Waarom sterven slechteriken nooit?

In een van de meest geprezen series van deze eerste helft van de eeuw – en ik zal de naam ervan niet onthullen – sterft de protagonist/antagonist (afhankelijk van de kijker) op de meest onverwachte en onopvallende manier: een simpele hartaanval. Voor mij werd de grootsheid van de serie door deze beslissing vergroot. We verwachtten allemaal een Hamlet-achtige, machiavellistische dood, en we ontdekken dat het leven zelf soms het vuile werk doet. Behalve deze serie kan ik me geen vergelijkbaar instrument in fictie herinneren, een techniek die dicht in de buurt komt van de deus ex machina, maar wie anders dan God kan de efficiënte machine van scenarioschrijvers overwinnen! En de onverzadigbare verwachtingen van het publiek?

Ik kan nu een paar producties bedenken waarin de slechterik de diagnose kreeg dat hij terminaal ziek was, meestal kanker in een vergevorderd stadium, maar waarin hij altijd nog tijd had om de dingen af ​​te maken die hij was begonnen, zoals bijvoorbeeld het vernietigen van de wereld.

Waarom kan ik mij niet herinneren dat ik op het nieuws heb gehoord dat de huidige racistische en onmenselijke baas van de ene op de andere dag is overleden?

In het echte leven gebeurt paradoxaal genoeg driekwart van hetzelfde. Waarom kan ik me niet herinneren dat ik na 35 jaar uit bed kwam en op het nieuws hoorde dat de racistische, seksistische, homofobe, chauvinistische, ongevoelige, onmenselijke, ziekelijke... baas van de dag vannacht was overleden?

Ik wil hier niet in detail op ingaan of lugubere beschrijvingen geven, maar ik ken wel een tiental mensen die zijn gestorven door volkomen willekeurige oorzaken die in de ogen van de mensen volkomen onrechtvaardig leken: in een attractie op de kermis, na het zwemmen in het zwembad, bij het sluiten van een hek, bij het plukken van olijven, tijdens het vrijen, bij het wandelen langs een kerkmuur...

Misschien beweegt God ons als schaakstukken, en uiteindelijk zijn degenen die de wereld besturen en ermee spelen slechts de grote, zware of lichte stukken, en de rest zijn slechts pionnen wier dood wel eens willekeurig kan zijn en ons onverwacht kan treffen. Want het is niet normaal dat Franco van ouderdom in zijn bed stierf, dat Hitler zelfmoord pleegde toen hij geen andere keus had, dat Stalin en Pol Pot in de zeventig stierven, of dat Mussolini, Bin Laden, Khadaffi of Saddam Hoessein door hun eigen volk geëxecuteerd moesten worden. Of dat Pinochet op negentigjarige leeftijd stierf! Nadat hij het bloed van zijn eigen volk had opgezogen, zoals Pablo Larraín zo treffend laat zien in zijn magnifieke film *The Count* .

Lees ook

Denk niet dat ik het verlies van een persoon vier, maar als het een poppenspeler is wiens touwtjes de mensen wurgen, heb ik liever dat de eerste persoon zijn plaats in het hiernamaals inneemt dan de dood van een goede vriend die altijd vriendelijk was tegenover zijn volk. Ik noem geen namen, maar we weten allemaal dat de huidige geopolitiek en de levens van velen worden bestuurd door een paar meedogenloze mannen, drie in het bijzonder; drie individuen die morgen waarschijnlijk niet zullen sterven aan een steen op hun hoofd of aan een flan met salmonella als ontbijt.