ArTaller dąży do tego, aby scena tanga stała się bardziej pluralistyczna, wolna i inkluzywna.

▲ The Devil's Perpetual Tango łączy choreografie takie jak Encadenados, Ojos negros i Nostalgias. Zdjęcie autorstwa Nitzarindani Vega

Daniel Lopez Aguilar

Gazeta La Jornada, wtorek, 20 maja 2025 r., s. 5

Diabelskie nieustanne tango to tytuł programu zespołu ArTaller, który powraca do Teatru Raúla Floresa Canelo w Narodowym Centrum Sztuki (Cenart) począwszy od 22 maja.

Montaż składa się z kilku choreografii i kończy się utworem o tym samym tytule, inspirowanym kompozycją Johna Cage'a. Na scenie prowokacja nie polega na krzyku, lecz na pieszczotach.

Osiem tancerek przekształca ciało w terytorium dla tanga: powracają do jego historii, zacierają jego zasady i przesuwają je w stronę bardziej pluralistycznego, wolnego i inkluzywnego horyzontu.

W wywiadzie dla La Jornada María O'Reilly, dyrektorka i założycielka kolektywu, opisała propozycję jako wynik głębokiej miłości:

Zainteresowanie tangiem pojawiło się u mnie natychmiast. Chodziłam na milongi trzy razy w tygodniu, tańczyłam i z każdym krokiem czułam, że coś się we mnie budzi. Stąd wzięła się potrzeba przeniesienia tego na scenę. Było tak, jakby ruchy te wyznaczały nową częstotliwość w moim ciele, wibracje, których nie znałam.

Choreografka dostrzegła w tym gatunku muzycznym wyraźny rezonans i intensywność, które skłoniły ją do połączenia ruchów i języków, włączenia teatru i kabaretu, by dać życie ciągle rozwijającej się historii, ujawnianej i konstruowanej w każdym ciele, które w niej występuje.

O'Reilly, która szkoliła się w balecie klasycznym, dodała, że ​​ten rodzaj artystycznego wyrazu odzwierciedla ciągły przepływ i nieustanne odkrywanie własnej istoty . Wizja ta przyświeca całemu pokazowi, szczególnie końcowej choreografii, której energia inspirowana jest kompozycją Johna Cage'a, opartą na satyrycznej ścieżce dźwiękowej Erika Satiego.

W 1914 roku tango zgorszyło pewnego arcybiskupa, a Satie zareagował utworem przepełnionym sarkazmem, w którym pobrzmiewa fraza: diabeł orzeźwia się w tańcu tanga .

W tej inscenizacji ta nieuszanowanie przekłada się na ostrą krytykę stygmatów, które ukształtowały historię gatunku, poprzez oryginalne połączenie, które rozkłada na części pierwsze tradycyjny obraz tanga.

Unika się parodii i karykatury, aby osiągnąć precyzyjne połączenie stylów. „W El Choclo łączymy neoklasyczny balet z butami na palcach, aby przekształcić konwencje tanga, natomiast w Libertango choreografia jest oświadczeniem: tancerze poruszają się jak jednostki pełne siły, unikając tradycyjnych partnerów i rzucając wyzwanie ustalonym normom” – wyjaśnia O'Reilly.

Repertuar obejmuje utwory takie jak Encadenados, Oj os negros, Qué te pide, Nostalgias i Quejas de bandoneón, które wyznaczają emocjonalną mapę, na której klasyka i bunt współistnieją w sposób naturalny, niczym przedłużenie mowy ciała wykonawców.

Od premiery Tangueros w 2017 roku ArTaller skupia się na tangu odzwierciedlającym współczesną rzeczywistość miasta Meksyk, złożonej sceny z własnymi, niepowtarzalnymi zadaniami i energią, która odradza się z każdym spotkaniem.

Aktorzy wnoszą ze sobą znacznie więcej niż tylko umiejętności: przekazują historię, ból i odporność. Intensywność współistnieje z nierozwiązanymi tajemnicami. Trzy główne bohaterki starają się ujawnić swoją istotę, zamiast oczarowywać widza.

„Każda z nich mierzy się ze swoją tożsamością i otoczeniem, a taniec jest przestrzenią dla tych nieustannych poszukiwań. Produkcja odzyskuje queerowe tango, rzucając wyzwanie surowym tradycyjnym rolom, z inkluzywnością wykraczającą daleko poza słowa” – podkreślił reżyser.

Proces kolektywny miał kluczowe znaczenie dla rozwoju pokazu, w którym kluczowy wkład Iriny Marcano, Leonardo D'Aquili, Carlosa Blanco i Reinaldo Floresa wzbogacił projekt.

Zawsze poszukujemy, łączymy się, odnajdujemy, szukamy na nowo i rozwijamy się. Ten nieustanny taniec jest także samym życiem. Tango pozwala mi wyrazić to wszystko. To miejsce, w którym mogę być intensywna, subtelna, ironiczna, melancholijna i wolna – podsumowała María O'Reilly.

Spektakle The Devil's Perpetual Tango odbędą się od 22 do 24 maja o godz. 19:00 oraz 25 maja o godz. 18:00. w Cenart (Río Churubusco 79, Colonia Country Club Churubusco). Bilety kosztują 150 pesos.

prasa łacińska

Gazeta La Jornada, wtorek, 20 maja 2025 r., s. 5

Londyn. Brytyjska pisarka kryminałów Agatha Christie powróci jako nauczycielka pisania, wykorzystująca sztuczną inteligencję (AI), a to za sprawą BBC, która wykorzystuje cyfrowego awatara do nauczania opowiadania historii.

