"The Grand Staircase"
Zuzanna Marcinkowska – Golec was born in Tarnów. She studied Romance studies at the Jagiellonian University, NYU, and Hispanic studies at Lehman College and in France, at the University of Toulouse – Mirail and La Sorbonne Nouvelle. A teacher, translator, and writer. She lives in Yonkers, NY. We are talking to the author on the occasion of the release of her book “Wielkie Schody”, just before the author’s meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 p.m. at the Kościuszko Foundation in New York.
I know you are a French translator and educator. What kind of texts have you translated?
I worked as a translator for a French adoption agency that adopted Polish children to French families from 1981 to 2016. These were mainly children from dysfunctional families with little chance of adoption in Poland. My role was to translate reports of visits from French families that had already adopted these children. The law requires that after a child is adopted to France, there are three visits by representatives of the adoption agency to check how the adaptation process of the child, its parents and the environment is going.
What inspired you to write the book "The Grand Staircase"?
"The Great Staircase", although it is a biography of two "ordinary people", the fates of many Poles of that time are found in it. These are "everyman" figures of the twentieth century, in our latitude. It is a book about memory. Memory not only preserves but also creates what was. I am fascinated by memory and how it lives in our consciousness. And it lives in such a way that a certain dictate of thoughts flows, which one day have to be put on paper, to liberate them and to free ourselves from them - hence this book.
You are a Romance and Hispanic studies graduate. So where did the idea of coming and living in the United States come from?
Coming to the States in 1987 meant coming to see my fiancé, who was then pursuing a PhD in mathematics in Dallas. And the rest is history. I never wanted to emigrate to America. Or to France or Spain, where I lived and studied. And yet…
What is your favorite literary genre? Who do you read most often? And why?
I read poetry before going to bed. Only in poetry can you savor the art of words, rhythm, and content to think about in a short, condensed form. In other words, a lot of joy from something small. My greatest literary fascinations were and remain Miłosz and Mickiewicz. My favorite novel, on the other hand, is Cervantes' "Don Quijote." It's a reading for a lifetime. It's enough to read a fragment, at random, to get into a great mood.
Do you ever read the same book in the original and its Polish translation?
Rarely, although recently I read Annie Ernaux's book "Close to Me" or "La Place" in both languages, Polish and French, but that's only because the translation of her story about her parents in Polish came to me first on my e-reader. Later, of course, I was curious about the original. The comparison, as always, was the same: the original's narrative is a bit cold and naturally full of elegance, because that's the spirit of the French language. In Polish, on the other hand, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic imagery.
How do you evaluate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone whose translations you like the most?
I read books in Spanish in the original because I really like this language and every opportunity to enter its melody is very pleasant and also exotic. French, on the other hand, is something else. After all, we have unforgettable translations by Boy, who translated brilliantly and it is a great joy to read Villon's poetry and then see what Boy made of it!
Was working at a school and running the student theater at the Polish School of Education in Yonkers a big challenge for you?
Working in a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people. Because every lesson, a really good one, has something of the theater: you never know if it will work, how the young people will react to the idea, and what "currents" will be created during the classes.
While running a student theatre, you organised artistic and cultural camps. What kind of young people were targeted by this offer and what plays did you perform?
After teaching Polish for eleven years, I came to the conclusion that theatre was a great formula for interesting learning. I was given a group of young children, whom I taught until they reached high school age. When they were younger, I did a staging of Julian Tuwim's "Lokomotywa" with them. We showed this performance at the end of the year at our school. Later, I wrote a script for a staging of the Battle of Grunwald and we performed it under the Jagiełło monument in Central Park in 2017, when the monument returned to its place after renovation. We also did performances from fragments of Fredro's "Zemsta" and Mickiewicz's "Pan Tadeusz". A separate project was to show a version of Wincenty Witos's biography. This performance, like all others, was shown in New Jersey or Connecticut during the Polish Bilingual Days festivals, in the years 2014-2019.
What does your typical day look like now? Are you thinking about more books? Or have you already started writing something new?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. I teach in middle school and high school. I am never bored, I think that such jumps as a lesson with 10, 12 year olds - singing songs, games and fun - and then immediately with young people in the last grade, those who already speak French quite well - and discussing, for example, AI in their lives, are great fun! As for writing, I have a new collection of short stories, to which I am adding new ones. I plan to write only two more - so that they will be a whole.
Apart from strictly literary topics, do you have any other hobbies? Passions?
My passions include hiking, growing plants at home and in the garden, nature, traveling, opera and classical music, especially early music. But what really fascinates me is people. I like to observe them. Guess or invent what they are like and why – with all the kindness I can muster towards them.
