Eduardo Mendoza: właściwy czas, właściwe miejsce

„Jego książki wyróżniają się poczuciem humoru i swobodnym, humanistycznym spojrzeniem na życie” – czytamy w protokole z wczorajszej gali wręczenia nagrody. Eduardo Mendoza to niewątpliwie pogodny twórca, którego twórczość nie stroni od tragedii egzystencji, lecz równoważy je sporą dawką beztroski. Historia sukcesu literackiego – skromnego człowieka, który praktykuje typową dla Brytyjczyków autoironię . Jest nie tylko świetnym powieściopisarzem: jest także lubianym autorem.

Istnieją postacie literackie, które budzą sympatię — czytelników, księgarzy, bibliotekarzy, prasę i cały tzw. ekosystem książki — oraz inne, od których lepiej zachować pewien dystans. Od samego początku Mendoza należała do pierwszej grupy. W zawodzie, w którym tyle goryczy, niemal niemożliwe jest znalezienie kogoś, kto źle się o nim wypowiada. Nawet jego sukcesy nie budzą zazdrości: każdy zakłada, że ​​na nie zasłużył; Nawet najbardziej elitarni i surowi krytycy są skłonni chwalić jego najlepiej sprzedające się dzieła, co działałoby na niekorzyść wielu jego kolegów.

Warto podkreślić jeszcze jeden element. Mendoza kilkakrotnie, nie mogąc tego przewidzieć, znalazła się we właściwym czasie i miejscu na mapie kulturowej, aby uchwycić i ucieleśnić klimat swoich czasów. Jego powieść Prawda o sprawie Savolty ukazała się 23 kwietnia 1975 roku, w Światowym Dniu Książki, w roku, w którym zmarł Franco. Żadna data nie mogłaby być bardziej symboliczna dla tytułu, który ze względu na swój nowatorski charakter i dynamikę, miał zostać zidentyfikowany jako początek nowej hiszpańskiej narracji o demokracji.

Jego wielka powieść o Barcelonie , Miasto cudów, została opublikowana w 1986 roku, pięć miesięcy przed tym, jak Samaranch ogłosił Barcelonę gospodarzem Igrzysk Olimpijskich 1992 w Lozannie. Nie sposób wyobrazić sobie dzieła bardziej reprezentatywnego dla mającego wybuchnąć powstania obywatelskiego.

Przeczytaj także

W Mendozie znajdziemy pisarstwo oryginalne i swobodne. Czy wręczenie Nagrody Księżniczki Asturii w tym roku, w pięćdziesiątą rocznicę daty, która utorowała drogę wolnościom, nie jest równie symboliczne?