Steven Pinker o bańkach spekulacyjnych, reklamach podczas Super Bowl i tym, co liderzy muszą wiedzieć o psychologii grupy

ADI IGNATIUS: Jestem Adi Ignatius.

ALISON BEARD: Nazywam się Alison Beard i to jest HBR IdeaCast.

ADI IGNATIUS: Dobrze. Alison, im więcej myślę o przywództwie, tym bardziej dochodzę do wniosku, że skuteczne przywództwo to niemal wyłącznie kwestia psychologii.

ALISON BEARD: Tak, rozumiem, o co ci chodzi. Musisz zrozumieć pragnienia i potrzeby konsumentów, swoich pracowników, partnerów biznesowych. Naprawdę przewidywać wszystko, co zrobią lub pomyślą interesariusze.

ADI IGNATIUS: Tak, dokładnie. Myślę, że skuteczni liderzy muszą myśleć wielopłaszczyznowo, zarówno po to, by poradzić sobie ze złożonością swojej pracy, jak i przechytrzyć konkurencję. Nasz dzisiejszy gość, Steven Pinker, będzie mówił o potędze wiedzy. O zrozumieniu tego, co wiemy, czego nie wiemy, a co najważniejsze, czy inni wiedzą to, co my. Wiem, że to brzmi bardzo w stylu Donalda Rumsfelda, ale w zrozumieniu tego wszystkiego tkwi siła.

ALISON BEARD: Tak, brzmi to bardzo metaforycznie, ale Pinker jest ekspertem w wyjaśnianiu bardzo złożonych zagadnień w sposób, który wydaje się zrozumiały i ma zastosowanie w naszym codziennym życiu. Dlatego jestem ciekawa, co ma do powiedzenia.

ADI IGNATIUS: Zdecydowanie. Pinker jest profesorem psychologii na Uniwersytecie Harvarda i autorem nowej książki „When Everyone Knows That Everyone Knows: Common Knowledge and the Mysteries of Money, Power, and Everyday Life”. To książka, która pomaga wyjaśnić wszystko, od siły reklam Super Bowl, przez wzrost popularności kryptowalut, po niepisane zasady interakcji w biurze. Oto nasza rozmowa.

ADI IGNATIUS: Steven, dziękuję, że jesteś dziś z nami.

STEVEN PINKER: Dziękuję za zaproszenie.

ADI IGNATIUS: Świetnie. Twoja książka opowiada o powszechnej wiedzy, o tym, czym ona jest i jak ją wykorzystujemy, w sposób, który znamy, i w sposób, którego nie znamy. A zatem, do czego zmierzasz, mówiąc o powszechnej wiedzy i dlaczego powinniśmy się tym przejmować?

STEVEN PINKER: Używam terminu „znaczenie specjalistyczne”, nie w odniesieniu do konwencjonalnej mądrości czy czegoś powszechnie znanego, ale do czegoś, o czym wiadomo, że jest znane. To znaczy: ja coś wiem, ty to wiesz. Ty wiesz, że ja to wiem. Ja wiem, że ty to wiesz. Ty wiesz, że ja wiem, że ty to wiesz i tak w nieskończoność. To jest więc wiedza powszechna w sensie technicznym. To ważne, ponieważ konieczna jest koordynacja, aby dwie lub więcej osób było na tej samej stronie, aby dokonywać wyborów, które mogą być arbitralne, ale działają dla wszystkich, o ile wszyscy dokonują tego samego wyboru.

Zostajesz w domu w sobotę czy w niedzielę? Jeździsz prawą czy lewą stroną? Aby powszechna wiedza zadziałała, nie musisz dosłownie myśleć: „Wiem, że ona to wie. Wiem, że ona wie”. Bo po jednym czy dwóch poziomach zaczyna ci się kręcić w głowie, a technicznie rzecz biorąc, powszechna wiedza wymaga ich nieskończonej liczby, które nie zmieszczą się w jednej głowie. Ale mamy poczucie powszechnej wiedzy, gdy coś jest widoczne, oczywiste, publiczne lub na widoku. Jeśli widzę to, gdy widzę, że ty to widzisz, to wiem, że ty wiesz, że ja wiem, że ty to wiesz.

ADI IGNATIUS: Więc to jest cesarz, który ma nowe szaty.

