Hoe je verdwaalt in een apocalyptische tuin met Xavier Sabata en Rafael R. Villalobos

Het Peralada Festival vindt geen groter genoegen dan kunstenaars volledige creatieve vrijheid te gunnen in hun nieuwe producties. En in de huidige editie – van 3 tot en met 18 juli – krijgt dit nog meer betekenis, aangezien het een "reis naar het paradijs" wil maken en een eerbetoon wil brengen aan tuinieren als belangrijke kunstvorm. "We wilden het hebben over de stempel die de beschaving op de tuin drukt en hoe podiumkunstenaars het beeld van de tuin hebben beïnvloed", legde artistiek directeur Oriol Aguilà gisteren uit. "Dit jaar breekt het festival met zijn gebruikelijke comfortzone en verdiept het zich in ontdekkingsreizen, die riskant, onconventioneel en meer hybride zijn, waarbij verschillende kunstvormen met elkaar in dialoog gaan."

Dit idee gaf aanleiding tot het niet te classificeren Genius Loci (dag 5), een voorstel van regisseur Rafael R. Villalobos en countertenor Xavier Sabata na het lezen van The Lost Garden (1912), een cultboek van de Engelse tuinier en filosoof van IJslandse afkomst Jörn de Précy, die een grote invloed had op de Angelsaksische tuinkunst in de 20e eeuw en die hier iets ongewoons schetst, iets tussen een dagboek, een essay en een verhandeling in.

Villalobos geeft bescheiden toe dat hij geen andere oplossing zag dan de tekst van Jörn de Précy te herschrijven.

Dit kunstenaarskoppel heeft al verschillende avonturen beleefd op het Empordà-festival: Acis en Galatea, El Bis, Orlando. Maar hun gepassioneerde lezing van dit soort botanische biografie – die De Précy's passies en vriendschappen beschrijft, en de tuinen die hij het meest kende en liefhad – inspireerde een kamermuziekstuk met een aartsluitist die tevens acteur is, de Zweed Jonas Nordeberg (de tuinman die de esthetische ideeën van de meester uitvoert, gespeeld door Sabata), en een Engelse viola da gambaspeler, Liam Byrne, die het 17e-eeuwse instrument combineert met hedendaagse elektronica. Er zijn ook visuele interventies van de kunstenaar Cachito Vallés.

Lees ook

"Niemand moet verwachten een tuin te zien", waarschuwt Villalobos, want het voorstel is minimaal en ietwat apocalyptisch. Niet voor niets voorzag Précy een grote pandemie en een grote oorlog, "die parallellen vertoont met de huidige tijd."

Villalobos bekent bescheiden dat hij geen andere oplossing zag dan een tekst te herschrijven die de essentie van het boek weergaf. De muziekstukken hebben met elkaar gemeen dat ze vocaal en Engelstalig zijn, variërend van Ralph Vaughan Williams tot Purcell, inclusief anderen van John Eccles en John Dowland.

"Hier heb ik geen partituur of script; dit is geen Tosca . Dus werkte ik anders. Ik stelde een bewerking van de tekst voor, en zij stelden een reeks muziekstukken voor die een evolutionaire boog van Engelse muziek zouden creëren. We ontwikkelden samen een werk, net zoals we het land bewerken: de natuur observeren, je erdoor laten omarmen. Soms nodigde de tekst ons uit om de scène te veranderen, en omgekeerd... Het was een vijfdelige co-creatie," waarschuwt Villalobos.

Dit is een uitnodiging om niet bang te zijn om te verdwalen, om iets niet te weten of te begrijpen, want "het is een corpo-muzikale uitweiding, een eigentijdse eclogue die probeert de essentie van een werk te vangen dat definities overstijgt", voegt de regisseur uit Sevilla toe.

Voor Sabata, die toegeeft niet langer de behoefte te voelen om puur voor de lol op het podium te staan ​​en die als operazanger de kans mist om te creëren, is dit het soort voorstelling dat op dit punt in zijn carrière zinvol is. "Als ik me met iemand een mede-schepper kan voelen, dan is het wel met Rafa. Het creëert een vruchtbare dialoog die aansluit bij mijn theatertraditie. Er is een verlangen om alle disciplines met elkaar te verweven. De tekst wordt uiteindelijk muziek, en omgekeerd; de visuele installatie wordt uiteindelijk onderdeel van de geluidsruimte."