I wish you all your dreams come true and thank you very much for the conversation.
And I thank you too.
Author: Ella Wojczak, Polish Theater Institute in the US
Author of the photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec was born in Tarnów. She studied Romance studies at the Jagiellonian University, NYU, and Hispanic studies at Lehman College and in France, at the University of Toulouse – Mirail and La Sorbonne Nouvelle. A teacher, translator, and writer. She lives in Yonkers, NY. We are talking to the author on the occasion of the release of her book “Wielkie Schody”, just before the author’s meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 p.m. at the Kościuszko Foundation in New York.
I know you are a French translator and educator. What kind of texts have you translated?
I worked as a translator for a French adoption agency that adopted Polish children to French families from 1981 to 2016. These were mainly children from dysfunctional families with little chance of adoption in Poland. My role was to translate reports of visits from French families that had already adopted these children. The law requires that after a child is adopted to France, there are three visits by representatives of the adoption agency to check how the adaptation process of the child, its parents and the environment is going.
What inspired you to write the book "The Grand Staircase"?
"The Great Staircase", although it is a biography of two "ordinary people", the fates of many Poles of that time are found in it. These are "everyman" figures of the twentieth century, in our latitude. It is a book about memory. Memory not only preserves but also creates what was. I am fascinated by memory and how it lives in our consciousness. And it lives in such a way that a certain dictate of thoughts flows, which one day have to be put on paper, to liberate them and to free ourselves from them - hence this book.
You are a Romance and Hispanic studies graduate. So where did the idea of coming and living in the United States come from?
Coming to the States in 1987 meant coming to see my fiancé, who was then pursuing a PhD in mathematics in Dallas. And the rest is history. I never wanted to emigrate to America. Or to France or Spain, where I lived and studied. And yet…
What is your favorite literary genre? Who do you read most often? And why?
I read poetry before going to bed. Only in poetry can you savor the art of words, rhythm, and content to think about in a short, condensed form. In other words, a lot of joy from something small. My greatest literary fascinations were and remain Miłosz and Mickiewicz. My favorite novel, on the other hand, is Cervantes' "Don Quijote." It's a reading for a lifetime. It's enough to read a fragment, at random, to get into a great mood.
Do you ever read the same book in the original and its Polish translation?
Rarely, although recently I read Annie Ernaux's book "Close to Me" or "La Place" in both languages, Polish and French, but that's only because the translation of her story about her parents in Polish came to me first on my e-reader. Later, of course, I was curious about the original. The comparison, as always, was the same: the original's narrative is a bit cold and naturally full of elegance, because that's the spirit of the French language. In Polish, on the other hand, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic imagery.
How do you evaluate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone whose translations you like the most?
I read books in Spanish in the original because I really like this language and every opportunity to enter its melody is very pleasant and also exotic. French, on the other hand, is something else. After all, we have unforgettable translations by Boy, who translated brilliantly and it is a great joy to read Villon's poetry and then see what Boy made of it!
Was working at a school and running the student theater at the Polish School of Education in Yonkers a big challenge for you?
Working in a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people. Because every lesson, a really good one, has something of the theater: you never know if it will work, how the young people will react to the idea, and what "currents" will be created during the classes.
While running a student theatre, you organised artistic and cultural camps. What kind of young people were targeted by this offer and what plays did you perform?
After teaching Polish for eleven years, I came to the conclusion that theatre was a great formula for interesting learning. I was given a group of young children, whom I taught until they reached high school age. When they were younger, I did a staging of Julian Tuwim's "Lokomotywa" with them. We showed this performance at the end of the year at our school. Later, I wrote a script for a staging of the Battle of Grunwald and we performed it under the Jagiełło monument in Central Park in 2017, when the monument returned to its place after renovation. We also did performances from fragments of Fredro's "Zemsta" and Mickiewicz's "Pan Tadeusz". A separate project was to show a version of Wincenty Witos's biography. This performance, like all others, was shown in New Jersey or Connecticut during the Polish Bilingual Days festivals, in the years 2014-2019.
What does your typical day look like now? Are you thinking about more books? Or have you already started writing something new?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. I teach in middle school and high school. I am never bored, I think that such jumps as a lesson with 10, 12 year olds - singing songs, games and fun - and then immediately with young people in the last grade, those who already speak French quite well - and discussing, for example, AI in their lives, are great fun! As for writing, I have a new collection of short stories, to which I am adding new ones. I plan to write only two more - so that they will be a whole.
