Stanley Tucci chce, żebyśmy znów razem gotowali

Pamiętam, jak stałam sama w kuchni, z łokciami oprószonymi mąką , patrząc, jak tuzin nieznajomych wyrabia ciasto na Zoomie. Wszyscy byliśmy tam na zajęciach z zakwasu w czasach pandemii, dzielnie składając i formując w naszych oddzielnych domach. Było dziwnie intymnie, dziwnie zabawnie i trochę wzruszająco. Mimo to cały czas myślałam: chciałabym, żebyśmy wszyscy byli razem w jednej dużej kuchni.

To prawdopodobnie dlatego scena z nowego sezonu „ Tucci in Italy ” trochę utkwiła mi w gardle. Stanley Tucci udaje się do Villa San Sebastiano, małego miasteczka w Abruzji, które zostało odbudowane z gruzów osuwiska w latach 50. Jak wyjaśnia Tucci, po kościele pierwszą rzeczą, którą mieszkańcy odbudowali, był ich wspólny piec chlebowy — miejsce, w którym przez pokolenia wszystko kręciło się wokół chleba .

„To miejsce pomogło odbudować społeczność po osuwisku, ale stopniowo kultura wygody sprawiła, że ​​tradycyjne metody wyszły z mody” – zauważa Tucci w swoim komentarzu. „W końcu piec chlebowy został zamknięty, zabierając ze sobą społeczne serce wioski — aż do pojawienia się Lucii”.

Szefowa kuchni Lucia Tellone , która teraz zajmuje się piecem, powiedziała Tucci, że było zimno przez 35 lat. W tym czasie wieś przestała piec chleb. Ale co ważniejsze, przestali się spotykać.

Nie stało się to od razu. Kupione w sklepie bochenki były szybsze i łatwiejsze. Po co rozpalać stary wspólny piec, skoro można było kupić ciabattę w supermarkecie? Rytuał powoli zanikał. Sąsiedzi przestali się nachodzić na siebie przy piecu, przestali wymieniać się historiami, czekając, aż ciasto wyrośnie. Aż w końcu piec po prostu — nie był potrzebny. Przynajmniej nie do chleba.

Kiedy Tellone zapytała sąsiadów, dlaczego nie wrócili, żeby z niego skorzystać, odpowiedzieli: „Nie wiemy, jak to możliwe”.

„We Włoszech?” – zapytał Tucci z lekkim niedowierzaniem.

„Bo dziś wszyscy czują się komfortowo” – powiedział Tellone, wzruszając ramionami.

Ale zamiast się poddać, zaczęła uczyć. Po kolei zapraszała ludzi z powrotem. Odkryła, że ​​dzieci są najlepszymi uczniami — ciekawskie, nieustraszone i (przeważnie) chętne do brudzenia sobie rąk. I powoli wracał upał.

Teraz, raz w tygodniu, Lucia znów rozpala ogień. Zbiera się cała wioska. Każdy przynosi coś: tacę ciasta , słoik oliwek , butelkę wina . Gotują razem. Jedzą razem. W powietrzu unosi się mąka, a napoje są w kubkach. Pizza na długich drewnianych łopatkach, śmiech odbija się od kamiennych ścian. To nie jest przedstawienie. To nie jest cenne. To po prostu ludzie — sąsiedzi — spędzający razem popołudnie, odbudowując społeczność, bochenek po bochenku.

Patrząc z mojej kanapy w Chicago, niemal czułem zapach chrupiącej skórki. Język był włoski, architektura wyraźnie abruzyjska — ale klimat? Klimat mógłby być imprezą uliczną na mojej ulicy. Trochę różowego wina , trochę muzyki, ktoś krojący coś ciepłego i złotego na desce do krojenia. Ta codzienna magia, która sprawia, że ​​chcesz się tu zatrzymać. Która sprawia, że ​​czujesz, że należysz do tego miejsca.

Przypomniało mi się też coś, co Tucci powiedział mi podczas wywiadu prasowego przed premierą serialu, kiedy poprosiłem go, aby odniósł się do tamtego momentu w Villa San Sebastiano. „Myślę, że wspólne gotowanie to naprawdę świetna rzecz — jako rodzina, z przyjaciółmi i na pewno jako społeczność” — powiedział. „Już nie robimy tego zbyt często”.

Kontynuował: „Wszyscy jesteśmy, wiesz, schowani w swoich domach. Ludzie spotykają się na grillach i tym podobnych rzeczach, ale nawet to, jest tak, że facet robi grilla, a kobieta robi bla bla bla. Nie jestem zwolennikiem takiego podejścia. Myślę, że dobrze jest, gdy każdy się włącza, robi wszystko”.

W tym cytacie kryje się wiele — oczywiście praca domowa i role płciowe , ale także coś głębszego: fakt, że tak wielu z nas pragnie więzi, ale często zapomina, że ​​społeczność to nie coś, w czym uczestniczymy. To coś, co budujemy.

Pandemia przypomniała nam o tym zrywami. Udaliśmy się na zajęcia kulinarne na Zoomie . Piekliśmy chleb bananowy . Wymienialiśmy się zaczynem na zakwas jak bransoletkami przyjaźni. Przyrządzaliśmy wyszukane posiłki z ludźmi w naszych grupach. Byliśmy samotni, tak — ale też coś sobie przypominaliśmy.

Że bycie razem nie polega tylko na bliskości. Chodzi o uczestnictwo.

Ostatnio staram się to utrzymać. Nie tylko ten rodzaj luźnej społeczności — machanie do sąsiada, gawędzenie z baristą (choć to też ma znaczenie). Mam na myśli ten bałaganiarski, celowy rodzaj. Ten, w którym się pokazujemy. Ten, w którym mąka jest na twoich przedramionach.

I będę szczery: to trudne. Wszyscy jesteśmy tacy wygodni, jak to ujął Tellone

Ale teraz, gdy zbliża się sezon letniego grillowania, może jest coś w sugestii Tucciego: Przemyślmy grilla. Zamiast, aby każdy przynosił danie, co jeśli przyniesiemy fartuchy? Podwiniemy rękawy? Ugotujemy coś obok siebie, chleb w piekarniku, kuchnia znów pełna hałasu.

Nie tylko posiłek, ale i mała wioska.