STEVEN PINKER: Cóż, zaczynam książkę od historii o nowych szatach cesarza, ponieważ w pewnym sensie jest to opowieść o powszechnej wiedzy. Kiedy mały chłopiec powiedział, że cesarz jest nagi, nie mówił nikomu niczego, czego już nie wiedział. Ale mimo to zmienił stan ich wiedzy, ponieważ wykrzykując to, co wszyscy widzieli w zasięgu słuchu wszystkich innych, w tym momencie, wszyscy wiedzieli, że wszyscy wiedzą, że wszyscy wiedzą, że cesarz jest nagi.

Innym punktem w książce jest to, że tak jak jazda po prawej lub lewej stronie jest rozwiązaniem problemu koordynacji, tak samo jak pozostanie w domu w sobotę lub niedzielę, szanowanie papierowych pieniędzy, sugeruję, że nasze nieformalne relacje społeczne… Czy jesteśmy przyjaciółmi? Czy mam się do ciebie dostosować? Czy jesteśmy partnerami transakcyjnymi? Czy jesteśmy kochankami? Wszystkie te kwestie są również powszechnie znane. To gry koordynacyjne, a my je umacniamy, generując jakiś publiczny sygnał, który oboje dostrzegamy i który inauguruje związek.

Mogą istnieć formy powszechnego przekonania, powszechnego błędnego przekonania, powszechnego udawania, gdzie masz założenia na temat tego, co myślą inni ludzie i odwrotnie, które w niektórych przypadkach mogą nie być rzeczywistością. W przypadku powszechnego udawania, o którym mówimy, mówiąc: „Ignorujemy słonia w pokoju”, metafora polega na tym, że słoń w pokoju to coś, czego nie można ignorować, ale udajemy, że go ignorujemy. Czasami występuje zjawisko zwane pluralistyczną ignorancją lub spiralą milczenia. W ekonomii nazywa się to czasami paradoksem Abilene, gdzie nikt tak naprawdę w coś nie wierzy, ale wszyscy myślą, że wszyscy inni w to wierzą, podczas gdy w rzeczywistości nikt tak nie wierzy.

ADI IGNATIUS: Czy jest jakiś łatwy przykład na to?

STEVEN PINKER: Jasne. Pierwotnie badano to w bractwie studenckim, gdzie wszyscy członkowie mówili prywatnie, że picie do zwymiotowania i utraty przytomności to prawdziwa głupota. Ale mówili: „Co mogę z tym zrobić? Wszyscy inni uważają, że to fajne”. Okazuje się, że żaden z nich nie uważał tego za fajne, ale wszyscy myśleli, że wszyscy inni też tak uważają. Było wiele podobnych zjawisk. Okazuje się, że w Arabii Saudyjskiej większość mężczyzn uważa, że ​​kobiety powinny mieć prawo do pracy i prowadzenia samochodu, ale nie mogli pozwolić na to swoim żonom, ponieważ błędnie sądzili, że wszyscy inni mężczyźni uważają to za niedozwolone.

ADI IGNATIUS: Chciałbym więc skupić tę rozmowę głównie na ekonomii, finansach i rynku, ale powiedziałbym, że twoja książka jest pod pewnymi względami trudna. Jest w niej wiele łamigłówek, dylematów więźnia i tym podobnych, ale jest też zabawna. Mam na myśli to, że jest w niej wiele popularnych odniesień, żartów, komiksów, a potem przykładów. Mówisz o konkursie piękności w stylu keynesowskim. W którym – i jeśli się mylę, proszę mnie poprawić – sędzia nie wybiera po prostu kandydata, którego uważa za najatrakcyjniejszego, ale jest nagradzany za wybór na podstawie tego, co jego zdaniem wybiorą inni sędziowie, prawda?

STEVEN PINKER: Którzy są zaangażowani w tę samą układankę.

ADI IGNATIUS: W tym samym.

STEVEN PINKER: Zgadują, co inni uznają za najładniejszą twarz, co różni się od dawnego konkursu Miss Rheingold, w którym głosowano na najładniejszą twarz. W konkursie piękności, który – jak sugerował Keynes – mógł być publikowany w gazetach za jego czasów, byłby to Londyn lat 20. Nikt nigdy nie może zweryfikować, czy taki konkurs rzeczywiście istniał. Ale to był świetny przykład, ponieważ Keynes powiedział: „Wszyscy próbują przechytrzyć innych, przechytrzyć jeszcze innych”. Powiedział: „Tak właśnie działa spekulacyjne inwestowanie”.

Kupują papier wartościowy, ponieważ uważają, że mogą go sprzedać po wyższej cenie innym osobom, które uważają go za niedowartościowany, a które z kolei będą chciały go sprzedać jeszcze innym. Bańki spekulacyjne, a kryptowaluty są być może jednym z najnowszych przykładów, to przypadki, w których ludzie sądzą, że inni ludzie w przyszłości zechcą go kupić. To zjawisko nazywa się „teorią większego głupca” w inwestowaniu. Inwestujesz, bo myślisz, że inni zainwestują, bo myślą, że inni zainwestują.