Apart from strictly literary topics, do you have any other hobbies? Passions?
My passions include hiking, growing plants at home and in the garden, nature, traveling, opera and classical music, especially early music. But what really fascinates me is people. I like to observe them. Guess or invent what they are like and why – with all the kindness I can muster towards them.
I wish you all your dreams come true and thank you very much for the conversation.
And I thank you too.
Author: Ella Wojczak, Polish Theater Institute in the US
Author of the photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec was born in Tarnów. She studied Romance studies at the Jagiellonian University, NYU, and Hispanic studies at Lehman College and in France, at the University of Toulouse – Mirail and La Sorbonne Nouvelle. A teacher, translator, and writer. She lives in Yonkers, NY. We are talking to the author on the occasion of the release of her book “Wielkie Schody”, just before the author’s meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 p.m. at the Kościuszko Foundation in New York.
I know you are a French translator and educator. What kind of texts have you translated?
I worked as a translator for a French adoption agency that adopted Polish children to French families from 1981 to 2016. These were mainly children from dysfunctional families with little chance of adoption in Poland. My role was to translate reports of visits from French families that had already adopted these children. The law requires that after a child is adopted to France, there are three visits by representatives of the adoption agency to check how the adaptation process of the child, its parents and the environment is going.
What inspired you to write the book "The Grand Staircase"?
"The Great Staircase", although it is a biography of two "ordinary people", the fates of many Poles of that time are found in it. These are "everyman" figures of the twentieth century, in our latitude. It is a book about memory. Memory not only preserves but also creates what was. I am fascinated by memory and how it lives in our consciousness. And it lives in such a way that a certain dictate of thoughts flows, which one day have to be put on paper, to liberate them and to free ourselves from them - hence this book.
You are a Romance and Hispanic studies graduate. So where did the idea of coming and living in the United States come from?
Coming to the States in 1987 meant coming to see my fiancé, who was then pursuing a PhD in mathematics in Dallas. And the rest is history. I never wanted to emigrate to America. Or to France or Spain, where I lived and studied. And yet…
What is your favorite literary genre? Who do you read most often? And why?
I read poetry before going to bed. Only in poetry can you savor the art of words, rhythm, and content to think about in a short, condensed form. In other words, a lot of joy from something small. My greatest literary fascinations were and remain Miłosz and Mickiewicz. My favorite novel, on the other hand, is Cervantes' "Don Quijote." It's a reading for a lifetime. It's enough to read a fragment, at random, to get into a great mood.
Do you ever read the same book in the original and its Polish translation?
Rarely, although recently I read Annie Ernaux's book "Close to Me" or "La Place" in both languages, Polish and French, but that's only because the translation of her story about her parents in Polish came to me first on my e-reader. Later, of course, I was curious about the original. The comparison, as always, was the same: the original's narrative is a bit cold and naturally full of elegance, because that's the spirit of the French language. In Polish, on the other hand, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic imagery.
How do you evaluate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone whose translations you like the most?
I read books in Spanish in the original because I really like this language and every opportunity to enter its melody is very pleasant and also exotic. French, on the other hand, is something else. After all, we have unforgettable translations by Boy, who translated brilliantly and it is a great joy to read Villon's poetry and then see what Boy made of it!
Was working at a school and running the student theater at the Polish School of Education in Yonkers a big challenge for you?
Working in a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people. Because every lesson, a really good one, has something of the theater: you never know if it will work, how the young people will react to the idea, and what "currents" will be created during the classes.
While running a student theatre, you organised artistic and cultural camps. What kind of young people were targeted by this offer and what plays did you perform?
After teaching Polish for eleven years, I came to the conclusion that theatre was a great formula for interesting learning. I was given a group of young children, whom I taught until they reached high school age. When they were younger, I did a staging of Julian Tuwim's "Lokomotywa" with them. We showed this performance at the end of the year at our school. Later, I wrote a script for a staging of the Battle of Grunwald and we performed it under the Jagiełło monument in Central Park in 2017, when the monument returned to its place after renovation. We also did performances from fragments of Fredro's "Zemsta" and Mickiewicz's "Pan Tadeusz". A separate project was to show a version of Wincenty Witos's biography. This performance, like all others, was shown in New Jersey or Connecticut during the Polish Bilingual Days festivals, in the years 2014-2019.
What does your typical day look like now? Are you thinking about more books? Or have you already started writing something new?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. I teach in middle school and high school. I am never bored, I think that such jumps as a lesson with 10, 12 year olds - singing songs, games and fun - and then immediately with young people in the last grade, those who already speak French quite well - and discussing, for example, AI in their lives, are great fun! As for writing, I have a new collection of short stories, to which I am adding new ones. I plan to write only two more - so that they will be a whole.
