangers, tegen de CHP en Özgür Özel de afgelopen weken. Uit angst voor de wind van sociale oppositie die op 19 maart opstak, wil het regime de oppositie beperken tot de grenzen die het zelf heeft getrokken. De opstand van jongeren, vrouwen en arbeiders zou meer omarmd moeten worden tegen deze wens van Erdogan en het regime.