Rzecz w tym, że bańki spekulacyjne mogą oczywiście pęknąć, gdy na rynku zaczynają brakować większych głupców, którzy myślą, że będzie on rósł w nieskończoność. Ale to wszystko może się zacząć, gdy pojawi się jakiś publiczny sygnał. W przypadku nowych szat cesarza, chłopca wykrzykującego coś, albo jak publiczna ceremonia czy publiczny sygnał, gdzie nawet plotka lub jakiś powód, by sądzić, że inni wchodzą, może spowodować, że inni też wejdą.

Kilka niedawnych przykładów to akcje memowe, gdzie influencer może zachwalać akcje, nawet jeśli ich fundamenty są fatalne, wręcz kiepskie. Ale fakt, że inni wiedzą, że on je zachwala, i wiedzą, że inni też je zachwalają, oznacza, że ​​ich wartość może wzrosnąć, przynajmniej na jakiś czas.

Dwa Super Bowl temu pojawiło się wiele reklam giełd kryptowalut, które przedstawiały idee, ale nie wspominały nic o zaletach kryptowalut.

ADI IGNATIUS: Pamiętam. To reklamy Larry'ego Davida.

STEVEN PINKER: Larry David, Matt Damon – w reklamach chodziło o to, żeby wszyscy wkroczyli w świat kryptowalut i nie dali się pominąć. Właściwie puenta komiksowej reklamy Larry'ego Davida brzmiała: „Nie bądź jak Larry, nie daj się pominąć”.

ADI IGNATIUS: Brzmi to jak narzędzie, z którego mogłyby skorzystać osoby znające się na psychologii, i prawdopodobnie tak się dzieje, prawda?

STEVEN PINKER: Tak. Wracając do marketingu, mówię o analizie politologa, takiego jak Michael Chwe, który jest w pewnym sensie moim poprzednikiem w pisaniu książki o wiedzy powszechnej, w której przeanalizował najsłynniejszą i najdroższą reklamę w historii. Była to reklama z 1984 roku wyreżyserowana przez Ridleya Scotta, autora „Łowcy androidów” i „Obcego i sławy”. Została wyemitowana dokładnie raz podczas Super Bowl w 1984 roku i miała na celu zaprezentowanie Apple Macintosh. Był to rewolucyjny nowy produkt. W przeciwieństwie do tych z nas, którzy pamiętają pierwsze komputery osobiste, pamiętajmy, że miały mały ekran z 24 liniami po 80 znaków i trzeba było wpisywać alfanumeryczne polecenia, takie jak del, fubar, fu.bar, i były podatne na błędy. Były nieporęczne.

Apple wypuszcza więc ten niesamowicie świetny nowy produkt z oknami, menu, ikonami i myszką. Ale zdali sobie sprawę, że nikt by go nie kupił, gdyby myśleli, że są jedynymi, bo cena nie spadłaby z powodu popytu. Nie byłoby społeczności użytkowników i ekspertów.

Jak więc zerwać ten węzeł, przeciąć go i sprawić, by ludzie kupili coś, co kupią tylko wtedy, gdy inni to kupią? Odpowiedź brzmi: Super Bowl to coroczne prawo w amerykańskiej kulturze. Wiadomo, że wiele osób go ogląda i że wiele osób wie, że wiele osób go ogląda. To generator powszechnej wiedzy.

Aby przełamać impas, Apple zapłaciło za tę reklamę. Nie mówiła nic o komputerze Apple, dla tych z was, którzy ją widzieli. Nawiązywała do stycznia 1984 roku, daty akcji powieści George'a Orwella. Pokazywała więc ponure korporacyjne spotkanie, gdzie szare drony wdzierały się do jaskiniowej sali i słuchały bełkotu głosu na ekranie, przeplatanego scenami z żywą młodą kobietą w jaskrawoczerwonych spodenkach gimnastycznych i podkoszulku, trzymającą młotek. Wpada na korporacyjne spotkanie, młotek rzuca młotek w ekran, który eksploduje kulą ognia, odsłaniając pełzającą linię z napisem: 25 stycznia Apple wprowadzi Macintosha i zobaczycie, dlaczego rok 1984 nie będzie taki jak rok 1984.

