Niespójna polityka Donalda Trumpa wobec Chin

Dziennikarz „Financial Times” , Robert Armstrong, 2 maja wymyślił popularne określenie opisujące wszechstronność prezydenta Donalda Trumpa w kwestii taryf celnych: TACO, skrót od „Trump always tchórzy”, oznaczający „Trump zawsze w końcu się wycofuje”. Trzy miesiące później całkiem możliwe, że teoria TACO odnosi się również do polityki amerykańskiego przywódcy wobec Chin.

Wahając się między sankcjami handlowymi wobec Pekinu a deklaracjami przyjaźni dla swojego odpowiednika Xi Jinpinga, Donald Trump nadal zachowuje się zygzakiem, opóźniając wyznaczone sobie terminy i podejmując decyzje sprzeczne z niewzruszoną linią, jaka dotychczas stanowiła konsensus w Waszyngtonie.

Dwa przykłady z poniedziałku, 11 sierpnia, ilustrują to zamieszanie. W bezprecedensowym posunięciu prezydent Stanów Zjednoczonych najpierw zawarł porozumienie z prezesem Nvidii, największej amerykańskiej firmy produkującej mikroprocesory i o największej kapitalizacji rynkowej na świecie, na mocy którego firma uzyska zezwolenie na eksport chipów H2O do Chin; w zamian będzie płacić Skarbowi Państwa USA 15% zysków z tego tytułu. Porozumienie dotyczy również innej firmy produkującej mikroprocesory, Advanced Micro Devices.

Ta bezprecedensowa procedura, której zgodność z konstytucją jest wątpliwa, nie tylko ustanawia podatek od eksportu układów scalonych do Chin i stanowi bezpośrednią interwencję rządu federalnego w działalność przedsiębiorstw, ale również odzwierciedla zmianę stanowiska Waszyngtonu w sprawie sprzedaży półprzewodników do Chin.

Obowiązywał on od kwietnia, kiedy Donald Trump rozpoczął globalną ofensywę celną. Aby przeciwdziałać tej ofensywie, Pekin ograniczył eksport produktów z pierwiastków ziem rzadkich, zwłaszcza magnesów, które są niezbędne do produkcji podzespołów elektronicznych w wielu gałęziach przemysłu i na które Chiny mają praktycznie monopol. W ten sposób dwie główne potęgi gospodarcze wywierają wzajemną presję: Chiny mają przewagę w zakresie pierwiastków ziem rzadkich, a Stany Zjednoczone wykorzystują przewagę w postaci chipów ze sztuczną inteligencją, do czego Pekin nie dysponuje jeszcze technologią.

Pozwalając firmie Nvidia na eksport układów scalonych H2O, Donald Trump ustępuje Chinom, co wzbudza obawy wśród radykałów w Waszyngtonie, że później wycofa się z eksportu najbardziej zaawansowanych układów scalonych, zagrażając tym samym bezpieczeństwu narodowemu USA.

Drugim ustępstwem ogłoszonym w poniedziałek jest odroczenie negocjacji taryfowych z Chinami o kolejne 90 dni. Wszystkie te manewry mają oczywiście na celu przypodobanie się prezydentowi Chin, z którym Donald Trump chce zorganizować spotkanie na szczycie, aby zawrzeć wymarzoną umowę handlową.

Problem w tym, że polityka Białego Domu wobec Chin jest całkowicie nieczytelna. Partnerzy Ameryki w Europie, Azji i gdzie indziej mają prawo zastanawiać się, czy administracja Trumpa w ogóle podjęła już jakąś strategię, czy też republikański prezydent po prostu kieruje się wzrokiem, kierując się swoimi kaprysami. swoich merkantylistycznych interesów i prezesów, którzy przewijają się przez Gabinet Owalny. Zamiast narażać Xi Jinpinga na kłopoty, ta niepewność działa na korzyść Pekinu, który stawia na długoterminową perspektywę i sieje zamieszanie wśród europejskich i azjatyckich podmiotów, zarówno w handlu, jak i w dziedzinie bezpieczeństwa.