Apart from strictly literary topics, do you have any other hobbies? Passions?
My passions include hiking, growing plants at home and in the garden, nature, traveling, opera and classical music, especially early music. But what really fascinates me is people. I like to observe them. Guess or invent what they are like and why – with all the kindness I can muster towards them.
I wish you all your dreams come true and thank you very much for the conversation.
And I thank you too.
Author: Ella Wojczak, Polish Theater Institute in the US
Author of the photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec was born in Tarnów. She studied Romance studies at the Jagiellonian University, NYU, and Hispanic studies at Lehman College and in France, at the University of Toulouse – Mirail and La Sorbonne Nouvelle. A teacher, translator, and writer. She lives in Yonkers, NY. We are talking to the author on the occasion of the release of her book “Wielkie Schody”, just before the author’s meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 p.m. at the Kościuszko Foundation in New York.
I know you are a French translator and educator. What kind of texts have you translated?
I worked as a translator for a French adoption agency that adopted Polish children to French families from 1981 to 2016. These were mainly children from dysfunctional families with little chance of adoption in Poland. My role was to translate reports of visits from French families that had already adopted these children. The law requires that after a child is adopted to France, there are three visits by representatives of the adoption agency to check how the adaptation process of the child, its parents and the environment is going.
What inspired you to write the book "The Grand Staircase"?
"The Great Staircase", although it is a biography of two "ordinary people", the fates of many Poles of that time are found in it. These are "everyman" figures of the twentieth century, in our latitude. It is a book about memory. Memory not only preserves but also creates what was. I am fascinated by memory and how it lives in our consciousness. And it lives in such a way that a certain dictate of thoughts flows, which one day have to be put on paper, to liberate them and to free ourselves from them - hence this book.
You are a Romance and Hispanic studies graduate. So where did the idea of coming and living in the United States come from?
Coming to the States in 1987 meant coming to see my fiancé, who was then pursuing a PhD in mathematics in Dallas. And the rest is history. I never wanted to emigrate to America. Or to France or Spain, where I lived and studied. And yet…
What is your favorite literary genre? Who do you read most often? And why?
I read poetry before going to bed. Only in poetry can you savor the art of words, rhythm, and content to think about in a short, condensed form. In other words, a lot of joy from something small. My greatest literary fascinations were and remain Miłosz and Mickiewicz. My favorite novel, on the other hand, is Cervantes' "Don Quijote." It's a reading for a lifetime. It's enough to read a fragment, at random, to get into a great mood.
Do you ever read the same book in the original and its Polish translation?
Rarely, although recently I read Annie Ernaux's book "Close to Me" or "La Place" in both languages, Polish and French, but that's only because the translation of her story about her parents in Polish came to me first on my e-reader. Later, of course, I was curious about the original. The comparison, as always, was the same: the original's narrative is a bit cold and naturally full of elegance, because that's the spirit of the French language. In Polish, on the other hand, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic imagery.
How do you evaluate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone whose translations you like the most?
I read books in Spanish in the original because I really like this language and every opportunity to enter its melody is very pleasant and also exotic. French, on the other hand, is something else. After all, we have unforgettable translations by Boy, who translated brilliantly and it is a great joy to read Villon's poetry and then see what Boy made of it!
Was working at a school and running the student theater at the Polish School of Education in Yonkers a big challenge for you?
Working in a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people. Because every lesson, a really good one, has something of the theater: you never know if it will work, how the young people will react to the idea, and what "currents" will be created during the classes.
While running a student theatre, you organised artistic and cultural camps. What kind of young people were targeted by this offer and what plays did you perform?
After teaching Polish for eleven years, I came to the conclusion that theatre was a great formula for interesting learning. I was given a group of young children, whom I taught until they reached high school age. When they were younger, I did a staging of Julian Tuwim's "Lokomotywa" with them. We showed this performance at the end of the year at our school. Later, I wrote a script for a staging of the Battle of Grunwald and we performed it under the Jagiełło monument in Central Park in 2017, when the monument returned to its place after renovation. We also did performances from fragments of Fredro's "Zemsta" and Mickiewicz's "Pan Tadeusz". A separate project was to show a version of Wincenty Witos's biography. This performance, like all others, was shown in New Jersey or Connecticut during the Polish Bilingual Days festivals, in the years 2014-2019.
