Izba przyjęć: Kiedy moje dziecko pilnie potrzebuje pomocy?

Kiedy ich dziecko jest chore, a gabinet pediatryczny jest już zamknięty, wielu rodziców wpada w panikę. Z obawy przed chorobą jadą na najbliższy oddział ratunkowy – ale często jest to niepotrzebne. Lekarz wyjaśnia, które objawy wymagają natychmiastowego leczenia i z kim rodzice mogą się skontaktować w przypadku mniej poważnych dolegliwości. Sebastian Severa jest specjalistą pediatrii i medycyny młodzieżowej i pracuje na oddziale ratunkowym szpitala dziecięcego w Hanowerze (MHH). „To prawda, że ​​rodzice stosunkowo często zgłaszają się na oddział ratunkowy z dolegliwościami, które również mogłyby być leczone przez pediatrę” – mówi.

Najczęstszym objawem, który skłania matki i ojców do zgłaszania się do niego, jest ostry lub przewlekły ból brzucha. Ściśle rzecz biorąc, przewlekły ból nie stanowiłby nagłego przypadku. Jednak w standardowej opiece czas oczekiwania jest czasami zbyt długi dla zaniepokojonych rodziców: „Niektórzy zgłaszają się do nas, gdy ich dziecko odczuwa objawy od jakiegoś czasu, ale nie mogą umówić się na wizytę u specjalisty przez kolejne trzy miesiące” – wyjaśnia lekarz.

Innym częstym powodem wizyty jest gorączka. To również często nie jest nagły przypadek: „Wiele osób uważa, że ​​gorączka 40 stopni Celsjusza lub gorączka, która nie spada, jest zawsze niebezpieczna” – mówi Severa. „Rodzice bardzo się martwią, gdy ich dziecko ma wysoką gorączkę, ale nie zawsze rozumieją, że może ona być również korzystna. Jest dobra dla układu odpornościowego, ale szkodliwa dla patogenów” – wyjaśnia pediatra. Zależy to od ogólnego stanu dziecka; dzieci różnie tolerują gorączkę: „Jedno dziecko może być ospałe z gorączką 38,5 stopnia Celsjusza, podczas gdy inne może nadal skakać po pokoju z gorączką 40 stopni”. Zatem wysoka gorączka nie zawsze wymaga obniżania. Tylko wtedy, gdy dziecko wyraźnie cierpi z jej powodu.

Severa powołuje się na nowe wytyczne Niemieckiego Towarzystwa Medycyny Pediatrycznej i Młodzieżowej (DGKJ) . Wytyczne te nie traktują już gorączki jako „objawu wymagającego leczenia wstępnego”, lecz raczej jako „fizjologiczny i ogólnie pomocny mechanizm obronny organizmu”. DGKJ stwierdza również, że kluczowe dla oceny są nie tylko odczyty temperatury, ale także ogólny stan pacjenta i pewne objawy ostrzegawcze: na przykład zaburzenia świadomości, odwodnienie, krwotoki skórne lub duszność.

Poradnik dotyczący zdrowia, dobrego samopoczucia i całej rodziny - co drugi czwartek.

Zapisując się do newslettera wyrażam zgodę na warunki umowy reklamowej .

Sytuacja wygląda inaczej w przypadku niemowląt i bardzo małych dzieci z gorączką, podkreśla Severa: „W ciągu pierwszych trzech miesięcy życia zawsze należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza, jeśli dziecko ma gorączkę. Zasada jest taka, że ​​im młodsze dziecko, tym szybciej. Zatem, jeśli dziesięciodniowe dziecko ma gorączkę, niekoniecznie trzeba będzie je przewieźć karetką do szpitala. Ale nie należy też czekać kolejnej nocy”.

Nawet u dzieci w wieku od trzech do sześciu miesięcy gorączkę należy niezwłocznie zbadać – przynajmniej wzywając lekarza. „U dzieci powyżej sześciu miesięcy początkowo wystarczy obserwować” – mówi Severa. Jako „czerwone flagi” wymienia również duszność, ospałość i przebarwienia skóry, takie jak siniaki na ustach, sygnalizujące pilną potrzebę oddania moczu, niezależnie od wieku.

