Dobry gniew Sama Parkera: Dlaczego zdrowa dawka ZŁOŚCI podtrzymuje iskrę

Kiedy dziennikarz Sam Parker powiedział znajomym i współpracownikom, że pisze książkę o gniewie, byli zaskoczeni. „Nigdy nie wydawałeś mi się osobą wściekłą” – to była powszechna odpowiedź. Jedna z koleżanek stwierdziła, że ​​jest „najbardziej uspokajającym człowiekiem”, z jakim kiedykolwiek pracowała.

Ale Parker zmagał się z gniewem od lat. Jako dziecko dorastające w Newcastle, był mediatorem między swoimi skłóconymi rodzicami.

W późniejszych latach kultywował pogodną osobowość, ale jego życie wewnętrzne było burzliwe. Pewnego razu obudził się w środku nocy i wybił dziurę w oknie. Jego nogi nieustannie się trzęsły; tak mocno zgrzytał zębami, że zaczęły wypadać kawałkami.

Jednak z czasem i terapią Parker zaczął postrzegać gniew jako siłę witalną i ożywiającą, którą wszyscy moglibyśmy lepiej zrozumieć. Tak, trochę gniewu jest złe i jest go dużo. (Według Gallupa, ilość stresu, smutku i gniewu, które ludzie odczuwają każdego dnia, jest teraz wyższa niż kiedykolwiek, odkąd firma zaczęła śledzić nasze emocje w 2006 r.).

Istnieje jednak coś takiego jak „dobry gniew”, a życie bez gniewu nie jest żadnym życiem.

Gniew od dawna uznawany jest za kluczową część tego, kim jesteśmy. W starożytnych Chinach istniał bóg wody zwany Gonggong, którego temperamenty miały wywoływać powodzie. W klasycznej myśli greckiej gniew mężczyzn uznawano za gorącokrwisty i natychmiastowy, podczas gdy gniew kobiet był zimny i opóźniony.

Wraz z rozwojem głównych religii gniew był coraz częściej identyfikowany jako grzech. Około 1600 lat temu mnich Ewagriusz z Pontu umieścił go na swojej liście „ośmiu złych myśli”, którą ostatecznie ograniczono do siedmiu grzechów głównych.

Pontyjczyk uważał gniew za „najgwałtowniejszą” z namiętności i zauważył, że może on wywoływać „niepokojące przeżycia nocą”, wyświetlając „przed oczami obrazy obraźliwej osoby”.

Inni myśliciele dostrzegali pozytywne strony gniewu, od Arystotelesa do Akwinaty. Niedawno filozof Peter Strawson zasugerował, że gniew w związkach jest dobrym znakiem, ponieważ oznacza, że ​​wierzysz, że osoba, na którą jesteś zły, jest zdolna do lepszego zachowania.

Przeczytaj więcej

Parker cytuje również terapeutkę par Virginię Goldner, która twierdzi, że długotrwałe związki przechodzą przez „niekończące się cykle rozpadu i naprawy, separacji i ponownego zjednoczenia”. Bez odrobiny zdrowego konfliktu związek może stać się bezpłciowy, utknąć w „wiotkim bezpieczeństwie permanentnej przytulności”.

Gniew może również powstrzymać ludzi przed wykorzystywaniem, czy to w pracy, czy w domu. Parker przeprowadza wywiad z lewicowym komentatorem Ashem Sarkarem, który wspomina, jak obcy w Kornwalii nazwał go ap**i.

Poczuła się „ślepa ze złości” na to obelgowanie i znienawidziła agresję, która krążyła w jej ciele. „Cóż, pomyśl o tym, co było twoją drugą opcją”, powiedziała jej później matka. „To było upokorzenie. Złość była jasną linią, która mówiła ci, żebyś nie internalizowała tego rasizmu”.

Parker przyznaje jednak, że nie każdy gniew chroni nas przed nietolerancją, i zastanawia się, jak sobie z nim radzić.

Przydatne może okazać się rozwijanie „metaświadomości” – polegającej na oddaleniu się i obserwowaniu emocji i myśli, których doświadczasz w chwili ich wystąpienia.

Dobrym pomysłem jest również wzięcie „przerwy”, gdy narasta kłótnia (choć trudno to zrobić). Energię generowaną przez gniew można wykorzystać w domu, używając „pieprzyć to” lub nawet „pieprzyć cię”: spróbuj uporządkować szufladę ze sztućcami, powiedzmy, lub odhaczyć obowiązki.

Podczas kłótni może również pomóc ujawnić własne niezadowolenie – technika znana jako „zastrzeżenie dyskomfortu”, w której mówisz coś w rodzaju „w tej chwili czuję się naprawdę wściekły, co utrudnia mi mówienie spokojnie”. Jest to szczere i może wytrącić argument z równowagi, zanim na dobre się rozkręci.

Parker wykonał wersję tego triku, gdy był na koncercie w wieku 20 lat, a mężczyzna obok niego na niego nadepnął (albo odwrotnie; nie pamięta). Obaj przeklinali i próbowali stanąć naprzeciwko siebie do walki, ale tłum był tak ciasny, że nie mogli ruszyć rękami.

Mimo to warcząc, obiecywali sobie, że „zobaczą się na zewnątrz” – aż w końcu Parker powiedział: „Będę szczery, kolego, nie jestem na tyle twardy, żeby to potwierdzić”.

Jego przeciwnik zmarszczył brwi i skinął głową. „Nie, ja też nie” – powiedział.

Parker momentami jest zbyt naiwny, jeśli chodzi o kierowanie się badaniami, na których się opiera.

Autor cytuje eksperta w dziedzinie traumy, Gabora Mate’a – który kiedyś przeprowadził wywiad z księciem Harrym – mówiąc, że jego praca ostrzega przed „niszczycielskimi konsekwencjami, takimi jak choroby serca i nowotwory, które mogą wynikać z tłumionego gniewu”.

Cóż, być może, ale czynniki takie jak dieta i historia rodzinna są z pewnością istotniejsze.

W innych momentach Parker nieco się popisuje: palenie, jak sam mówi, jest „symbolicznym aktem wysysania emocji”.

Nie polecam również czytania książki w środkach transportu publicznego: krzykliwa okładka i tytuł pisany wielkimi literami przyciągają lekko zaniepokojone spojrzenia.

Mimo wszystko jest to pouczająca lektura, a Parker, co zaskakujące, wykazuje się szczególnie przenikliwymi spostrzeżeniami na temat kobiecego gniewu.

Stereotyp, że kobiety są mniej wściekłe niż mężczyźni, nie jest już prawdziwy, wskazuje: w rzeczywistości istnieje obecnie „luka gniewu” wynosząca sześć procent, nawet jeśli mężczyźni pozostają znacznie bardziej podatni na przemoc. Kiedy kobiety są wściekłe, badania sugerują, że często tłumią swój gniew – albo dokonując cichych aktów sabotażu, stając się cichymi lub unikającymi, albo przekierowując swój gniew na inne związki.

Parker uważa, że ​​rozpoznanie gniewu jako tego, czym jest, może być wyzwalające; przede wszystkim gniew jest informacją. Nie powinniśmy się go bać, mówi, cytując buddyjskiego nauczyciela duchowego Thich Nhat Hanha, ale powinniśmy trzymać gniew dla siebie z czułością, „jak matka trzymająca dziecko”.