What does your typical day look like now? Are you thinking about more books? Or have you already started writing something new?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. I teach in middle school and high school. I am never bored, I think that such jumps as a lesson with 10, 12 year olds - singing songs, games and fun - and then immediately with young people in the last grade, those who already speak French quite well - and discussing, for example, AI in their lives, are great fun! As for writing, I have a new collection of short stories, to which I am adding new ones. I plan to write only two more - so that they will be a whole.
Apart from strictly literary topics, do you have any other hobbies? Passions?
My passions include hiking, growing plants at home and in the garden, nature, traveling, opera and classical music, especially early music. But what really fascinates me is people. I like to observe them. Guess or invent what they are like and why – with all the kindness I can muster towards them.
I wish you all your dreams come true and thank you very much for the conversation.
And I thank you too.
Author: Ella Wojczak, Polish Theater Institute in the US
Author of the photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec was born in Tarnów. She studied Romance studies at the Jagiellonian University, NYU, and Hispanic studies at Lehman College and in France, at the University of Toulouse – Mirail and La Sorbonne Nouvelle. A teacher, translator, and writer. She lives in Yonkers, NY. We are talking to the author on the occasion of the release of her book “Wielkie Schody”, just before the author’s meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 p.m. at the Kościuszko Foundation in New York.
I know you are a French translator and educator. What kind of texts have you translated?
I worked as a translator for a French adoption agency that adopted Polish children to French families from 1981 to 2016. These were mainly children from dysfunctional families with little chance of adoption in Poland. My role was to translate reports of visits from French families that had already adopted these children. The law requires that after a child is adopted to France, there are three visits by representatives of the adoption agency to check how the adaptation process of the child, its parents and the environment is going.
What inspired you to write the book "The Grand Staircase"?
"The Great Staircase", although it is a biography of two "ordinary people", the fates of many Poles of that time are found in it. These are "everyman" figures of the twentieth century, in our latitude. It is a book about memory. Memory not only preserves but also creates what was. I am fascinated by memory and how it lives in our consciousness. And it lives in such a way that a certain dictate of thoughts flows, which one day have to be put on paper, to liberate them and to free ourselves from them - hence this book.
You are a Romance and Hispanic studies graduate. So where did the idea of coming and living in the United States come from?
Coming to the States in 1987 meant coming to see my fiancé, who was then pursuing a PhD in mathematics in Dallas. And the rest is history. I never wanted to emigrate to America. Or to France or Spain, where I lived and studied. And yet…
What is your favorite literary genre? Who do you read most often? And why?
I read poetry before going to bed. Only in poetry can you savor the art of words, rhythm, and content to think about in a short, condensed form. In other words, a lot of joy from something small. My greatest literary fascinations were and remain Miłosz and Mickiewicz. My favorite novel, on the other hand, is Cervantes' "Don Quijote." It's a reading for a lifetime. It's enough to read a fragment, at random, to get into a great mood.
Do you ever read the same book in the original and its Polish translation?
Rarely, although recently I read Annie Ernaux's book "Close to Me" or "La Place" in both languages, Polish and French, but that's only because the translation of her story about her parents in Polish came to me first on my e-reader. Later, of course, I was curious about the original. The comparison, as always, was the same: the original's narrative is a bit cold and naturally full of elegance, because that's the spirit of the French language. In Polish, on the other hand, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic imagery.
How do you evaluate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone whose translations you like the most?
I read books in Spanish in the original because I really like this language and every opportunity to enter its melody is very pleasant and also exotic. French, on the other hand, is something else. After all, we have unforgettable translations by Boy, who translated brilliantly and it is a great joy to read Villon's poetry and then see what Boy made of it!
Was working at a school and running the student theater at the Polish School of Education in Yonkers a big challenge for you?
Working in a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people. Because every lesson, a really good one, has something of the theater: you never know if it will work, how the young people will react to the idea, and what "currents" will be created during the classes.
While running a student theatre, you organised artistic and cultural camps. What kind of young people were targeted by this offer and what plays did you perform?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
And what does your ordinary day look like now?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. The stories to which I add new ones to write only two more - so that they are already a whole.
In addition to strictly literary topics, do you have any other hobby?
My passion is walking in the mountains, growing plants in the garden, nature, travel and classical music, especially the long time.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska - Golem was born in Tarnów. Stairs ”, just before the author's meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 in the afternoon at the Kościuszko Foundation in New York.
I know that you are a French language translator and an educator.
I worked as a translator of the French Adoption Agency, which from 1981 to 2016 adopted Polish children to French families. , his parents and the environment.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
"Big stairs", although the two "ordinary people" are found in it. Someday you have to transfer to paper to free them and to free yourself from them - and hence this book.
