Economische paniek: olieprijzen stijgen door angst voor blokkade van Hormuz

Het eerste slachtoffer van de oorlog is de economische stabiliteit. Het conflict heeft alarmbellen doen rinkelen op de wereldmarkten, waardoor de olieprijzen de pan uit rijzen en de belangrijkste energieader van de planeet in gevaar komt: de Straat van Hormuz .

De oorlog tussen Israël en Iran wordt niet alleen met raketten uitgevochten, maar ook via de schermen van de financiële markten. De escalatie heeft een onmiddellijke schokgolf door de wereldeconomie gestuurd en een paniekreactie veroorzaakt die de olieprijzen de pan uit heeft doen rijzen en de prijs van alles, van brandstof voor je auto tot voedsel in de supermarkt, dreigt te verhogen.

Zodra de aanvallen werden bevestigd, reageerden de grondstoffenmarkten met paniek. De prijs van Brent-olie , de internationale benchmark, steeg met meer dan 7% en overschreed de $ 74 per vat, waarmee pieken werden bereikt die in maanden niet waren gezien. Deze duizelingwekkende stijging is een direct gevolg van de vrees dat het conflict de aanvoer vanuit Iran, een belangrijke OPEC-producent, zou kunnen verstoren en de gehele productieregio zou kunnen destabiliseren.

Ook de aandelenmarkten voelden de klap, met aanzienlijke dalingen op Wall Street en op de Aziatische en Europese markten, omdat beleggers op zoek gingen naar veilige havens zoals goud.

Alle economische aandacht is nu gericht op een nauw maritiem knelpunt: de Straat van Hormuz. Deze waterweg, die Iran zou kunnen dreigen te sluiten, is de belangrijkste olieader ter wereld.

Hoewel het tankervervoer doorgaat, gebeurt dit met de grootste voorzichtigheid en onder waarschuwingen voor maritieme veiligheid. De mogelijkheid dat Iran in een wanhoopspoging deze doorgang zou proberen te militariseren of te blokkeren, is een "zwarte zwaan"-scenario dat een wereldwijde oliecrisis zou kunnen veroorzaken en de wereld in een recessie zou kunnen storten.

De crisis heeft een tweede economische oorlog ontketend. Het Internationaal Energieagentschap (IEA) , dat de verbruikende landen vertegenwoordigt, probeerde de gemoederen te kalmeren door aan te kondigen dat het bereid was zijn enorme strategische reserves vrij te geven en de energievoorziening te stabiliseren.

Deze verklaring wekte echter woede bij de OPEC. Het kartel van olieproducerende landen beschuldigde het IEA ervan "vals alarm te slaan" en meer volatiliteit te genereren, en verdedigde daarmee duidelijk hogere prijzen die de leden ten goede kwamen. Deze botsing onthult een machtsstrijd om de controle over het marktnarratief: consumenten willen lage prijzen en stabiliteit, terwijl producenten profiteren van onzekerheid.