„Sprawa Davida Zimmermana”: intymny thriller o obcym ciele

W nocy 31 grudnia życie Davida Zimmermana wywraca się do góry nogami. Jest nieśmiałym, raczej antyspołecznym trzydziestolatkiem, fotografem mieszkającym w Paryżu. Tego dnia pozwala swojemu jedynemu przyjacielowi zaciągnąć się na zatłoczone przyjęcie. Tam zauważa zagadkową kobietę, którą pamięta, jak fotografował na weselu, i nie może się powstrzymać, by za nią nie pójść. Następnego dnia, kiedy się budzi, odkrywa, że ​​jest uwięziony w ciele tej kobiety. Zimmerman próbuje ją znaleźć, aby być może odwrócić sytuację. Rozpoczyna gorączkowy wyścig, aby odzyskać swoje ciało, jednocześnie odkrywając nowe i niepokojące niespodzianki.

Sprawa Davida Zimmermana (Astiberri, tłumaczenie Rubén Lardín) to wartka powieść graficzna, ambitny hitchcockowski thriller napisany przez braci Arthura Harari i Lucasa Harari. Ma mocny początek i udaje mu się utrzymać zainteresowanie aż do samego końca, nigdy nie tracąc na wartości. Historia tak sugestywna i pełna zwrotów akcji, że nie sposób nie dać się porwać tym 360 stronom, które przelatują jak oddech.

Historia zaczyna się od tematu, który nie jest nowy w świecie fantasy: zamiana ciał. Świadomi tego, autorzy żartują z tych odniesień w jednej scenie, a zatem, krytykując komiks z jego wnętrza, demonstrują zarówno swój dowcip, jak i staranność włożoną w swoją pracę. Ale wielkość The David Zimmerman Affair polega na tym, że na podstawie tej przesłanki udaje się jej zbudować świetną i oryginalną historię. Jak wyjaśnia Lucas Harari, celem było wyjście poza tę zamianę ciał i „przywrócenie fantastyce jej pierwotnego wymiaru: wtargnięcie magicznego efektu do rzeczywistości, na wzór Przemiany Kafki lub Odległego sąsiedztwa Jirō Taniguchiego”.

Ten cytat pozwala nam skomentować inną zaletę tego komiksu: jego zdolność do uruchamiania szeregu odniesień wizualnych i narracyjnych, które niezależnie od tego, czy czytelnik je zna, czy nie (co nie przeszkodzi mu w zafascynowaniu się historią), przyczyniają się do nadania opowieści głębi, sprawiając, że proponowana całość staje się bardzo solidnym albumem, zdolnym uwieść znacznie więcej niż tylko wciągającą fabułą, do tego stopnia, że ​​hipnotyzuje nas również rysunkami, portretem Paryża, jaki kreśli, czy skutecznością narracji w formie krótkich scen.

Lucas Harari wymienia wśród swoich odniesień Kafkę i Taniguchiego. Moglibyśmy dodać inne nazwiska, których twórczość odbija się echem na tych stronach. Ze stylu rysowania, rodzajów ujęć, wyglądu i postaw postaci nieuchronnie przychodzi na myśl Daniel Clowes ( autor Monica or Like a Velvet Glove Forged in Iron ), a nawet Charles Burns ( Labyrinths ), choć bez popadania w mroczniejszą stronę tego ostatniego.

Z drugiej strony, przedstawienie Paryża i jego zdolność do przywoływania miejsc nieuchronnie przywołują na myśl Francuza Jacques'a Tardiego, który najlepiej uchwycił Paryż , w albumach takich jak Néstor Burma czy Juegos para morir (Gry o umieranie ). Wydaje się, że jest nawet ukłon w rysowaniu niektórych domów lub w sposobie umieszczania przez Tardiego wiadomości na ścianach, które wystają zza postaci. Tutaj również, w winiecie The David Zimmerman Affair, widzimy duży fragment graffiti na ścianie, na którym widnieje napis: „Wolna Gaza”.

Hararisom udało się stworzyć oryginalny rozwój fabuły, pauzy, ciche winiety, które dodają gęstości, szczególnego tempa i szczególnego uroku opowieści. Udało im się przedstawić współczesny Paryż, ale daleki od pocztówkowych klisz, Paryż zabarwiony gamą zimnych kolorów, bardzo odpowiednich do tonu wymaganego przez tę historię, która wprowadza dziwność do codzienności. Będąc w połowie drogi między thrillerem a powieścią kryminalną, The David Zimmerman Affair łączy to, co naturalne, z tym, co nadprzyrodzone, aby zbudować historię, którą można również odczytać jako refleksję nad innością i możliwością, lub jej brakiem, kochania poza wyglądem fizycznym.

Przeczytaj także Notatka Kino i komiksy

Lucas Harari (Paryż, 1990) zyskał już sławę w Hiszpanii dzięki solowej pracy ( Ostatnia róża lata , 2022), a teraz po raz pierwszy łączy siły ze swoim bratem, aby wspólnie napisać scenariusz do filmu Sprawa Davida Zimmermana . Arthur Harari (Paryż, 1981) jest filmowcem i współautorem dwóch filmów; najnowszym z nich jest Anatomia upadku (2023), który zdobył Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes, Złoty Glob, Oscara i Cezara za najlepszy scenariusz oryginalny.