You are a romanist and Iberistics by profession.
Arriving in the States in 1987 is the arrival of the fiancée, who was doing a doctorate in Mathematics in Dallas.
What is your favorite literary genre?
I read poetry only in poetry. to fall into perfect humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rarely, I read the book by Annie Ernaux "Love" in both languages, i.e. in Polish and French, but this is only because it was first of all on the reader a translation of her story about parents in Polish. In Polish, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic picture.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
I read books in Spanish in the original, because I really like this language and every opportunity to enter his melody is very pleasant and also exotic.
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Working at a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people.
By conducting the Student Theater, you organized artistic and cultural camps.
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
And what does your ordinary day look like now?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. The stories to which I add new ones to write only two more - so that they are already a whole.
In addition to strictly literary topics, do you have any other hobby?
My passion is walking in the mountains, growing plants in the garden, nature, travel and classical music, especially the long time.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska - Golem was born in Tarnów. Stairs ”, just before the author's meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 in the afternoon at the Kościuszko Foundation in New York.
I know that you are a French language translator and an educator.
I worked as a translator of the French Adoption Agency, which from 1981 to 2016 adopted Polish children to French families. , his parents and the environment.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
"Big stairs", although the two "ordinary people" are found in it. Someday you have to transfer to paper to free them and to free yourself from them - and hence this book.
You are a romanist and Iberistics by profession.
Arriving in the States in 1987 is the arrival of the fiancée, who was doing a doctorate in Mathematics in Dallas.
What is your favorite literary genre?
I read poetry only in poetry. to fall into perfect humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rarely, I read the book by Annie Ernaux "Love" in both languages, i.e. in Polish and French, but this is only because it was first of all on the reader a translation of her story about parents in Polish. In Polish, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic picture.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
I read books in Spanish in the original, because I really like this language and every opportunity to enter his melody is very pleasant and also exotic.
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Working at a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people.
By conducting the Student Theater, you organized artistic and cultural camps.
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
And what does your ordinary day look like now?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. The stories to which I add new ones to write only two more - so that they are already a whole.
In addition to strictly literary topics, do you have any other hobby?
My passion is walking in the mountains, growing plants at home and in the garden, travel, opera and classical music, especially for a long time.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska - Golem was born in Tarnów. Stairs ”, just before the author's meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 in the afternoon at the Kościuszko Foundation in New York.
I know that you are a French language translator and an educator.
I worked as a translator of the French Adoption Agency, which from 1981 to 2016 adopted Polish children to French families. , his parents and the environment.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
"Big stairs", although the two "ordinary people" are found in it. Someday you have to transfer to paper to free them and to free yourself from them - and hence this book.
You are a romanist and Iberistics by profession.
Arriving in the States in 1987 is the arrival of the fiancée, who was doing a doctorate in Mathematics in Dallas.
What is your favorite literary genre?
I read poetry only in poetry. to fall into perfect humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rarely, I read the book by Annie Ernaux "Love" in both languages, i.e. in Polish and French, but this is only because it was first of all on the reader a translation of her story about parents in Polish. In Polish, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic picture.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
I read books in Spanish in the original, because I really like this language and every opportunity to enter his melody is very pleasant and also exotic.
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Working at a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people.
By conducting the Student Theater, you organized artistic and cultural camps.
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
And what does your ordinary day look like now?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. The stories to which I add new ones to write only two more - so that they are already a whole.
In addition to strictly literary topics, do you have any other hobby?
My passion is walking in the mountains, growing plants in the garden, nature, travel and classical music, especially the long time.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska - Golem was born in Tarnów. Stairs ”, just before the author's meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 in the afternoon at the Kościuszko Foundation in New York.
I know that you are a French language translator and an educator.
I worked as a translator of the French Adoption Agency, which from 1981 to 2016 adopted Polish children to French families. , his parents and the environment.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
"Big stairs", although the two "ordinary people" are found in it. Someday you have to transfer to paper to free them and to free yourself from them - and hence this book.
You are a romanist and Iberistics by profession.
Arriving in the States in 1987 is the arrival of the fiancée, who was doing a doctorate in Mathematics in Dallas.
What is your favorite literary genre?
I read poetry only in poetry. to fall into perfect humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rarely, I read the book by Annie Ernaux "Love" in both languages, i.e. in Polish and French, but this is only because it was first of all on the reader a translation of her story about parents in Polish. In Polish, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic picture.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
I read books in Spanish in the original, because I really like this language and every opportunity to enter his melody is very pleasant and also exotic.
