Landes: wij hebben de fietsroute tussen Mimizan-Plage en Sabres voor u getest

De V473-fietsroute, die in 2023 werd verlengd tussen Pontenx-les-Forges en Sabres, beslaat meer dan vijftig kilometer. Een verhaal over een moment buiten de tijd.
Bibshort aan, helm op mijn hoofd, bril stevig op mijn neus, bidons opgeborgen, gps ingeschakeld. Ik ben er klaar voor en mijn doel is duidelijk: het nieuwe fietspad dat Mimizan-Plage met Sabres verbindt, volledig testen, een prachtige rechte lijn van bijna 50 kilometer, twee jaar geleden geopend.
Ik verlaat mijn huis, fiets in de hand, pedalen vastgeklikt. De zon brandt al, maar de lucht is nog zacht. Op deze zomerochtend is de drang om te fietsen sterker dan wat dan ook. Eerste stop: Mimizan-Bourg bereiken, ongeveer een kwartier rijden. De oversteek is snel en aangenaam, het verkeer is op dit uur nog rustig.

AG
Aangekomen in het stadscentrum loop ik achter het winkelcentrum Leclerc langs, op zoek naar de ingang van het fietspad V473. Na een paar omwegen vind ik hem eindelijk, discreet, bijna verscholen tussen de dennenbomen. Dat is het: ik ben officieel op de groene route Mimizan-Sabres.
SpoorwegVanaf de eerste pedaalslagen begin ik te versnellen en vind ik mijn ritme. De route slingert zich door de schaduw van de bomen. Een paar wandelaars, joggers en gezinnen die, net als ik, een wandeling maken, genieten van de koelte van het bos. Het pad is onberispelijk, perfect vlak: een waar genot voor fietsers.
Deze route, volledig gewijd aan zachte mobiliteit, volgt de oude spoorlijn tussen Labouheyre en Mimizan. Tussen 2022 en 2023 wordt de weg verlengd tussen Pontenx-les-Forges en Sabres, over een afstand van ongeveer 37 kilometer. Dit project zal de Atlantische Oceaan veilig verbinden met het binnenland, langs de legendarische Vélodyssée.
Na een paar provinciale wegen te hebben overgestoken, verlaat ik geleidelijk de stad en ga ik het binnenland in. Om me heen een weg die ik binnenkort achter me zal laten.
Met een constante trapbeweging bereik ik een bosrijker gebied. De stilte wordt nauwelijks verstoord door vogelgezang en het gepiep van mijn banden op het asfalt. Mijn tempo is goed en de temperatuur is ideaal. Ik trap zonder te forceren, bijna alsof ik mediteer. Dat is wat ik zo fijn vind aan deze trails: je beweegt vooruit, je ademt in, je ontkoppelt.
Al snel passeer ik Saint-Paul-en-Born en vervolgens Pontenx-les-Forges. Het landschap wisselt af tussen kleine schaduwrijke passages en openingen naar open plekken en velden. Ik passeer een paar wandelaars en twee of drie fietsers met fietstassen. Maar over het algemeen blijft de weg erg rustig.

AG
Vanuit Pontenx zet ik koers naar het meest rechte stuk, zonder hoogteverschillen, dat een veld doorkruist. Voor me strekt zich een kilometerslange baan uit, zover het oog reikt. De perfecte plek om een sprintje te trekken. Ik trap iets harder op de pedalen. De fiets reageert direct. Het gevoel van snelheid is opwindend. Niemand voor, niemand achter: ik heb er plezier in!
Na deze inspanning kom ik weer in de fietsmodus. De weg is nog steeds even goed als altijd. Ik wissel snellere klimmetjes af met rustigere stukken. Ik ben al meer dan een uur aan het fietsen. Ik besluit een korte pauze in de schaduw te nemen om wat te drinken, een mueslireep te eten en van de natuur te genieten.
Uiteindelijk bereik ik Luë. Ik raak daar verdwaald voordat ik mijn weg verder het dorp in vind. Notitie aan mezelf: kijk omhoog en lees de borden aandachtig. Ik rijd nog een uur voordat ik Labouheyre bereik. Ik ben halverwege. Ik wilde snel gaan, maar ik zoek even naar mijn route voordat ik mijn weg weer vind.
Abrupt eindeDaar verandert het landschap. Na een paar velden ga ik verder en duik ik het bos in. Het fietspad is nog steeds onberispelijk. Ik heb nog zo'n 20 kilometer te gaan. De rust keert terug na een lastige passage door de stad.
De hitte begint te stijgen. De geur van dennenbomen prikkelt mijn neus. Ik kom goed vooruit. Na zo'n vijftien kilometer houdt het fietspad op. Bijna abrupt. Ik sla af en volg een weg die doodloopt. Hij lijkt nauwelijks gebruikt.

AG
Ik pak de D44 weer op. Nou ja, het fietspad ernaast. Nog geen tien minuten en ik ben er. Ik begin langzamer te rijden. In de verte zie ik het bord voor Sabres. En de eerste huizen. Het pad brengt me er rustig naartoe, nog steeds even glad als altijd.
Na een woonwijk kom ik aan op de parkeerplaats van het Marquèze Ecomuseum. Ik loop deze bijna 50 kilometer met een glimlach af, niet echt moe maar voldaan.
SudOuest