Christie powraca w formacie cyfrowym, aby pełnić rolę mentora nowego pokolenia autorów w ramach innowacyjnej inicjatywy platformy BBC Maestro.

Projekt opiera się na rekonstrukcji słów słynnego powieściopisarza, zaczerpniętych z listów i tekstów oryginalnych, a także połączeniu technologii sztucznej inteligencji.

To internetowy kurs, w którym Twój awatar dzieli się technikami opowiadania historii, wskazówkami dotyczącymi zwrotów akcji i budowania napięcia.

Aktorka Vivien Keene zagrała Christie (która zmarła w 1976 r.), opierając się na kilku istniejących nagraniach audiowizualnych; Zespół zajmujący się efektami wizualnymi otrzymał zadanie odtworzenia jego głosu i wyglądu, za zgodą jego rodziny i ekspertów w dziedzinie jego twórczości.

Warsztaty mają na celu umożliwienie początkującym powieściopisarzom na własnej skórze odkrycia czołowej postaci gatunku kryminalnego, którego książki sprzedały się w nakładzie ponad 2 miliardów egzemplarzy. Propozycja jest już dostępna na platformie edukacyjnej opartej na subskrypcji, wspieranej przez spadkobierców Christie'ego i rozwijanej również przez BBC Studios, spółkę zależną brytyjskiej stacji.

Jak powiedział Mark Aldridge, jeden z ekspertów odpowiedzialnych za kształt treści, obserwowanie, jak ich pomysły nabierają życia, było wzruszającym doświadczeniem.

Prawnuk pisarki i obecny dyrektor generalny Agatha Christie Limited, James Prichard, nazwał ten kurs mistrzowskim kursem tworzenia powieści kryminalnych.

Choć wykorzystanie tej technologii w twórczości artystycznej wciąż budzi kontrowersje, Prichard podkreślił, że projekt został przeprowadzony zgodnie z etyką i szacunkiem.

Według Pricharda, nic co zostało wygenerowane przez sztuczną inteligencję, nie miałoby oparcia w faktach zawartych w tekstach, a rola Keene’a była kluczowa; Ponadto aktorka zapoznała się z ograniczonymi nagraniami audiowizualnymi autora.

„To była najbardziej wyjątkowa rola w mojej 44-letniej karierze” – powiedział Keene, odnosząc się do wyzwań związanych z przedsięwzięciem, które powołało do życia cyfrowego wiernego Christie głosem i wyglądem.

W obliczu zaciekłej debaty na temat etycznych granic wykorzystania sztucznej inteligencji w twórczości artystycznej, BBC ogłosiła także nową adaptację sztuki Christie pt . Wieczna noc.

Sputnik

Gazeta La Jornada, wtorek, 20 maja 2025 r., s. 5

Moskwa. Legendarny rosyjski choreograf Jurij Grigorowicz, dyrektor baletu Teatru Bolszoj w drugiej połowie XX wieku, zmarł w poniedziałek, poinformował jego asystent, Aleksander Kolesnikow.

Półtorej godziny temu w wieku 98 lat zmarł wybitny radziecki i rosyjski choreograf Jurij Grigorowicz , poinformował Kolesnikow.

Grigorowicz urodził się 2 stycznia 1927 roku w Leningradzie (obecnie Petersburg) i dorastał w środowisku artystycznym: jego wujek ze strony matki, Gieorgij Rozaj, był tancerzem w słynnych Baletach Rosyjskich Siergieja Diagilewa. Po ukończeniu w 1946 roku Leningradzkiej Szkoły Choreograficznej (obecnie Akademia Waganowej) dołączył do Teatru Kirowa (Maryjskiego) jako solista, gdzie wyróżniał się w takich rolach, jak Spartakus i Książę Zygfryd.

W 1957 roku Grigorowicz zyskał sławę jako choreograf, wystawiając Kamienny kwiat, a następnie Legendę miłości (1961). W 1964 roku objął stanowisko dyrektora Baletu Bolszoj, które piastował przez trzy złote dekady. To właśnie tam wykształcił swój epicki i monumentalny styl, łącząc wirtuozerską technikę z głęboko ludzką narracją.

Dzieła takie jak Spartakus (1968) zdefiniowały na nowo taniec męski, a jego wersja Dziadka do orzechów (1966) przekroczyła granice opowieści dla dzieci, stając się egzystencjalną refleksją. Jego produkcje Jezioro łabędzie, Śpiąca królewna i Raymonda pozostają absolutnymi punktami odniesienia.

Po opuszczeniu Teatru Bolszoj w 1995 r. Grigorowicz założył zespół w Krasnodarze i tworzył choreografie dla największych teatrów na całym świecie, w tym dla Opery Paryskiej i La Scali. W 2001 roku powrócił do Teatru Bolszoj, aby ponownie wystawić swoje arcydzieła, w tym światową premierę „Iwana Groźnego” w 2012 roku.

Niestrudzony pedagog, przewodniczył prestiżowej nagrodzie Benois de la Danse i wykształcił kilka pokoleń tancerzy. Jego zasługi zostały docenione poprzez przyznanie mu najwyższych odznaczeń, m.in. Orderu Świętego Andrzeja, najważniejszego odznaczenia rosyjskiego.