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Working at a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people.
By conducting the Student Theater, you organized artistic and cultural camps.
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
And what does your ordinary day look like now?
My days are very ordinary: before I go to work I read and write. The stories to which I add new ones to write only two more - so that they are already a whole.
In addition to strictly literary topics, do you have any other hobby?
My passion is walking in the mountains, growing plants in the garden, nature, travel and classical music, especially the long time.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska - Golem was born in Tarnów. Stairs ”, just before the author's meeting, which will take place on Saturday, February 22 at 4 in the afternoon at the Kościuszko Foundation in New York.
I know that you are a French language translator and an educator.
I worked as a translator of the French Adoption Agency, which from 1981 to 2016 adopted Polish children to French families. , his parents and the environment.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
"Big stairs", although the two "ordinary people" are found in it. Someday you have to transfer to paper to free them and to free yourself from them - and hence this book.
You are a romanist and Iberistics by profession.
Arriving in the States in 1987 is the arrival of the fiancée, who was doing a doctorate in Mathematics in Dallas.
What is your favorite literary genre?
I read poetry only in poetry. to fall into perfect humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rarely, I read the book by Annie Ernaux "Love" in both languages, i.e. in Polish and French, but this is only because it was first of all on the reader a translation of her story about parents in Polish. In Polish, the text was a bit warmer, again thanks to our Slavic picture.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
I read books in Spanish in the original, because I really like this language and every opportunity to enter his melody is very pleasant and also exotic.
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Working at a Polish school was an opportunity for me to come up with interesting activities and lessons for young people.
When running the Student Theater, you organized artistic and cultural camps.
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
Zuzanna Marcinkowska – Golec urodziła się w Tarnowie. Studiowała romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, NYU oraz iberystykę w Lehman College oraz we Francji, na uniwersytecie Toulouse – Mirail i La Sorbonne Nouvelle. Pedagog, tłumaczka, pisarka. Mieszka w Yonkers, NY. Z autorką rozmawiamy przy okazji wydania książki pt. „Wielkie Schody”, tuż przed spotkaniem autorskim, które odbędzie się w sobotę, 22 lutego o godzinie 4 po południu w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku.
Wiem, że jesteś tłumaczką języka francuskiego i edukatorką. Jakiego rodzaju teksty tłumaczyłaś?
Pracowałam jako tłumaczka francuskiej agencji adopcyjnej, która od roku 1981 do roku 2016 adoptowała polskie dzieci do rodzin francuskich. Głównie były to dzieci z rodzin patologicznych, mających niewielkie szanse na adopcję w Polsce. Moja rola polegała na tłumaczeniu sprawozdań z wizyt rodzin francuskich, które już te dzieci adoptowały. Prawo wymaga, aby po adopcji dziecka do Francji miały miejsce trzy wizyty przedstawicieli agencji adopcyjnej, sprawdzające jak przebiega proces adaptacji dziecka, jego rodziców i otoczenia.
And what was the inspiration to write the book "Big Stairs"?
„Wielkie schody”, choć jest to biografia dwojga „zwykłych ludzi”, to odnajdują się w niej losy wielu Polaków tamtego czasu. To postaci typu „everyman” wieku dwudziestego, w naszej szerokości geograficznej. To książka o pamięci. Pamięć nie tylko przechowuje ale i stwarza to, co było. Jestem zafascynowana pamięcią i tym, jak ona żyje w naszej świadomości. A żyje tak, że płynie pewien dyktat myśli, które kiedyś trzeba przełożyć na papier, żeby je wyzwolić i żeby się od nich uwolnić – i stąd ta książka.
Z wykształcenia jesteś romanistką i iberystyką. To skąd pomysł na przyjazd i życie w Stanach Zjednoczonych?
Przyjazd do Stanów w roku 1987 to przyjazd do narzeczonego, który robił wtedy doktorat z matematyki w Dallas. A reszta to już historia. Nigdy nie chciałam emigrować do Ameryki. Ani do Francji czy Hiszpanii, gdzie mieszkałam i studiowałam. A jednak…
Jaki jest Twój ulubiony gatunek literacki? Kogo czytasz najchętniej? I dlaczego?
Do poduszki czytam poezję. Tylko w poezji można smakować kunszt słowa, rytm i treść do przemyśleń w krótkiej, skondensowanej formie. Czyli dużo radości z czegoś małego. Moją największą fascynacją literacką byli i pozostają Miłosz i Mickiewicz. Natomiast ulubiona powieść to „Don Quijote” Cervantesa. To lektura na całe życie. Wystarczy przeczytać sobie fragment, na chybił trafił, żeby wpaść w doskonały humor.