Celem reklamy nie było reklamowanie produktu, nie mówiła nic o produkcie, ale reklamowanie grupy docelowej w celu pozyskania potencjalnych nabywców. Generowała powszechną wiedzę. Widzę tę reklamę. Wiem, że wiele innych firm też ją widzi. To, co Chwe pokazał… To znaczy, to historia. Jak to udowodnił? To tylko próbka. Przyjrzał się więc innym produktom, które działają tylko wtedy, gdy wystarczająco dużo osób je zaakceptuje, produktom, które opierają się na efektach sieciowych. Monster.com był jednym z pierwszych ogłoszeń o pracę. Po co ktokolwiek miałby szukać pracy na Monster.com, gdyby nie myślał, że jest tam wielu pracodawców?

Po co pracodawcy mieliby tam publikować ogłoszenia, gdyby nie sądzili, że wielu kandydatów szuka tam pracy? Monster.com został wprowadzony podczas Super Bowl. Innym przykładem jest karta kredytowa Discover, która była świetną kartą kredytową, oferowała rabaty i wysokie limity, ale nie miało to znaczenia, jeśli byłeś jedynym posiadaczem karty Discover, ponieważ żaden sprzedawca jej nie akceptował, a żaden sprzedawca nie akceptował, chyba że uważał, że wystarczająco dużo osób będzie ją nosić, wprowadzona podczas Super Bowl.

Chwe argumentował, że to osobna kategoria, poza produktami, które z natury zależą od sieci, to dobra prestiżowe, które zależą od innych szanowanych przez nas osób, które również je kupują. Jeśli chodzi o język, trampki to trampki, ale dla niektórych ma znaczenie, czy noszą Nike'i, czy Adidasy. Amerykańskie piwo to amerykańskie piwo, ale dla niektórych picie Bud różni się od picia Coorsa, a produkty spożywane publicznie, dla których wizerunek marki jest ważny, również często reklamują się podczas Super Bowl.

Co najważniejsze, Chwe pokazał nie tyle, że reklamodawcy są skłonni płacić za każdą oglądalność, co raczej, że są skłonni zapłacić wyższą cenę za miejsca, które były generatorami powszechnej wiedzy, gdzie wiadomo było, że wiele osób będzie ich oglądać. Są skłonni zapłacić więcej za każdą oglądalność produktów, które były konsumowane publicznie lub opierały się na efektach sieciowych.

ADI IGNATIUS: Być może drugą stroną tego zjawiska jest niedobór papieru toaletowego podczas pandemii COVID, co nie było tym, nie było efektem sieciowym, ale założeniem, że wiem to, co ty wiesz, że ja wiem, że ty wiesz tamto.

STEVEN PINKER: Cóż, tak. Ekonomista Justin Wolfers spekulował, że wielki niedobór papieru toaletowego w czasie pandemii COVID-19 przypominał panikę bankową, kiedy ludzie wycofują pieniądze, niekoniecznie dlatego, że uważają, że z bankiem dzieje się coś złego, ale słyszeli, że inni ludzie uważają, że coś jest nie tak. Mogli po prostu usłyszeć, że inni ludzie myślą, że coś jest nie tak. To nie brzmi tak, jak brzmi. Pojawia się więc ta pogłosowa wątpliwość i nikt nie chce być ostatnim klientem wypłacającym pieniądze w momencie, gdy bank nie jest już w stanie pokryć swoich depozytów. Ludzie spieszą się więc do banku, aby wypłacić swoje oszczędności, co w rzeczywistości prowadzi do bankructwa banku, do którego inaczej by nie doszło.

Podobnie, Wolfers zasugerował, że tak naprawdę nie było niedoboru papieru toaletowego. To prawda, że ​​ludzie zostawali w domach. Używali więc sześciopaków Charminu zamiast wielkich rolek w miejscu pracy. Kimberly-Clark szybko zwiększyła produkcję, aby sprostać zapotrzebowaniu, ale ludzie po prostu wiedzą, że w sytuacjach kryzysowych ludzie gromadzą papier toaletowy, co może prowadzić do niedoborów, które skłaniają ludzi do gromadzenia papieru toaletowego. Więc rzeczywiście gromadzili papier toaletowy. Wielu sprzedawców wywiesiło wtedy tabliczki z informacją, że na klienta przypada maksymalnie trzy rolki.

ADI IGNATIUS: To to potwierdziło.

