Het geheime Italië: sla de Toscaanse steden over en bezoek dit charmante dorp dat perfect is voor pasta, pizza en mensen kijken

Op zondagochtend staan ​​oude mannen in door de zon gebarentaal te maken bij Bar Centrale, terwijl ze aan hun espresso nippen.

Buiten duwen oudere vrouwen in kleurrijke schorten de luiken van ijzeren balkons opzij, terwijl de vroege zon de middeleeuwse straten verlicht.

Ik ben in Lari, een klein dorpje in de glooiende Toscaanse heuvels, 25 minuten ten oosten van Pisa, dat bekend staat om zijn kastelen en ambachtelijke pasta.

Het dorp, ooit de 'hoofdstad van de heuvels van Pisa', telde 1.100 inwoners en was de thuisbasis van de vicars van de Florentijnse regering, die tijdens de middeleeuwen in het fort Castello dei Vicari woonden.

Het kasteel, dat bovenop een heuvel in het midden staat, domineert nog steeds de skyline.

Ik ben hier met mijn man en vrienden voor een lang weekend vol pasta, pizza en mensen kijken.

Onze uitvalsbasis is Casa Meridiana , een traditionele, citroenkleurige Toscaanse boerderij die onlangs is omgebouwd tot een charmant vakantiehuis met drie slaapkamers. Er zijn plannen om er volgende zomer een zwembad in te bouwen.

We raken al snel gewend aan onze routine en komen elke avond samen op het charmante terras van Casa Meridiana, dat uitkijkt over het dorp en een zee van torenhoge Toscaanse bomen. We genieten van een aperitief en Aperol Spritz, waarna we ons aansluiten bij de lokale bevolking voor hun dagelijkse passeggiata (avondwandeling) rond de kasteelmuren.

Lees meer

Op onze eerste ochtend gaan we naar de Martelli-fabriek in het centrum van Lari, een eeuwenoud familiebedrijf dat bekendstaat om zijn hoogwaardige spaghetti, klassieke penne en Toscaanse maccheroni, die in de iconische gele Martelli-tassen aan de klanten in de rij worden voorgeschoteld.

We vragen om een ​​rondleiding (die worden ad hoc gegeven) en een paar minuten later komt er een man naar buiten die Luca heet. Hij is van top tot teen gekleed in een felgeel T-shirt van Martelli, met een pet en horloge op.

'Geef me één minuut,' zegt hij, waarna hij even pauzeert en eraan toevoegt: 'één Italiaanse minuut', waarna hij weer naar binnen duikt.

Tien minuten later komt Luca, geheel in Italiaanse stijl, terug en neemt ons mee naar de voorkamer van de fabriek, waar meterslange spaghetti hangt.

Ik vraag of hij een Martelli is.

'Natuurlijk. Dat zijn we allemaal,' is zijn ironische antwoord en een blik die doet vermoeden dat ik hem heb gevraagd of Italianen van pasta houden.

Luca legt uit hoe het deeg wordt gemaakt van griesmeel en water. Vervolgens wordt het deeg door een bronzen pers gehaald, waardoor het een ruwe textuur krijgt en meer saus kan absorberen.

Hij neemt ons mee naar een extreem vochtige ruimte van 28 graden Celsius, waar een gigantische bal deeg in een zilveren vat wordt gekneed en oude mannen aan hangende spaghettislierten prutsen.

We vertrekken met tassen vol pasta en twee Martelli-petten die passen bij die van Luca.

De volgende dag rijden we, met onze pet op, een uur naar het zuiden, naar Piombino, waar we de veerboot van een uur naar Elba nemen, het grootste van de zeven eilanden in de Toscaanse archipel.

Volgens de legende zou er een kroon van de Romeinse godin Venus in de zee bij Elba zijn gegooid. Dit verklaart de juweelachtige kleur van het water dat rond het visvormige eiland klotst.

Elba heeft 35.000 inwoners en is ongeveer half zo groot als het eiland Wight. Het eiland heeft meer dan 150 stranden en baaien, omringd door dichte bossen, velden met jeneverbes- en vijgenbomen en een handvol mooie steden en dorpen aan de kust.

Maar het eiland is vooral bekend als de plek waar Napoleon zijn eerste ballingschap doorbracht.

De rusteloze veroveraar arriveerde in 1814 op Elba, precies 210 jaar geleden, waar hij bleef tot hij op 26 februari 1815 naar Frankrijk vluchtte, nadat hij had vernomen dat Groot-Brittannië hem naar Sint-Helena in de Zuid-Atlantische Oceaan wilde verplaatsen.

Tijdens zijn negen maanden durende, ijverige bewind als 'koning van Elba' verbeterde hij wegen, hervormde hij het rechtssysteem en het onderwijssysteem en herontwierp hij de lokale vlag. Tegelijkertijd woonde hij in twee weelderige villa's.

We brengen de ochtend door op Sansone, een wit kiezelstrand waar grote, donzige honden liggen te slapen in de schaduw van de kalksteenkliffen.

Omdat we weer wat energie en vocht nodig hebben, varen we 15 minuten naar het oosten naar Da Luciano, een visrestaurant dat boven het strand van Biodola drijft. Daar nuttigen we een late lunch met krab-tagliatelle en kannen lokale Elba-wijn. Daarna slepen we onszelf terug naar de veerboot van 17.00 uur naar het vasteland.

Mijn advies?

Sla de grotere steden in de regio over en ga in plaats daarvan naar het charmante dorpje Lari.