Ik herdenk Orhan Kemal

Naast de naam van Orhan Kemal ziet u de haakjes (geb. 15 september 1914 - ovl. 2 juni 1970).

Waarom schrijf ik dit?

2 juni 1970, de sterfdag van Orhan Kemal. Er zijn dus vijfenvijftig jaar verstreken. Hij verliet ons op zeer jonge leeftijd. Wie weet wat voor werk hij nog meer had gemaakt als hij nog dertig jaar had geleefd? Als ze je zouden vragen om Orhan Kemal in een korte zin samen te vatten, zou je ongetwijfeld zeggen : “een sociaal realist, Turkse romanschrijver en toneelschrijver.” Orhan Kemal begon zijn literaire leven met poëzie. Daarna stapte hij over op proza. Hij schreef meer dan duizend prachtige, blijvende en betekenisvolle romans, toneelstukken, verhalen, memoires, recensies, interviewboeken en scenario's.

Nazım Hikmet had Orhan Kemal afgeraden om poëzie te schrijven en hem naar proza ​​verleid. Het verhaal van Orhan Kamal en Nazım Hikmet die samen in de gevangenis van Bursa zaten, kun je lezen in het boek "Lucht is zwaar als lood" van Hıfzı Topuz .

Orhan Kemal schreef in die tijd revolutionaire poëzie en beschouwde zichzelf als dichter. Op een dag vertellen zijn vrienden in de gevangenis Nazım over de gedichten van Orhan Kemal. Hij vraagt ​​ook iemand om het te lezen. Voordat het eerste kwatrijn eindigt, brengt Nazım hem tot zwijgen. Terwijl Orhan Kemal er nog een leest, onderbreekt Nazım hem opnieuw en zegt: "Het is verschrikkelijk." Hij vraagt ​​iemand anders het te lezen. Orhan begint een ander gedicht voor te lezen. Nazim Hikmet:

Nazım Hikmet vraagt ​​Orhan Kemal naar zijn opleidingsachtergrond, of hij een vreemde taal spreekt en wat hij begrijpt van filosofie. De antwoorden zijn niet bevredigend. Toen zei hij tegen hem:

"Ik wil heel graag geïnteresseerd in je zijn... Eerst zullen we het over Frans hebben... Daarna over andere vakken. Heb je daar geduld voor?"

“Er is...”

Zij zijn het ermee eens. Nazım Hikmet begint Orhan Kemal aan te pakken door geduld en tolerantie te tonen. Er gaan een paar maanden voorbij. Nadat hij door de Nazi's is uitgescholden, stopt Orhan met poëzie en begint hij met proza. Op een dag laten zijn vrienden Nazım een ​​tekst zien die hij schreef als inleiding voor een roman. Nazim vond het leuk. Hij keert zich naar Orhan:

“Je schrijft proza, proza… Probeer eens een kort verhaal, je zult zien dat het je lukt…”

Zo werd Orhan Kemal een leerling en beste vriend van Nazım en zat hij drieënhalf jaar in de gevangenis. Nazım Hikmet stierf op 3 juni 1963. Ik wil graag met u over verschillende aspecten van de afgelopen dagen praten. Ik wil mijn artikel afsluiten met het gedicht dat Orhan Kemal schreef aan Nazım Hikmet:

AAN NAZIM HİKMET

Jij

“Prometheus’ schreeuwen

"De man die grofgehakte tabak in zijn pijp stopt"

Jij bent mijn blauwogige vriend

Het is niet Kaboel, ik zal je niet vergeten.

26 september 1943

Je helemaal alleen achterlaten in de gevangenis

Een derde klasse compartiment met een achterzeil

Ik ga naar mijn geboorteplaats.

En de trein

Hij zal het station binnenkomen fladderend als een duif,

Aan een jonge vrouw met tranen in haar ogen

Na vijf jaar

Zij zal haar man meenemen.

Die keer gaf hij het op en ging naar de mensen van het station

Terwijl ik mijn geliefde op de wangen kust

Je zult met je vrolijke blauwe ogen kijken

Van mijn hart naar mij

Dan wordt alles uit het hart gegooid

Brood – wrok – verlangen

Maar Nazim Hikmet

Ook al ben je zo ver weg

Haar blonde hoofd leunend tegen de muur van mijn stralende hart

Je laat je vriend huilen met het verdriet van de ondergaande zomerzon.

Dagen zullen voorbijgaan

De last van het brood zal zwaar op mijn schouders drukken.

Fabriek.

Machines.

Mijn werkbank.

Ik stuur je suikerriet en sinaasappelen.

Mijn vrouw gaat wollen sokken breien.

Wij zullen elke week brieven schrijven.

-Als ze hem niet in het leger nemen-

Mag ik jou vergeten?

Nachten in de gevangenis waar we bedwantsen zoeken

En op de radio wachten we op nieuws van het oostfront

De godslastering van grote momenten!

-Aan de muur naast de radio

Je tekende lelijke menselijke gezichten met je potlood-

Mag ik jou vergeten?

Ik hoor nog steeds over de betonnen Malta Heights

Het geluid van je klompen!

Kan ik je ooit vergeten?

Ik heb van jou geleerd de wereld en onze mensen lief te hebben,

Verhalen en gedichten schrijven

En ik wil dat je vecht als een man!

Orhan Kemal