Begroting 2026: Moeten ook de rijkeren de broekriem aanhalen?

Terecht of niet? Dit is de essentiële vraag na François Bayrou's presentatie op dinsdag over de maatregelen die 43,8 miljard dollar moeten opleveren om het land te verplichten tot schuldvermindering. Tijdens zijn toespraak benadrukte de premier dat de van de Fransen gevraagde inspanningen – en die zijn meer dan substantieel – alleen geaccepteerd zouden worden als ze eerlijk verdeeld zouden worden. Kortom, de boodschap over de dringende noodzaak om de broekriem aan te halen , die met overtuiging werd aangesmeerd, zou alleen begrepen worden als ze gepaard ging met een gevoel voor sociale rechtvaardigheid. Is dat zo? Nee.

Het is inderdaad opvallend dat, hoewel de premier vaak vrij precies is geweest in de bezuinigingen die alle Fransen zullen treffen, en die dus proportioneel de meest bescheidenen het zwaarst zullen treffen, er vaagheid blijft bestaan over de maatregelen die juist de meer welgestelde categorieën, of zelfs de zeer rijken, zouden moeten treffen. De solidariteitsbijdrage van de hoogste inkomens? De strijd tegen belastingmazen? Onnauwkeurigheid overheerst. Zo wekte hij, door met zijn linkerhand te pleiten voor een nieuwe heropening van de discussie over de werkloosheidsverzekering, maar zijn rechterhand in de zak te houden voor de vraag welke inspanning van bedrijven, en met name van zeer grote groepen, wordt verwacht, helaas de indruk dat hij met twee maten meet. Natuurlijk is er bij deze vertoning sprake van een tactische houding van François Bayrou. Hij laat zichzelf ruimte om aan het begin van het schooljaar met links, en met name met de socialisten, te overleggen over een heroriëntatie van zijn voorstellen in de richting van meer sociale rechtvaardigheid. Het is een riskante weddenschap.

De premier had vanaf het begin kunnen besluiten om een aantal kaarten op tafel te leggen om een evenwichtiger plan te presenteren. Hij had de indruk kunnen wekken oprecht begaan te zijn met een eerlijke verdeling van de inspanningen. Hij had de daad bij het woord kunnen voegen, tenzij we denken dat achter zijn tactische standpunt een strategie schuilgaat, en dus reële politieke keuzes.