Het lange leven van metal in Catalonië: 40 jaar scene, meer dan 500 groepen en 1200 platen

Ze vormen een minderheid binnen de minderheid, maar dat is wel belangrijk. Peluts, amb-tatoeages, zwarte jurken – en alle mogelijke uitzonderingen ook – en fent soroll, of anders is això degene die degenen sovint die dezelfde paren hebben gehad die verwijzen naar de muziek. Het is zeker dat Jordi Bassas en Enric Châlons, onder de naam Tro, de demo van Gossos de carrer gaan opnemen, de eerste gedocumenteerde referentie van heavy metal in Catalonië.

Eduard Cremades, Dani Farrús en Dani Morell documenteren de geschiedenis en de kracht van de Catalaanse metal (Enderrock), een boek met krachtige nummers: meer dan 600 pagina's die het ontstaan, de evolutie en de consolidatie van de scene beschrijven met meer dan 500 groepen en meer dan 1.200 platenuitgaven. De kameraden leggen uit dat Reina Negra vanaf nu, drie jaar na de oprichtingsdatum, in concerten het nummer Les orgies del saló speelt – het enige nummer dat in Català wordt uitgevoerd –, maar dat er pas eind 2021 een live-opname het daglicht zal zien. Beide beginnen en er is een historische constante waarneembaar: groepen die aanvankelijk sommige in het Catalaans zingen, andere die in het Engels of Spaans beginnen en definitief overstappen op de taal van Jacint Verdaguer, en weer andere die alleen in die taal eindigen, hebben een lied en trekken zich dan terug.

Eduard Cremades, Dani Farrús en Dani Morell documenteren het fenomeen in het boek 'Geschiedenis en kracht van de Catalaanse metal'

Het werk wordt in twee hoofddelen gepresenteerd: een meer analytisch en beschrijvend deel, waarin het panorama wordt opgesplitst, en een tweede deel met encyclopedische lucht met fragmenten van alle geregistreerde groepen. Així, de auteurs beschrijven het ontstaan ​​en de evolutie van veel groepen in chronologische, geografische en ook stilistische coördinaten, terwijl ze de subgenres voor trobar-ne representatie traceren, van de meest traditionele zware van het principe tot de meest extreme, voorbijgaande experimentele films: thrashmetal, stoner, powermetal, blackmetal, deathmetal, doommetal, grindcore, progressive-folkmetal, crossover, funkmetal, noise, blackpunk/crust, metalrap, hardcoremetal, dronenoise, nümetal, postmetal... en alle mogelijke barreges d'aguna-something-metal.

Het is zeker dat Fora de Sangtraït Cap opnieuw een groep heeft weten te bemachtigen die de grenzen van het genre heeft doorbroken en een enorme botsing teweeg heeft gebracht, maar de auteurs aarzelen niet om de huidige stand van zaken in het gouden tijdperk van metal in Catalonië te beschrijven, zowel wat betreft de kwantiteit als de kwaliteit. Er zijn opmerkelijke groepen zoals Vidres a la Sang, die beginnen als een groep met extreme versies van gedichten van Miquel Martí i Pol – de naam van de Terrassa-groep met een van de zes coupletten –, een auteur die nog steeds geëerd wordt, maar die verder gaat met de tekst van zijn “Veritable black metal death”.

Er zijn groepen die met elk album meer volgers krijgen, zoals Siroll!, Foscor, Bocc of Ósserp – die veel internationale aandacht hebben gekregen, en het tijdschrift Mondosonoro zal hun nieuwste album belonen als het beste van 2022 –, om er maar een paar te noemen. Er zijn niet alleen voorbeelden van alle gebieden in de Catalaanse taal -behalve Alguer-, maar ook enkele uitzonderingen van Def Con Dos, pioniers van rap-metal in Spanje die het Catalaans in twee nummers hebben vertegenwoordigd, of A Sound of Thunder, de groep onder leiding van Nina Osegueda die hier gaat doneren aan conèixer voor één versie van Els Reapers . Een nog uitzonderlijker geval is Els Focs Negres, een groep uit Portugal – formaat volgens het Portugees – die in het Catalaans zingt omdat een van hen voor een tijdje naar Barcelona komt en ze zich op een goede manier wilden onderscheiden van de andere groepen in hun land. Merkwaardig genoeg hebben ze hun banden met de Catalaanse scene echter niet behouden.