Do you sometimes read the same book in the original and its translation into Polish?
Rzadko, choć ostatnio czytałam tak książkę Annie Ernaux „Bliscy” czyli „La Place” w obu językach, czyli po polsku i francusku, ale to tylko dlatego, że w pierwszej kolejności dotarło do mnie na czytniku tłumaczenie jej opowiadania o rodzicach w języku polskim. Później, oczywiście, byłam ciekawa oryginału. Porównanie, jak zawsze, wypadło tak samo: narracja oryginału jest trochę chłodna i naturalnie pełna elegancji, bo taki jest duch języka francuskiego. Natomiast po polsku tekst był jakby nieco cieplejszy, znów dzięki naszej słowiańskiej obrazowości.
How do you rate Polish translators of French and Iberian literature and is there anyone you like the most?
Książki w języku hiszpańskim czytam w oryginale, bo bardzo lubię ten język i każda okazja wejścia w jego melodię jest wielce przyjemna i też egzotyczna. Natomiast język francuski, to co innego. Mamy przecież niezapomniane przekłady Boya, który tłumaczył kongenialnie i to wielka frajda czytać poezje Villona, a następnie zobaczyć, co Boy z niej zrobił!
Was working at school and running a student theater at the Polish training school at Yonkers a big challenge for you?
Praca w polskiej szkole była dla mnie okazją do wymyślania ciekawych zajęć i lekcji dla młodzieży. Bo każda lekcja, ta naprawdę dobra, ma coś z teatru: nigdy nie wiadomo czy się powiedzie, jak zareaguje młodzież na pomysł, i jakie wytworzą się „prądy” podczas zajęć.
Prowadząc teatr uczniowski organizowałaś obozy artystyczno – kulturalne. Do jakiej młodzieży była skierowana ta oferta i jakie sztuki graliście?
Ucząc przez jedenaście lat języka polskiego doszłam do wniosku, że teatr był doskonałą formułą na ciekawe uczenie. Dostałam grupę małych dzieci, które uczyłam aż do wieku maturalnego. Kiedy byli młodsi, zrobiłam z nimi inscenizację „Lokomotywy” Juliana Tuwima. Pokazywaliśmy to przedstawienie na zakończenie roku w naszej szkole. Później napisałam scenariusz do inscenizacji bitwy pod Grunwaldem i wystawiliśmy ją pod pomnikiem Jagiełły w Central Parku w roku 2017, kiedy to pomnik wrócił na swoje miejsce po renowacji. Zrobiliśmy też przedstawienia z fragmentów „Zemsty” Fredry iz „Pana Tadeusza” Mickiewicza. Osobnym projektem było pokazanie wersji życiorysu Wincentego Witosa. To przedstawienie, jak i wszystkie inne pokazywane były w New Jersey albo w Connecticut podczas polonijnych festiwali Dni Dwujęzyczności, w latach 2014-2019.
A jak wygląda Twój zwykły dzień teraz? Czy myślisz o kolejnych książkach? A może zaczęłaś już pisać coś nowego?
Moje dni są bardzo zwykłe: zanim pójdę do pracy czytam i piszę. Uczę w gimnazjum iw liceum. Nigdy się nie nudzę, uważam, że takie przeskoki jak lekcja z dziećmi 10, 12 letnimi – śpiewanie piosenek, gry i zabawy – a później zaraz z młodzieżą w ostatniej klasie, tą, która już dość dobrze mówi po francusku – i omawianie, na przykład AI w ich życiu, to wielka frajda! Jeśli chodzi o pisanie, to mam nowy zbiór opowiadań, do których dodaję nowe. Planuję napisać ich jeszcze tylko dwa – żeby już stanowiły całość.
Czy oprócz tematów stricte literackich masz jeszcze jakieś inne hobby? Pasje?
Moja pasja to chodzenie po górach, hodowanie roślin w domu iw ogrodzie, przyroda, podróże, opera i muzyka poważna, szczególnie dawna. Ale tak naprawdę pasjonują mnie ludzie. Lubię ich obserwować. Odgadywać lub wymyślać, jacy są i dlaczego – z całą do nich życzliwością na jaką mnie stać.
I wish you all your dreams and thank you very much for the interview.
And thank you.
Autor: Ella Wojczak, Polish Theatre Institute in the US
Author of photos: the writer's archive
dziennik