Co więcej, wielu rodziców przywozi dzieci na izbę przyjęć z objawami przeziębienia, takimi jak kaszel, katar i ból ucha. „Często objawy pojawiają się w nocy. A potem przychodzą o siódmej rano, bo nie chcą czekać, aż otworzy się gabinet lekarski” – mówi Severa. Zazwyczaj nie jest to konieczne. W przypadku takich drobnych dolegliwości obowiązuje zasada: „Jeśli oczekiwanie na wizytę lekarską jest zbyt długie, można najpierw podać leki przeciwbólowe. Niektórzy rodzice uważają, że to zaburza diagnozę, ale to nieprawda. Poza tym ważniejsze jest, aby dziecko niepotrzebnie nie cierpiało”.

W przypadku poważnych obrażeń należy oczywiście wezwać karetkę. W przypadku drobnych urazów, to zależy: według Severy, skaleczenia należy opatrzyć natychmiast, jeśli mogą wymagać szwów. W przypadku oparzeń i odparzeń pęcherze są sygnałem, że należy udać się do lekarza, mówi: „W ramach pierwszej pomocy należy chłodzić drobne oparzenia letnią wodą przez około dziesięć minut, ale nie większe, ponieważ istnieje ryzyko hipotermii”.

Rodzicom często trudno jest ocenić, jak poważne są objawy ich dziecka. Jeśli gabinet pediatryczny jest czynny, telefon może udzielić wskazówek. Numer alarmowy 112 jest przeznaczony dla przypadków potencjalnie zagrażających życiu i poważnych. Pozwala on na podjęcie decyzji, czy udać się na pogotowie, czy też przewieźć dziecko karetką. W nagłych, choć niezagrażających życiu przypadkach można skontaktować się z całodobową infolinią medyczną pod numerem 116 117. Rodzice są zazwyczaj kierowani na pediatryczny oddział ratunkowy, mówi Severa. Jednak pod tym numerem można również sprawdzić, czy w pobliżu znajduje się pediatryczna przychodnia dyżurna czynna w nocy lub w weekendy.

Severa zaleca rodzicom, którzy chcą dowiedzieć się więcej o typowych chorobach i możliwych powikłaniach, zapoznanie się z informacjami dla rodziców udostępnianymi przez Niemieckie Towarzystwo Pediatrii i Medycyny Młodzieży. Artykuły takie jak „Moje dziecko kaszle”, „Moje dziecko ma ból brzucha” i „Moje dziecko ma gorączkę” stanowią dobry przegląd sytuacji. W przypadku każdej choroby informacje wyjaśniają, kiedy należy udać się do lekarza, a nawet zadzwonić na pogotowie ratunkowe.

Aby oddzielić mniej pilne przypadki od prawdziwych nagłych, izba przyjęć stosuje system triażu: klasyfikację opartą na stopniu ciężkości od jednego do pięciu. „Jedynka oznacza stan zagrażający życiu, piątka to stan najmniej pilny; te przypadki są leczone na końcu” – wyjaśnia Severa. Najczęściej przydzielana jest liczba cztery – oznaczająca dolegliwości niezbyt poważne.

Dzięki triażowi ciężko chore dzieci otrzymują szybką opiekę, nawet gdy oddział jest przepełniony. Jednak w przypadku dzieci z łagodnymi objawami możliwe są długie czasy oczekiwania. Jak Severa reaguje, gdy zauważa, że ​​rodzice przychodzą do niego z błahą sprawą? „Jeśli widzę, że naprawdę się martwią, nie krytykuję ich, a jedynie subtelnie to sugeruję” – mówi. Delikatnie sugeruje jedynie, że wizyta nie była konieczna. W końcu nie chce, żeby rodzice bali się przyjść następnym razem – kiedy ich dziecko może być poważnie chore.

Sytuacja wygląda inaczej, gdy rodzice wzywają karetkę z powodu niegroźnych lub długotrwałych objawów i otwarcie przyznają, że po prostu nie chcieli długo czekać. „Wtedy mogę być trochę opryskliwy” – przyznaje lekarz. W końcu może się zdarzyć, że karetka przyjedzie za późno w przypadku prawdziwego wypadku. Jednak w razie wątpliwości zasada brzmi: „Lepiej jeździć na pogotowie za często niż za rzadko”.