STEVEN PINKER: I to zakończyło niedobory. Nie tyle dlatego, że ludzie nie wyprzedawali towaru z półek, bo nie mogli, ale dlatego, że uspokoili się, bo nikt inny nie mógł kupić więcej niż trzy rolki, więc nie mieli powodu do paniki. Wracając do tematu powszechnej wiedzy, skąd się to wzięło? Przynajmniej według jednej z historii, wszystko zaczęło się od innego generatora powszechnej wiedzy, programu „Tonight Show”, który w erze telewizji publicznej Johnny Carson był królem programów późnego wieczoru. Miał nie tylko ogromną widownię, ale ludzie wiedzieli, że oglądają Johnny'ego Carsona, dlatego slogany z programu, takie jak „Oto Johnny”, były rozpoznawalne przez wszystkich.

Więc pewnej nocy, chyba w 1973 roku, powiedział: „Ostatnio były wszelkiego rodzaju niedobory”. To była era, w której były kolejki po benzynę z powodu arabskiego embarga naftowego i brakowało mięsa i kawy. Powiedział: „Słyszałeś najnowsze informacje? Czytałem o tym w gazetach. Brakuje papieru toaletowego”. Okazało się, że wtedy to nie było prawdą. Nie było niedoboru papieru toaletowego, ale to spowodowało niedobór papieru toaletowego, gdy wszyscy wybiegli, żeby go kupić. Od tamtej pory, przynajmniej według tej historii, trudno to udowodnić, po prostu stało się powszechną mądrością, że papier toaletowy staje się rzadkością w sytuacjach kryzysowych.

ADI IGNATIUS: To wszystko musi być bardzo cenne dla osób negocjujących, prawda? Bo negocjacje zawsze polegają na pytaniu: „Co oboje wiemy, a co wiem tylko ja?”. Właśnie tak się wygrywa. Ale tak, porozmawiajmy o tym, w jakim stopniu wiem, wiesz… To jest fundamentalna zasada, że ​​osoby, które negocjują lepiej, prawdopodobnie lepiej rozumieją tę koncepcję.

STEVEN PINKER: Tak. Negocjacje to jeden z wielu rodzajów gier w rozumieniu teorii gier, co oznacza, że ​​moja najlepsza opcja zależy od tego, co robisz i odwrotnie. W każdym momencie, w którym może istnieć wiele stanów równowagi, w przypadkach, w których każdemu jest lepiej, jeśli oboje coś zrobią, ale nie jest z góry przesądzone, co zrobią. Negocjacje to termin techniczny, który czasami nazywa się bitwą płci. Nie ma to nic wspólnego z płcią, ale odnosi się do hipotetycznej pary, która lubi spędzać razem czas. On wolałby, żeby poszli na mecz hokeja. Ona wolałaby, żeby poszli do opery. Woleliby pójść na jedno lub drugie, niż nie robić czegoś razem. Pytanie brzmi, na które z nich pójdą? Oba są stanami równowagi.

W przypadku negocjacji, powiedzmy, sprzedawca i kupujący. Istnieje przedział cen, w którym sprzedawca osiąga zysk, a klient płaci tyle, ile jest gotów zapłacić za samochód. Ale w tym przedziale, im wyższa cena, którą klient jest gotów zapłacić, tym niższa, za jaką sprzedawca jest gotów sprzedać – jak podejmują decyzję? Oczywiście, sprzedawca chce jak najwięcej, kupujący chce jak najtaniej. Jeśli któryś z nich wycofa się z transakcji, oboje będą w gorszej sytuacji. Jak więc podejmują decyzję? W życiu jest wiele takich sytuacji, w których istnieje wiele sposobów na zrobienie czegoś, ale dla obu stron korzystniejsze jest znalezienie jakiegoś sposobu. W przypadku negocjacji sprawa jest interesująca.

Na to zwrócił uwagę wiele lat temu politolog Thomas Shelley, który otrzymał Nagrodę Nobla za tę i inne prace, że często kupujący i sprzedający, aby znaleźć miejsce, gdziekolwiek, gdzie mogliby się znaleźć, z czym zgodzi się druga strona, wybierają coś w rodzaju podziału różnicy lub liczbę okrągłą. Zauważa, że ​​sprzedawca, który ogłosił, że jego najniższa cena za samochód wynosi 30 007,26 USD, w zasadzie błaga o zwolnienie z 7,26 USD. To tak jakby, „Och, daj spokój”. Dlaczego więc liczba okrągła? Mam na myśli, co jest takiego specjalnego w liczbie okrągłej? To, co jest specjalnego, to to, że inni ludzie mogą ją uznać za wyjątkową lub mogą oczekiwać, że druga strona uzna ją za wyjątkową. Tak więc te punkty, punkty centralne, czasami nazywane punktami ostrzału, punkty, które pojawiają się w umysłach obu stron i to wszystko, czego potrzebują, aby dojść do porozumienia, często kończą negocjacje.

