Chór szuka następcy dla swojego bohaterskiego celu
Cierpienie jest nierozerwalnie związane z Espanyolem , który w swojej najnowszej historii często musiał stawiać czoła momentom, w których miał pętlę na szyi. Najmłodszy kibic Niebiesko-Białych doświadczył spadku dwukrotnie w ciągu czterech lat, ale najstarszy wie lepiej niż ktokolwiek inny, co to znaczy walczyć do ostatniej kolejki o utrzymanie się w Pierwszej Lidze. A kiedy mówimy o cierpieniu, którego celem było uniknięcie awansu do Drugiej Ligi, wszyscy bez wyjątku cofają się do roku 2006. Do kultowego momentu, pamiętnego gola strzelonego przez Ferrana Corominasa, Coro (42 lata), bohatera meczu z Real Sociedad, gdy na trybunach przyjmowano katastrofę.
„To był jeden z najważniejszych goli w mojej karierze, ale był to też dzień wielkiego cierpienia” – wspomina były napastnik Realu Madryt. „To był mecz, w którym oni — jak to się dzieje teraz z Las Palmas — nie mieli o co grać. Mieliśmy wiele szans, ale piłka nie chciała wpaść. Trzy razy trafiliśmy w słupki! Kiedy padł gol — w 91. minucie — poczułem się wyzwolony, radosny, ale nie świętowaliśmy tego jak tytułu; ten dzień był dniem cierpienia i wyzwolenia”.
Przeczytaj także Espanyol i jego dzień refleksji w obliczu krytycznej sytuacji Roberto Rodríguez
Tego popołudnia 13 maja było więcej łez radości niż butelek szampana. Eksplozja radości, jakiej nikt nigdy wcześniej nie widział. W 35. kolejce drużyna Lotiny wydawała się bezpieczna, mając pięć punktów przewagi nad strefą spadkową, ale przegrała dwa kolejne mecze – sytuacja była podobna do obecnej. „Ci słabsi zawsze zaczynają wygrywać na końcu, nigdy nie wiadomo jak. Ale w tym roku nadszedł czas, aby wygrać i zapewnić sobie bezpieczeństwo. Nie ma innej drogi. Nie możemy spekulować” – twierdzi.
Dzięki temu celowi poczułem wyzwolenie i radość. Ale tego dnia nie świętowaliśmy, lecz cierpieliśmy”. Chór byłych graczy Espanyolu
W obliczu tygodnia maksymalnego napięcia Coro zaleca przede wszystkim pracę nad czynnikiem psychologicznym. „Musimy uspokoić graczy, ponieważ będą w 200% gotowi, bo wiedzą, o co toczy się gra. Musimy starać się, żeby nie byli zbyt podekscytowani”.
W obliczu meczu typu „wszystko albo nic” rodowity mieszkaniec Banyoles uważa, że przepisem jest „wyjście z impetem i próba wyjścia na prowadzenie w przerwie. Ale jeśli piłka nie wpadnie do bramki i Leganés obejmie prowadzenie, nie pozwól, aby tłum się poddał. To możliwe. To tylko jeden gol”. Wytrwałość jest czynnikiem psychologicznym, który były napastnik ceni najbardziej. „Nie musisz się poddawać, musisz iść dalej i iść do końca” – życzy.
Chociaż dla niego kluczem do meczu jest to, że rozgrywany jest w Cornellà, ponieważ „w trudnych momentach kibice zawsze wspierają drużynę i to widać”. A pewność, że stadion RCDE będzie decydujący, jest tak duża, że przewiduje „3-1”. „Mam stuprocentową pewność i wierzę, że wygramy w sposób zdecydowany” – podsumowuje.
Jeśli piłka nie wpadnie do bramki i Leganés strzeli gola, ludzie nie powinni się zniechęcać, musimy iść dalej i dalej. Chór byłych graczy Espanyolu
Ta magiczna noc, jaskrawy przykład tego, co jest istotą klubu, to nic innego, jak jeden z najbardziej ekstremalnych momentów, jakie hiszpański nacjonalizm przechowuje w swojej pamięci. Zaledwie dwa lata wcześniej, w 2004 roku, drużyna Luisa Fernándeza musiała już rozegrać finał przeciwko spadkowanej już Murcii, który wygrała dzięki dwóm późnym bramkom (2:0) Tamudo i Lopo.
Na liście znalazły się też rozczarowujące zakończenia, jak na przykład spadek w 1993 r., ostatni przed erą Chena, chociaż jest to wspomnienie, które wszyscy hiszpańscy kibice chcą wymazać z pamięci w tak ważnym tygodniu.
lavanguardia
