Kryzys w opiece nad osobami niepełnosprawnymi: jakich specjalistów brakuje w Mendozie i dlaczego jest to niepokojące

W Mendozie dostęp do odpowiedniej, terminowej i kompleksowej opieki dla osób z niepełnosprawnościami stał się coraz większym wyzwaniem. W kontekście rosnącej liczby diagnoz – szczególnie w spektrum neuroróżnorodności – liczba dostępnych specjalistów jest niewystarczająca, co prowadzi do powstawania list oczekujących, przerywania leczenia i wzrostu obciążenia rodzin.

Problem ten wynika z wielu czynników: niedoboru specjalistów , niepewnych warunków pracy, niskich opłat oraz opóźnień w wypłatach z ubezpieczeń społecznych i prywatnych firm ubezpieczeniowych . Wszystko to zmusza wielu specjalistów do porzucenia systemu lub przejścia na pracę wyłącznie w sektorze prywatnym, ograniczając tym samym dostęp do usług tym, których nie stać na pokrycie kosztów.

Diagnoza jest jednomyślna wśród specjalistów: system opieki nad osobami niepełnosprawnymi w Mendozie jest przeciążony. Brak specjalistów i niepewne warunki pracy wpływają na jakość i ciągłość leczenia, a rodziny coraz częściej muszą uzupełniać luki w usługach.

„Wszystkie zespoły są przeciążone , dlatego mamy listy oczekujących na przyjęcie pacjentów” – przyznał Sebastián Quiroz, dyrektor medyczny Vinculat, instytucji zajmującej się wsparciem terapeutycznym.

„Istnieje znaczny niedobór wyspecjalizowanych specjalistów, zwłaszcza w dziedzinie neurodywersyfikacji. Przede wszystkim, z powodu umów, dostępnych jest mniej osób, a większość pracuje prywatnie. W rzeczywistości jest zbyt mało specjalistów w stosunku do zapotrzebowania i potrzeb w dziedzinie psychologii, psychiatrii, terapii zajęciowej i logopedii” – wyjaśniła.

Mendoza ma rzecznika osób niepełnosprawnych

Zdaniem lekarza sytuacja jest szczególnie krytyczna w przypadku opieki nad osobami dorosłymi .

Problem nie ogranicza się do braku zasobów ludzkich, ale obejmuje również nadmierne obciążenie pracą osób pozostających w systemie. Połączenie niskich opłat i opóźnień w płatnościach pogarsza sytuację. Wielu terapeutów otrzymuje wynagrodzenie po 90 dniach lub dłużej, co prowadzi do odejścia z sektora opieki nad osobami niepełnosprawnymi lub migracji do innych dziedzin, a nawet za granicę.

Lorena Pozzoli z Dyrekcji ds. Osób Niepełnosprawnych potwierdziła, że ​​niedobór specjalistów jest realny i pogłębia się.

„Tak, w prowincji Mendoza wyraźnie brakuje wyspecjalizowanych specjalistów, którzy mogliby zająć się potrzebami osób niepełnosprawnych lub neuroatypowych . Problem ten w ostatnich latach jeszcze się pogłębił” – stwierdził.

Według jego wyjaśnień najtrudniej znaleźć specjalistów , w tej kolejności:

• Logopedzi
• Terapeuci zajęciowi
• Psychologowie specjaliści
• Kinezyolodzy

„Bardzo mało jest szkoleń i specjalistycznych usług wczesnej interwencji” – stwierdziła, podkreślając brak specjalistycznej opieki nad osobami z neuroatypowym rozwojem, stwierdzając, że nie ma specjalistycznego podejścia do ich opieki. Dodała, że ​​w większości placówek brakuje terapeutów wzroku.

Towarzyszka terapeutyczna Laura Privitera opisała problem z własnego, codziennego doświadczenia: „Pracuję z nieletnimi, neurologami dziecięcymi, psychiatrami dziecięcymi, terapeutami psychomotorycznymi… To ich najczęściej brakuje. Bardzo trudno jest umówić się na wizytę, zwłaszcza u neurologów i psychiatrów. Wizyty są bardzo rzadkie i bardzo drogie, ponieważ nie akceptują oni żadnego ubezpieczenia zdrowotnego”.

2 kwietnia przypada Światowy Dzień Świadomości Autyzmu. Zdjęcie: dzięki uprzejmości Sanatorio Allende.

Sytuację pogarsza obciążenie finansowe rodzin: „Oprócz radzenia sobie z niepełnosprawnością, muszą płacić za prywatne terapie. Kiedy dzieci pilnie potrzebują leków, muszą czekać” – ubolewała.

Privitera zwrócił również uwagę na inne narastające zjawisko: emigrację pracowników służby zdrowia . „Wielu wyjechało do Chile, ponieważ otrzymywali wynagrodzenie w dolarach: psychologowie, lekarze, pielęgniarki. Wiele osób z sektora opieki zdrowotnej wyjechało do innych krajów. Towarzystwa ubezpieczeniowe wypłacają mało i z opóźnieniem , po dziewięćdziesięciu dniach. To katastrofa” – powiedział.

Niepewność tego zawodu mocno uderza również w ich własny sektor: „ My, towarzysze terapeutyczni, nie mamy w Mendozie prawa, które by nas chroniło . Nie ma ustalonej stawki godzinowej, co stwarza nieuczciwą konkurencję. Mówią ci: »Mam innego towarzysza, który pobiera mniej« i tracisz pracę. Jesteśmy bardzo wykorzystywani, w instytucjach lub prywatnie, a nasze wynagrodzenie jest praktycznie zerowe”.

Mimo trudności specjalista wyjaśnił, że wsparcie terapeutyczne nadal jest zadaniem bardzo pożądanym, zarówno w przypadku osób niepełnosprawnych, jak i w obszarze wymiaru sprawiedliwości, przemocy ze względu na płeć czy opieki paliatywnej.

Ta złożona sytuacja ma oczywiście konsekwencje, zwłaszcza dla osób potrzebujących pomocy, które w końcu jej nie otrzymują lub korzystają z niej zbyt późno. Ma to jednak również wpływ na rodziny i specjalistów.

Pozzoli wspomniał o następujących kwestiach:

Przerwane leczenie: Niedobór specjalistów i problemy z płatnościami prowadzą do zawieszenia niezbędnych terapii, co ma poważne konsekwencje dla rozwoju i jakości życia pacjentów.

Załamanie opieki: długi czas oczekiwania na zabieg trwający 20 minut

Regres rozwojowy: Brak stymulacji i odpowiednich terapii może prowadzić do zahamowania postępów, zwłaszcza u dzieci.

Większe obciążenie rodzin: „Biorąc pod uwagę brak reakcji instytucjonalnej, rodziny muszą wziąć na siebie większą odpowiedzialność za opiekę i zarządzanie leczeniem w kontekście niepewności i cierpienia” – zauważyła.