ADI IGNATIUS: Kiedy mówisz o powszechnej wiedzy, zwłaszcza o niektórych wczesnych odniesieniach, wydaje się, że to inna epoka niż ta, w której żyjemy teraz. Może to nigdy nie było prawdą, ale ludzie w moim wieku spojrzą wstecz i powiedzą: „Cóż, kiedyś zgadzaliśmy się co do faktów”. Prawdopodobnie nie do końca, ale zgadzaliśmy się, prawda? Jak mówisz, były tylko trzy sieci, w których nie było tak wszechobecnych opinii i wszystkiego innego. Teraz naprawdę żyjemy w erze, w której prawdy i, jak przypuszczam, wspólne informacje są ze sobą sprzeczne. Oczywiście, między ludźmi i w relacjach istnieją różne wspólne informacje, ale na głębszym poziomie, myślę, że moje pytanie brzmi: czy to podważa wspólną wiedzę, która umożliwia interakcje społeczne itd.? Czy to cię niepokoi?

STEVEN PINKER: Istnieje ten strach, chociaż, jak mówisz, a ja często to podkreślam, najlepszym wytłumaczeniem dawnych dobrych czasów są złe wspomnienia. W latach 60. również panowała silna polaryzacja, zamieszki, zamachy terrorystyczne, zabójstwa i tak dalej. Nie romantyzując przeszłości, wydaje się, że obserwuje się wzrost negatywnej polaryzacji, która nie tylko wynika z różnic zdań, ale także z tego, że każdy uważa drugiego za złego. Prawdopodobne jest, że jednym z czynników była fragmentacja rynków medialnych.

Zamiast więc, żeby wszyscy oglądali Waltera Cronkite'a albo Huntleya i Brinkleya, najpierw w telewizji kablowej, w Fox News, którego model biznesowy polegał na kultywowaniu silnie stronniczej widowni, która chce usłyszeć określony punkt widzenia na wszystko, a także w mediach społecznościowych, gdzie sieci publikowania, repostowania, tweetowania, retweetowania, linkowania i relinkowania, jak wykazano, odbywają się w ramach dwóch lub więcej zamkniętych sieci, bez większych interakcji między nimi, mogłyby istnieć oddzielne grupy o wspólnych przekonaniach w każdej z tych społeczności. Coś, co jest łatwiejsze do zaistnienia, gdy nie ma jednego publicznego sygnału, Super Bowl, Johnny'ego Carsona, Waltera Cronkite'a, o którym wszyscy wiedzą, że wszyscy wiedzą, że jest świadomy.

ADI IGNATIUS: Dobrze, w każdym razie, ta koncepcja wspólnej wiedzy istnieje na różne sposoby w różnych formach relacji. Zatem, jeśli w firmie dyrektor, lider, chce stworzyć wspólną wiedzę, która jego zdaniem będzie korzystna dla kultury firmy, czy istnieje jakiś podręcznik, który opisuje, jak stworzyć pozytywną wspólną wiedzę w tym środowisku?

STEVEN PINKER: Cóż, ogólnie rzecz biorąc, powszechna wiedza jest generowana przez coś, co jest widoczne, publiczne. Zatem spotkania twarzą w twarz mogą generować powszechną wiedzę w sposób, w jaki nie robią tego, na przykład, spotkania zdalne. To znaczy, kiedy jesteś w pokoju, widzisz wszystkich innych, oni widzą ciebie, wiedzą, że widzą siebie nawzajem i widzą mówcę lub lidera. Myślę więc, że to jeden z powodów, dla których, podobnie jak w przypadku Super Bowl, który jest transmitowany, istnieje ważna rola publicznie widocznych ogłoszeń, a czasem oświadczeń.

Wracając do gospodarki jako całości, powodem, dla którego oświadczenia Fed są analizowane i analizowane niczym rabini analizujący Talmud, jest to, że wszystko, co mówi prezes Fed, może stworzyć własną rzeczywistość, gdy ludzie wiedząc, że inni ludzie to słyszeli, zaczną działać zgodnie z tym, przewidując, co zrobią inni ludzie, co może następnie nakręcać się samo i stworzyć bańkę, recesję.

