<![CDATA[ O hotel onde tudo se passa... até o amor ]]>

Een soort 'drama'. Zo noemt Hermano Moreira, regisseur van 'Hotel Amor', zijn tweede speelfilm, die vanaf 19 juni in de bioscopen te zien is, met in de hoofdrollen Jéssica Atahyde, Margarida Corceiro, Júlia Palha, Francisco Froes, Vera Moura en Susana Blazer.

Een romantische komedie die zich afspeelt in een hotel dat op het punt staat in te storten, waar alle ontmoetingen en meningsverschillen, mislukkingen en onvoorspelbare gebeurtenissen plaatsvinden. De film is opgenomen in een periode van 16 intense dagen in het legendarische Hotel Roma in Lissabon, dat gedurende die tijd op volle toeren draaide.

Jéssica Athayde speelt Catarina, de hoofdpersoon in een film die je aan het lachen maakt en je ook aan het denken zet. Haar leven wordt ingewikkeld wanneer het hotel wordt verkocht en het management in twijfel wordt getrokken door een nieuwe manager (Vera Moura), die er alles aan doet om de tekortkomingen ervan aan het licht te brengen. Om haar te helpen, krijgt ze de 'samenwerking' van een team dat niet erg toegewijd is (te beginnen met Júlia Palha, de receptioniste die zich meer zorgen maakt om haar mobiele telefoon dan om de gasten) en ze wordt ook geconfronteerd met de onverwachte terugkeer van haar 'ex' (Francisco Froes), die een verleden met zich meebrengt waarvan hij dacht dat het al begraven was.

De kiem van het idee ontstond daar, in een realistische setting, toen de Braziliaanse regisseur Hermano Moreira, die al acht jaar in Portugal woont, een reeks reclamespots voor het hotel filmde. " Ik heb het altijd erg interessant gevonden om fictief het idee te verkennen van een kleine ruimte als een hotel die zo'n breed scala aan mensen en de persoonlijke verhalen die we daardoor kunnen vertellen, kan verkennen ", vertelde hij aan CM.

De opnames vonden plaats in recordtijd: precies drie weken, met daartussen vijf vrije dagen. Uiteindelijk zijn er maar 16 dagen gefilmd. Het was dan ook een risico en een enorme uitdaging om 'Hotel Amor' te maken.

Roma zat vol toen de filmcrew zich installeerde, waardoor de cast, het personeel en de gasten elkaar constant kruisten. Dit was een nog groter 'obstakel' als het ging om unieke sequenties en shots, waarvan sommige wel 15 minuten duurden. " Iedereen moest precies weten wanneer ze naar binnen moesten, de lift mocht niet halverwege stoppen, de keuken moest het juiste geluid maken... en de gasten hadden daar moeite met lopen, en terecht! Er was veel repetitietijd vooraf, maar er was ook meer ruimte voor improvisatie ", herinnert hij zich.

Natuurlijk waren er scènes die werden onderbroken. Eén omdat een gast recht in de camera keek, een andere omdat de bezoeker schrok van het apparaat bij het verlaten van de lift, maar daarin schuilt ook de ziel van het project: " Het moeilijkste is om het goed te doen. Filmen in een sequentieshot betekent prioriteit geven aan het verhaal, en niet aan perfectionisme, want niemand gaat een goed gelukte opname zomaar overdoen, alleen maar omdat de hoek iets meer naar de zijkant had gekund."

En net als tijdens de opnames had de filmmaker ook voor het moment dat de film in de bioscoop zou verschijnen, heel duidelijke plannen: “ Ik wil dat mensen plezier hebben, maar ook dat ze een actueel thema in de wereld van werk ter discussie stellen: waarom zijn we workaholics en hoe zijn we eraan gewend geraakt om zo te zijn ?”