Operator berlińskiej Ankerklause: „Kiedy 30 lat temu przejmowałem sklep, nic się tu nie działo”
Maybachufer jest najbardziej znany ze swojego cotygodniowego targu. Jednak okolica ma o wiele więcej do zaoferowania. „Jeszcze nie” – obawiają się niektórzy mieszkańcy.
W piątkowy poranek na Kottbusser Brücke między Neukölln i Kreuzbergiem jest głośno. I pełne. Jak co piątek i wtorek, co tydzień odbywa się tu, na Maybachufer , stronie Neukölln kanału Landwehrkanal. Sprzedawcy warzyw głośno i zachwalają swoje oferty specjalne, starając się być głośniejsi od sąsiadów.
W międzyczasie zawsze znajduje się stoisko z orientalnymi pastami i oliwkami, a także małe stoisko ze świeżo wypiekanym chlebem i podpłomykami. Trochę dalej znajduje się lokalnie tłoczony olej z czarnuszki. Rynek, który dawniej nazywano „Tureckim Rynkiem”, jest znany daleko poza granicami Neukölln, mówi pani Khalife.
60-latka, która nie chce, aby jej imię pojawiło się w gazecie, od dziesięciu lat prowadzi własne stoisko na targu. Sprzedaje kolorowe tkaniny na metry bezpośrednio z rolki. „Uwielbiam ten targ” – mówi. „Ludzie przyjeżdżają tu z całego świata, żeby zrobić zakupy. Niedawno kilka osób z Kolonii kupiło ode mnie materiał na kostiumy karnawałowe .”
Khalife tak naprawdę mieszka w Moabit, ale zawsze przyjeżdża do Neukölln, zwłaszcza w dni targowe – mówi. Po pierwsze, aby zaoferować swoje tkaniny do sprzedaży. Z drugiej strony, aby zrobić zakupy samemu. „Warzywa są tutaj takie tanie” – śmieje się. Jednak kryzys jest również zauważalny – mówi Khalife. „Ludzie kupują mniej, tylko żywność. „Pozbywam się tkanin tylko wtedy, gdy ktoś planuje ślub lub karnawał.” Jednocześnie wzrosły ceny ich zakupu. „Teraz kupuję za pięć euro za metr, a sprzedaję za sześć, więc niewiele mi zostaje”. Mimo wszystko chciałaby nadal sprzedawać swoje towary na Maybachufer. „Tutaj rynek jest sławny, klienci zawsze tam będą.”
galeria zdjęć
Pewnie ma rację. Bo nawet gdy wszystko było pozamykane z powodu koronawirusa , rynek na Maybachufer był otwarty; istniał również w czasie II wojny światowej, wie o tym Ludger „Schalli” Schallenberger. 61-latek od 1995 roku ściga się w wyścigu Ankerklause bezpośrednio na moście Kottbusser. W piątkowy poranek siada na drewnianej ławce narożnej w swojej restauracji, tuż pod obrazem Hansa Albersa . Wiele lat temu mój przyjaciel, fotograf, podarował mu dwie kopie tego dzieła. Pierwszy już został skradziony – mówi. Obecnie druga kopia, która pierwotnie wisiała w domu Schallenbergera, zdobi Ankerklause w tym samym miejscu, zabezpieczona systemem alarmowym dla galerii.
Podobnie jak Ankerklause, Schallenberger od dawna jest częścią dzielnicy wokół Maybachufer, która obecnie ma do zaoferowania o wiele więcej niż tylko cotygodniowy targ. „Kiedy 30 lat temu przejąłem sklep, nic się tu nie działo” – mówi 61-latek. Wówczas mieszkał naprzeciwko, ale później przeprowadził się do Charlottenburga ze względu na swoje dzieci. „Kiedyś było tu tanio, mieszkało tam wielu imigrantów, a ludzie mieszkali tylko tutaj”. Wydarzenie miało miejsce na Kreuzbergu i Schönebergu.
„To się zmieniło. „Teraz jest tu wiele małych sklepów” – mówi Schallenberger. W jego okolicy wiele się zmieniło, dla niektórych zbyt wiele. „Ale nadal jesteśmy starą kotwicą w okolicy” – mówi ze śmiechem, wspominając swoją restaurację. Wielu jego stałych gości jest zadowolonych, że nadal mogą spotykać się w tym samym miejscu, co Maybachufer. „Niektórzy z nich denerwują się, gdy przeprowadzamy nawet niewielki remont” – mówi.
Dzielnica jest nadal wielokulturowa. „Jednak pewna scena została już ustanowiona” – mówi Schallenberger. „Wielu ekspatriantów i młodych ludzi. Wszystko bardzo kreatywne. Studencki. Fajny." Zamiast pubu na rogu, który trzeba było zamknąć, bo czynsz stał się zbyt wysoki, powstały tam teraz kawiarnie z domowymi wypiekami i sklepy z antykami.
Mimo to, jak podkreśla Schallenberger, wielu pierwotnych mieszkańców tej dzielnicy nadal tu mieszka. Przynajmniej niektórzy z nich są jego stałymi gośćmi. „Mimo wszystkich zmian, starzy ludzie z przeszłości nadal tu mieszkają.” Dzielnica jest żywa, kosmopolityczna i zróżnicowana. „Wszystkie narody, płcie, pokolenia. Tutaj panuje różnorodność. Podoba mi się to.”