Cytuję więc Alana Greenspana, który w pewnym momencie powiedział: „Odkąd zostałem przewodniczącym Fed, nauczyłem się mamrotać z wielkim bełkotem. Jeśli wydaje ci się, że rozumiem to jasno, musiałeś źle zrozumieć, co powiedziałem”. Ponieważ sygnał, że, powiedzmy, nadchodzi recesja, wywoła tę recesję, ponieważ firmy nie będą zatrudniać z obawy przed zwolnieniami. Konsumenci nie będą kupować z obawy przed utratą pracy, a jedno i drugie tworzy rzeczywistość drugiego. Dlatego przewodniczący musi być bardzo, bardzo ostrożny z tym, co mówi.

ADI IGNATIUS: Tak. Co jest w tym wszystkim interesujące… Mówisz o polityce w pewnym sensie, mówisz o polityce autorytarnej. Mieszkałem w Chinach i w Rosji i mieliśmy zjawisko, które opisałeś, czyli wszyscy wiedzą, że reżim jest zgniły, ale nikt o tym nie mówi, bo nie można być pewnym, że jeśli wyjdzie się na ulicę, to ktoś inny będzie z tobą, mimo że wszyscy wiedzą. Wtedy rozumie się, dlaczego trzeba wszystko kontrolować, bo w momencie, gdy cokolwiek się rozluźnia, otwiera się możliwość komunikacji i zrozumienia.

To jak ten moment, kiedy Ceausescu upadł w Rumunii i miał wszystko pod kontrolą. Nagle, gdy wygłasza przemówienie, ludzie krzyczą z tyłu i coś się dzieje. Zdaje sobie sprawę, że to koniec, bo albo ma pełną kontrolę, albo jej nie ma.

STEVEN PINKER: W szczególności, ponieważ żaden dyktator nie jest w stanie kontrolować każdego członka populacji, po prostu brakuje siły ognia. Brakuje informatorów. Cytując postać Gandhiego w filmie o tym samym imieniu.

ADI IGNATIUS: Ben Kingsley…

STEVEN PINKER: Który w pewnym momencie mówi brytyjskiemu oficerowi kolonialnemu: „W końcu odejdziesz, bo 100 000 Anglików po prostu nie będzie w stanie kontrolować 350 milionów Hindusów, jeśli Hindusi odmówią współpracy”. Mógł powiedzieć: „Odmowa koordynacji lub niezdolność do koordynacji”. Ludzie mogą więc obalić reżim, jeśli wszyscy powstaną jednocześnie, jeśli wszyscy szturmują pałac, jeśli wszyscy przestaną pracować. Ale jak mogą to zrobić, jeśli każdy boi się, że będzie sam?

Jeśli się zbuntuje, może zostać złapany albo wrzucony do więzienia. Jeśli wszyscy protestują jednocześnie, to bezpieczeństwo tkwi w liczebności, ale bezpieczeństwo tkwi w koordynacji. Musi więc istnieć sposób na stworzenie wspólnej wiedzy. Teraz nadszedł czas, abyśmy wszyscy stanęli razem. Protest na publicznym placu, gdzie każdy widzi każdego, kto widzi każdego, często może się udać, dlatego dyktatorzy często panicznie boją się publicznych protestów. Albo jeśli istnieje szeroko rozpowszechniony magazyn, program telewizyjny czy radiowy, to właśnie dlatego ograniczają media.

ADI IGNATIUS: Porozmawiajmy o czystej kartce papieru.

STEVEN PINKER: O tak. Jest taki żart ze Związku Radzieckiego o mężczyźnie rozdającym ulotki na Placu Czerwonym. Oczywiście KGB go aresztuje. Odwożą go na komendę policji, gdzie okazuje się, że ulotki to puste kartki papieru, i stają z nim twarzą w twarz. Pytają: „Co to ma znaczyć?”, a on odpowiada: „Co tu mówić? To takie oczywiste”. Chodziło więc o to, żeby generował powszechną wiedzę. Nie musiał nic mówić, bo ludzie już to wiedzieli, ale nie wiedzieli, że wszyscy inni też to wiedzą. A w przypadku, gdy życie naśladuje żart, policja Putina aresztowała kilka osób za noszenie pustych transparentów.

ADI IGNATIUS: Tak, cóż, zastanawiam się, czy to było wcześniej. Czyli w Chinach, gdzie protestowanie i publiczne wyrażanie sprzeciwu jest bardzo niebezpieczne, po nieudolnym zarządzaniu COVID-em, miały miejsce słynne protesty bez żadnych dokumentów.

STEVEN PINKER: O, ciekawe.

ADI IGNATIUS: Możliwe, że inspirowane oryginałem-

STEVEN PINKER: Żart.

