Liefde voor het Teatre Lliure: vijftig jaar!

Met het ouder worden komen de gedachten “ik moet bekennen dat ik geleefd heb” vaak naar boven. Dit is een heel persoonlijke reflectie. Naast economie en rechten, die van invloed zijn geweest op mijn academische carrière, heb ik altijd een passie gehad voor podiumkunsten, met name theater. Daar heb ik nog steeds een zwak voor. Ik hou van theater en vooral van Teatre Lliure. Door mijn jarenlange training en studie als bewoner van de wijk Gràcia, waar ik woonde, heb ik mijn bewondering voor de acteurs en actrices die de kern van Lliure vormen, behouden. En dat geldt zeker voor één maker, Fabià Puigserver, die, ook al stond hij niet op het podium, toch werd gezien als iemand die daar aanwezig was omdat zijn ziel in de Lliure huisde en nog steeds huist.

Over precies een jaar, op 22 mei 2026, is het vijftig jaar geleden dat de Coöperatie Lleialtat werd opgericht, de kiem die Lliure liet ontstaan. En kijk eens waar het allemaal begon: de afgelopen zes jaar ben ik voorzitter geweest van dit theater, waar ik zo veel bewondering voor heb. Er zijn mensen die mij nog steeds vragen: "Wat maakt dat iemand zoals jij het leuk vindt om omringd te zijn door mensen uit de showbizz, creatievelingen, en op dit punt de problemen wil ervaren van het in evenwicht houden van de begroting van de Foundation, een solvabele administratie en top artistieke directeuren... als je er financieel niets bij te winnen hebt?" Het antwoord is eenvoudig. Voor mij is het de terugkeer van alles wat het theater mij heeft gegeven. Elke zaterdag van mijn leven in Barcelona ging ik naar het theater. Het was de bedoeling dat het mij de wereld vanuit een ander perspectief zou laten zien; mezelf vragen stellen en zoeken naar antwoorden die niet in de boeken staan, door de ervaring van de duur van een optreden. De studentenkamer, volgehangen met brochures en posters van de werken die hij had gezien, stond rondom de werktafel. Vanaf daar keek hij af en toe omhoog naar het universum dat hij boven zijn studieverplichtingen in gedachten moest houden.

In 2026 vieren we 50 jaar Teatre Lliure en 25 jaar het delen van Gràcia en Montjuïc

Lliure is niet alleen vrij vanwege de mentale voeding die zijn DNA biedt, maar ook vanwege de creativiteit die mogelijk wordt gemaakt door zijn mechanische infrastructuur, ontworpen door Puigserver, die alle fysieke beperkingen opheft ten gunste van theatrale verbeelding. Een kwart eeuw geleden verhuisden de Lliure naar Montjuïc, naar het Palau de l'Agricultura. Een paleis dat binnenkort de eeuwwisseling ingaat, dankzij de schenking van dit symbolische gebouw door de gemeenteraad van Barcelona. Wij willen het graag behouden en verbeteren. Vijftig jaar Teatre, vijfentwintig jaar Gràcia en Montjuïc gedeeld, en een eeuw van het huidige gebouw; dit alles zal rond 2026 gebeuren.

Daarom heeft het bestuur waarvan ik voorzitter ben, een aantal van haar belangrijkste begunstigers de opdracht gegeven om voorstellen te doen om de vele komende mijlpalen te herdenken. Feesten die ons opnieuw moeten laten nadenken over wie we zijn en wat we doen, als bijdrage aan de cultuur van het land in de wereld van vandaag, en vooral om na te denken over de toekomst.

Vanuit het DNA van de oprichtende groep, vanuit het maatschappelijk middenveld en met de hulp van de vertegenwoordigde besturen – gemeenteraad, Generalitat, Provinciale Raad en Staat – zullen we de uitdaging aan moeten gaan om onze toewijding aan al onze verplichtingen te vernieuwen: faciliteiten, artistieke projecten en maatschappelijke bijdragen. Het is allemaal een combinatie van het besturen van iets dat niet bij een specifiek bestuur hoort, maar bij de hele samenleving hoort. En dat willen we volgend jaar vieren.