„Mimo wszystko, starzy ludzie z przeszłości nadal tu mieszkają”Schallenberger posunąłby się nawet o krok dalej. „Ta dzielnica jest odbiciem całego berlińskiego społeczeństwa” – mówi. „Młodzi i starzy, scena i kultura popularna, piękno i mrok. Ta dzielnica pokazuje dobre i złe strony Berlina, wszystko. Mimo zmian, jakie zaszły w ostatnich latach, nadal istnieje tu poważny problem bezdomności i narkotyków . „To zasługa U8” – mówi właściciel baru. „Tutaj też widać upadek społeczeństwa, ale jednocześnie jest to bardzo barwne”.
Występują również przemieszczenia na Maybachufer ze względu na wysokie czynsze. „Ale to są spustoszenia czasu” – mówi Schallenberger. Jak twierdzi, sytuacja jeszcze nie wymknęła się spod kontroli. „Jest tu rozwinięta kultura i struktura, nie ma tu dużych sieci. Dzielnica ta nie jest podatna na gentryfikację. „Jedyne co było dostępne, to kebab Lukasa Podolskiego tuż za rogiem” – mówi ze śmiechem. „Ale to nie trwało długo”.
Jednym z wielu mniejszych sklepów, którymi tak bardzo zachwyca się Ludger Schallenberger, jest Café Zart, znajdujący się tuż za targiem na Maybachufer, na rogu Hobrechtstraße. W ten piątek na zewnątrz może być zimno i szaro, ale w Zart jest ciepło i przytulnie. Niewiele spośród małych stolików jest jeszcze zajętych, ale niemal wszyscy goście, którzy powoli wchodzą do restauracji, są witani uściskami i po imieniu.
„Kawiarnia jest miejscem spotkań całej okolicy, dobrym „trzecim miejscem” obok domu i pracy” – mówi Emma. 19-latka pracuje w restauracji jako kelnerka i baristka i mieszka w pobliżu od trzech lat. „To jest taki lokalny pub. Większość gości znamy z imienia, a wielu okolicznych mieszkańców spotyka się tutaj. Niektórzy stali klienci Zart są najwyraźniej tak znani, że mogą sami obsługiwać klientów przy ladzie i po prostu położyć pieniądze na ladzie. Weźmy na przykład 80-letniego Jorke’a. Jest nie tylko mieszkanką dzielnicy Maybachufer i stałą bywalczynią kawiarni, ale także babcią Emmy.
„Babcia zawsze mnie odwiedza, mieszka tuż za rogiem. Potem z przyjemnością pomaga” – mówi Emma. Po krótkiej wymianie zdań udaje jej się przekonać babcię, aby również wypowiedziała się na temat dzielnicy przy Maybachufer w Berliner Zeitung. Jorke mówi, że mieszka tu od 25 lat. W niebieskim domu w zasięgu wzroku kawiarni.
„Kiedy się wprowadziłem, było jeszcze bardzo cicho i szaro” – mówi 80-latek. „Targ istniał zawsze, ale sprzedawano na nim tylko artykuły spożywcze, a nie żywność. Tutaj również nie było prawie żadnych restauracji i kawiarni.” Dopiero w ostatnich latach sytuacja ta uległa zmianie. „Od tego czasu zaczęłam jeść znacznie więcej potraw międzynarodowych i różnorodnych” – mówi ze śmiechem.
Niestety, spowodowało to również wzrost kosztów wielu rzeczy, w tym wynajmu i utrzymania. „To zakątek turystyczny ” – mówi Jorke. „Wtedy wszystko było zupełnie inne”. W zasadzie nie miałaby z tym żadnego problemu. „Ale nie może to wyjść spod kontroli. Musimy uważać, żeby nie stało się to zbyt kosztowne i żeby nie doszło do wysiedlenia mieszkańców i przedsiębiorstw, które już tu mieszkają. W ciągu ostatnich 25 lat czynsze również zauważalnie wzrosły.
„Nie ma tu żadnych homofobicznych obelg i ataków”Żywiołowość jest tym, co wyróżnia tę dzielnicę. „Wiele rzeczy stało się młodszych” – mówi Jorke. „Dokładnie tak jak mieszkańcy”. Mamy nadzieję, że ludzie, którzy nie mają zbyt dużo pieniędzy, także będą mogli tu zostać. „Ale mam wrażenie, że w tej chwili jest to trudne”.
Marcello (45 lat) również docenia żywotność Maybachufera. Obecnie udaje się na cotygodniowy targ. Podobnie jak Jorke, mieszka tutaj od roku 2000. I podobnie jak 80-latek, nie chce przeprowadzać się do innej dzielnicy. Zakochał się w tym. Twierdzi, że podoba mu się otwartość i kosmopolityzm tej okolicy. „Wokół Maybachufer jest po prostu „wyrafinowany Kreuzkölln”, tutaj można znaleźć dojrzałe Kreuzberg i Neukölln.”
„Nie ma tu ani homofobicznych obelg, ani ataków” – mówi jaskrawo ubrany 45-latek – „ani nie jestem tu atakowany, bo noszę futro”. Przydarzyło mu się to już w innych miejscach Berlina. „W Maybachufer mam wrażenie, że ludzie są szczęśliwi, gdy widzą mnie chodzącego, takiego, jakim jestem naprawdę”.
Berliner-zeitung