ADI IGNATIUS: … radziecki żart. Tak. Książka jest fascynująca, a ty poruszasz kwestię powszechnej wiedzy, tego, skąd wiemy to, co wiemy, jak myślimy o pewnych rzeczach i jak działamy. Co mamy z tym wszystkim zrobić?

STEVEN PINKER: Cóż, trudno odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ nie napisałem tego jako poradnika, podręcznika czy poradnika. To praca z zakresu nauk podstawowych, logiki i filozofii, z mnóstwem zastosowań. Sposób rozwiązania problemu w konkretnym przypadku często zależy od konkretnych korzyści. Co się stanie, jeśli nie uda się skoordynować działań? Co zyskasz, jeśli uda się skoordynować działania? Jeśli istnieje wiele sposobów koordynacji, kto zyskuje, a kto traci? Nie ma więc jednej formuły, ale jest to soczewka, przez którą można patrzeć na świat, po prostu dlatego, że koordynacja jest wszechobecna w ludzkich sprawach.

Każda korporacja, każda instytucja, każda szkoła, każdy związek, każda para, każda przyjaźń, każda rodzina – wszyscy oni starają się koordynować swoje działania i zawsze muszą działać zgodnie z jakimś sygnałem powszechnie znanej wiedzy. Często, aby podtrzymać relację, muszą ukrywać pewne rzeczy przed opinią publiczną. Zatem wszelkie zjawiska takie jak uprzejmość, eufemizmy, aluzje, takt, udawanie, że nie dostrzega się istoty rzeczy, owijanie w bawełnę, hipokryzja, dystyngowana hipokryzja – wszystkie te zjawiska uważam za przypadki, w których ludzie prywatnie coś wiedzą, ale istnieje jakiś powód, by to ukryć. Powodem jest to, że coś powszechnie znanego zmienia relację.

Czasami nie chcesz zmieniać relacji lub nie chcesz sygnalizować niewłaściwej relacji. Więc, żeby podać tylko kilka przykładów, mam na myśli, że najczęstszym przypadkiem systematycznej hipokryzji jest uprzejmość. Gdybyś mógł podać sól, byłoby super. Co? Jeśli się nad tym zastanowić, dosłownie, to naprawdę nie ma to większego sensu. Ale czy mógłbyś podać sól? Myślisz, że mógłbyś podać sól? Dlaczego przechodzimy przez te rytuały? To dlatego, że nie chcemy sobie nawzajem rozkazywać. Nie chcę wydawać ci poleceń, jakbyś był lokajem, zakładając, że jesteśmy przyjaciółmi, albo, mówiąc wprost, obcymi.

ADI IGNATIUS: Tak więc łagodna hipokryzja i niektóre z tych protokołów mogą nie być bezpośrednie, mogą nie być uczciwe, ale są nam potrzebne do funkcjonowania.

STEVEN PINKER: To właśnie ich potrzebujemy, aby podtrzymywać nasze relacje, ponieważ nasze relacje to gry koordynacyjne, które opierają się na wspólnej wiedzy. Czasami nie chcemy rozwalić związku. Dlatego unikamy wspólnej wiedzy.

ADI IGNATIUS: Steven Pinker, dziękuję za udział w IdeaCast.

STEVEN PINKER: Dziękuję za zaproszenie.

ADI IGNATIUS: To był Steven Pinker, profesor psychologii na Uniwersytecie Harvarda. Jego najnowsza książka nosi tytuł „When Everyone Knows That Everyone Knows”. W przyszłym tygodniu Alison porozmawia z Ranjayem Gulatim z Harvard Business School o znaczeniu odwagi – i o tym, jak ją rozwijać.

Jeśli ten odcinek był dla Ciebie pomocny, podziel się nim ze współpracownikiem i koniecznie zasubskrybuj i oceń IdeaCast w Apple Podcasts, Spotify lub gdziekolwiek słuchasz. Jeśli chcesz pomóc liderom w rozwoju świata, rozważ subskrypcję Harvard Business Review. Otrzymasz dostęp do aplikacji mobilnej HBR, cotygodniowego, ekskluzywnego newslettera Insider oraz nieograniczony dostęp do HBR online. Wystarczy wejść na stronę HBR.org/subscribe.

Dziękujemy naszemu zespołowi: starszej producentce Mary Dooe, menedżerowi ds. produktów audio Ianowi Foxowi oraz starszemu specjaliście ds. produkcji Robowi Eckhardtowi. Dziękujemy również za wysłuchanie HBR IdeaCast. Wracamy z nowym odcinkiem we wtorek. Jestem Alison Beard.