Naast de analyse van veel van deze groepen –Farrús verzekert dat ze met 90% van hen hebben gesproken, omdat hij ze eersteklas uitlegt–, analyseert het boek het ecosysteem waarin de groepen leven: de studio's waar ze opnemen, de platenmaatschappijen en promotors, de verkooppunten die ze spelen of de mitjans die ze spelen. Ze wijden veel van hen aan het internet en aan deze internationale, zodat veel metalliefhebbers naar muziek in andere talen luisteren. De auteurs van het boek leggen op anekdotische wijze uit dat ze in sommige gevallen aan de groep moeten vragen welke taal ze spreken, maar vanwege de kenmerken van het gezicht en het feit dat ze begrijpen dat de titels ook niet expliciet zijn... Bovendien is de relatie van elke groep tot de taal een món: ze hoeven niet per se Catalaans te zingen vanwege de militantie, ja, maar er zijn er ook die gewoon natuurlijk worden of de taal lijkt soepeler, en ze wisselen af ​​tussen Catalaans en Spaans, Engels... of uiteindelijk en volledig Zweeds, zoals in het geval van Sota Terra.

Een ander belangrijk onderwerp dat ze zeker moeten aanroeren is dat van de gaven aan het metaal. Ze zoeken niet alleen naar voorbeelden om ze zichtbaar te maken, maar ze zien ook onder ogen dat ze dat blijven doen, altijd op eigen kracht – denk maar aan Lupe Villar, gitarist van Sangraït –, en in hun bands met Falç de Fetillera of Hydra, maar ze hebben veel tijd besteed aan het uitleggen hoe ze het gedaan hebben. Om zeker te zijn, we proberen niet menystingudes of sexualitzades te zijn, om te voorkomen dat we zeggen dat er masculiene brieven zijn, maar we moeten ook onthouden dat er kwesties zijn die het feminisme rechtvaardigen.

Lees ook Enric Casasses en de poëtische kater van 1 oktober Francesc Bombí-Vilaseca

De grote festivals, afhankelijk van het onderwerp

Terwijl de opkomst van de grote festivals in Barcelona, ​​de metalgroepen in Catalonië nul aanwezigheid hebben. Natuurlijk verwacht ik niet dat het programma in Sónar zal zijn, maar het zou wel bij de normaliteit horen die de tent vult op festivals als Rock Fest. Onlangs heeft er een groep gespeeld die Catalaans zingt, en op de regenachtige dag van 2015 zal het er ook zijn: Los Guardians del Pont, een band gevormd door de drummer van Sangtraït, Martín Rodríguez, en de gitarist Joan Cardoner, die in het Catalaans gaan zingen met de toevoeging van bassist en zanger Quim Mandado –ja, ook van Sangtraït–. Groepen zoals Ósserp of Foscor, om maar één parallel te noemen, doen mee aan metalfestivals in Spanje. Om de metal in Català te decomponeren is men gewend aanwezig te zijn op lokale evenementen, zoals CastellHell (Castellvell del Camp), het Kanya Fest (Sant Climent), de MYFB (Molins de Rei) of de recente Vescomtat Death in Breda. Een belangrijke gebeurtenis zal uiteraard de viering van de Catalunya Triomfant zijn, die voor de eigenlijke Diada, l'Onze de Setembre, Paral·lel 62 Vidres a la Sang, Ósserp, Udol, Bocc, Siroll zal samenbrengen! ik Assot.