Chromatische emotie: David Petroni's verbluffende tentoonstelling bij Ungallery

Op de muren van het AMIA-gebouw, gelegen aan Pasteur 633, bevindt zich een van de meest indrukwekkende muurschilderingen van Buenos Aires. Een meesterlijke kleurencombinatie die de gevel van de instelling transformeerde met als doel de waarden en identiteit ervan te synthetiseren en ervoor te zorgen dat voorbijgangers de wereld niet langer door dezelfde ogen zien. Deze transformatie is een van de krachtigste eigenschappen van urban art in het algemeen en van het werk van David Petroni in het bijzonder, die wereldwijd een van de grootste referenties van zijn generatie is geworden.

Petroni maakt indruk met een paar middelen , die hij perfect beheerst en vertaalt naar verschillende formaten en formaten, zoals gravures, schilderijen, muurschilderingen, design en kleding. Om deze reden is zijn werk te vinden in een galerie en tegelijkertijd in de etalage van een kledingwinkel, zoals die van Ana Forster, met wie hij samenwerkte aan haar nieuwste collectie. In dit soort ervaringen ontdekte David aspecten en kwaliteiten die hij aan zijn werk kon toevoegen, zoals glazuren of de subtiliteit en lichtheid van stoffen, die een sterk contrast vormen met de onbegaanbare gevels.

Deze nieuwe uitingen worden belicht in The Eye and the Tempest , de tentoonstelling die hij presenteert bij Ungallery , met een opvallende en subtiele enscenering, waarin hij heen en weer beweegt tussen monumentaliteit en kleinschaligheid . Zoals de kunstenaar uitlegt, wilde hij voor deze tentoonstelling enkele aspecten van de grootschalige chromatische ervaring overbrengen naar een besloten ruimte om wat er in de publieke sfeer gebeurt vanuit een ander perspectief te delen.

"Ik denk dat het beeld hier de kijker op een veel zintuiglijker manier binnendringt. Het gebruik van stof en het grote formaat kwamen voort uit het kledingproject dat ik een paar maanden geleden afrondde, toen ik me realiseerde dat deze stoffen veel van de concepten die ik onderzoek, zoals de kracht van kleur, het etherische, het doorschijnende, het kinetische en het optische, het monumentale en het licht, condenseerden; tegenstellingen die me altijd hebben geïnteresseerd", vertelt ze.

Ondanks hun pluraliteit zijn de scenario's, ruimtes en mogelijkheden die de kunstenaar omarmt altijd verbonden geweest door kleur . Daarom is er voor David nooit een scheiding geweest tussen studiowerk en wat er in de stedelijke omgeving gebeurt; hij beschouwt het ene universum eerder als complementair aan het andere, en hetzelfde geldt voor de media. "Ik benader de studio als een ruimte om te experimenteren met ideeën, om processen en mechanismen te genereren voor de studie van het visuele, terwijl de straat een meer fysieke ruimte is waar ik in dialoog ga met de context en de omgeving, die altijd dynamisch is. Het is zoiets als een innerlijke wereld en een buitenwereld", legt hij uit.

Deze kruispunten onthullen ook de chromatische ervaring die Petroni met extreme details hanteert, niet alleen in de muurschilderingen en studiowerken, maar ook in de zeefdrukken, waar de specificiteit van de details het werk een onderscheidende en moeilijk te vinden kwaliteit geeft. Voor deze tentoonstelling is die "wow-factor" die zo kenmerkend is voor zijn werk, centraal geplaatst, maar op een andere manier: als een installatie die uitnodigt om binnen te treden en te bewonen in plaats van te overpeinzen. Kleur, de essentiële factor in Davids werk, wordt "een taal op zich, mysterieus en archetypisch", absoluut democratisch wanneer bekeken in termen van communicatie en open voor individuele interpretatie, maar ook voor wat trilt in ons lichaam en onze blik.

"Van jongs af aan voelen we ons op dezelfde manier verbonden met kleur als met instrumentale muziek. Kleur verbindt ons met de diepste frequenties van onze gevoeligheid."

Een ander onderscheidend kenmerk van Het Oog en de Storm is de compositie van de werken, die afwijkt van geometrische grenzen en figuren met duidelijke randen, waardoor de kleurenpaletten samensmelten en losser en etherischer worden. David verduidelijkt dat hij zijn werk vaak organiseert via structuren, maar dat hij soms een meer anarchistische relatie aangaat om te experimenteren "met licht binnen kleur en kleur als gereflecteerd licht om emoties over te brengen, wat, hoewel het misschien wat generiek klinkt, een van de functies van kunst is" en om dingen uit te drukken die niet in woorden kunnen worden uitgedrukt.

"Terwijl ik in mijn studio werk aan het samenstellen van processen en het verkennen van de mogelijkheden die elk gereedschap me biedt voor deze ervaring, hielpen de airbrush en het heteluchtpistool me om alle mogelijkheden te benutten en verschillende soorten korrels en kleurovergangen te creëren, iets wat op muren moeilijker te bereiken is vanwege klimatologische factoren zoals bijvoorbeeld de wind. Daarom gebruik ik geometrische structuren om het te organiseren. De stedelijke omgeving is echter ook het terrein waar ik een idee of proces ontdek dat ik vervolgens in de werkplaats verder uitwerk tot het iets nieuws wordt, zoals in dit geval het geval was", besluit David.