Avonddichter van de Turkse literatuur: Ahmet Haşim

Haşim, die werken schreef als "Göl Saatleri", "Piyale", "Bize Göre ve Bir Seyahatin Notları", "Gurabehane-i Laklakan" en "Frankfurt Seyahatname", werd in 1887 in Bagdad geboren als de zoon van Arif Hikmet Bey, de gouverneur van Fizan, en Sara Hanım.

Het eerste gedicht van de meesterschrijver, die een van de belangrijkste vertegenwoordigers is van het gedicht "Fecr-i Ati" in de Turkse literatuur, getiteld "Hayal-i Aşkım", werd gepubliceerd in het tijdschrift "Mecmua-i Edebiye".

Ahmet Haşim zette zijn basisonderwijs voort in verschillende steden dankzij de ambtenaarsdienst van zijn vader. Haşim, die zijn jeugd doorbracht aan de oevers van de Tigris met het gevoel van eenzaamheid en pijn dat hij benadrukte in zijn werk "Şiir-i Kamer", kwam met zijn vader naar Istanbul toen hij op achtjarige leeftijd zijn moeder verloor.

De meesterschrijver schreef zich in 1895 in aan de Numune-i Terakki-school en begon een jaar later aan het internaat van de Galatasaray High School. Hij volgde literatuurlessen bij Ahmet Hikmet Müftüoğlu en taal- en spellinglessen bij Tevfik Fikret, en begon hier zijn eerste gedichten te schrijven.

Ahmet Haşim werd beïnvloed door de "Franse Poëziebloemlezing" die hij van Müftüoğlu en een vriend kreeg toen hij op de middelbare school zat. Zijn eerste gedicht, "Hayal-i Aşkım", geschreven toen hij pas 13-14 jaar oud was en de invloed van zijn leraar Tevfik Fikret laat zien, werd gepubliceerd in het tijdschrift "Mecmua-i Edebiye", waarin ook teksten van Ömer Seyfettin te vinden waren.

Haşim, die een goede vriend was van de dichter, romanschrijver en toneelschrijver İzzet Melih Devrim, had ook literaire gesprekken met zijn vrienden Hamdullah Suphi Tanrıöver, Emin Bülent Serdaroğlu en Abdülhak Şinasi Hisar.

De dichter, die op de middelbare school al geïnteresseerd was in kunst en literatuur, studeerde in 1907 af en sloot zich in 1909 aan bij de Fecr-i Ati-beweging. De groep, die werd gevormd door de vereniging van jonge schrijvers die schreven in literaire en kunsttijdschriften, voerde haar werk uit op basis van het principe 'literatuur ter beschikking stellen van esthetiek, niet van ideologie'.

Na zijn afstuderen werkte de meesterschrijver een tijdje als ambtenaar bij het Regie Bestuur, dat het tabaksmonopolie van het Ottomaanse Rijk beheerde.

De schrijver, die van 1910 tot 1912 Frans en literatuur doceerde aan de Mekteb-i Sultanisi in Izmir, ging tussen 1912 en 1914 aan de slag als vertaler bij het Ministerie van Financiën.

Toen de Fecr-i Ati-gemeenschap, waarvan hij ooit de bijeenkomsten had bijgewoond, in 1913 werd ontbonden, bleef Hashim lange tijd stil.

Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog sloot Haşim zich aan bij de oorlog als reserveofficier bij Yakup Kadri Karaosmanoğlu. Na in deze vier jaar veel delen van Anatolië te hebben bezocht, trad de schrijver na de oorlog toe tot de Staatsschuldadministratie en, na de ontbinding van de instelling, tot de Ottomaanse Bank.

Tijdens zijn ambtelijke werk schreef Ahmet Haşim grappen, kritieken en kronieken in de kranten Akşam en İkdam, die in Istanbul werden uitgegeven. Haşim, die later enkele van zijn artikelen in de krant bundelde in zijn boek Gurabahane-i Laklakan, presenteerde enkele van zijn gedichten, die in 1921 in het tijdschrift Dergah werden gepubliceerd, aan de lezers in het boek Göl Saatleri.

In het boek, dat de sporen van Şeyh Galip draagt ​​en uit vier delen bestaat, namelijk "Meeruren", "Meervogels", "Vrije gedichten" en "Overige gedichten", wordt Ahmet Haşim na Yahya Kemal Beyatlı gezien als de belangrijkste vertegenwoordiger van de zuivere poëzie in de Turkse poëzie.

Haşim ging in 1924 naar Parijs om zich te laten behandelen voor een nierziekte. In 1926 ging hij opnieuw naar Parijs en in 1932 naar Frankfurt, maar hij keerde terug voordat hij kon herstellen.

De meesterschrijver verzamelde de gedichten die hij tussen 1905 en 1908 schreef in "Resimli Kitap", "Dergah" en "Yeni Mecmua" in zijn boek "Piyale" uit 1926. De volgende uitspraken werden opgenomen in het gedeelte "Enkele overwegingen over poëzie" van het boek:

"De dichter is noch een boodschapper van de waarheid, noch iemand die schone taal tot kunst heeft verheven, noch een prohibitionist. De taal van de dichter is, net als proza, niet gemaakt om begrepen te worden, maar om gevoeld te worden, een doorsnee taal tussen muziek en woorden, maar dichter bij muziek dan bij woorden. De elementen die expressie in proza ​​creëren, kunnen niet hetzelfde zijn voor poëzie. Proza brengt rede en logica voort. Poëzie daarentegen is een anonieme bron, afgezien van de delen van de waarneming. Ze is begraven in geheimzinnigheid en duisternis. De taal van de dichter kan gevangen raken in de schemerige grenzen van de sensaties. In poëzie graven om betekenis te vinden is als een nachtegaal doden voor zijn vlees. Wat belangrijk is in poëzie is niet de betekenis van het woord, maar de waarde van de uitdrukking ervan in poëzie. Wie poëzie als een gemeenschappelijke taal beschouwt, droomt tevergeefs."

Haşim verzamelde in 1928 een aantal artikelen over de gebeurtenissen van die tijd, waaronder zijn reisverslagen over Parijs, in zijn boek "For Us" (Voor ons). Over zijn tijd in Frankfurt schreef hij in zijn "Frankfurt Travelogue" (Reisverslag van Frankfurt).

Ahmet Haşim verwerkte muziek in zijn gedichten, maar benaderde zijn werk met de invloed van het impressionisme en symbolisme. De succesvolle schrijver, die het concept 'kunst om de kunst' omarmde, gebruikte een stijl rijk aan beelden en innerlijke harmonie in zijn gedichten en werd in de Turkse literatuur bekend als de 'avonddichter'.

De meesterschrijver, die zei: "Mijn leven was een vuur voor mij", trouwde in de laatste dagen van zijn leven met Zarife Özgünlü, die hij "Güzin" noemde. Haşim stierf op 4 juni 1933 op 49-jarige leeftijd aan zijn ziekte in zijn huis in Kadıköy en werd begraven op de begraafplaats van Eyüp.