Het is een operatie die vaak als een tragedie wordt gezien. Voor velen is het echter een fantastische keuze.

Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.

Lauren begon artsen om een hysterectomie te vragen toen ze 17 was. Haar menstruatie was al lang ondraaglijk, met hevig bloedverlies en ondraaglijke pijn. Ook seks was pijnlijk.

Toch waren de artsen elke keer weer ongerust dat ze een zo extreme oplossing als het verwijderen van haar baarmoeder wilde nastreven. Ze was er zeker van dat ze nooit kinderen wilde. Je verandert nog van gedachten , hoorde Lauren keer op keer. (Ik heb de namen van iedereen in deze zaal veranderd om hun privacy te beschermen.) Uiteindelijk onderging ze de ingreep toen ze 31 was. Ik sprak een jaar later met haar. Ze was er nog steeds dolblij mee. "Het was het beste wat ik ooit voor mijn gezondheid heb gedaan," zei ze. "Absoluut geen spijt."

Een hysterectomie wordt vaak gezien als een ramp, als iets dat je overkomt in plaats van iets wat je zelf kiest. Een vrouw kan een spoedhysterectomie ondergaan nadat haar een abortus is geweigerd of tijdens een oorlog , of ze kan ertoe gedwongen worden. De ingreep wordt vaak omschreven als een laatste redmiddel , een maatregel die de patiënte kan afsnijden van haar gevoel van vrouwelijkheid .

De waarheid is dat 1 op de 5 mensen die met een baarmoeder geboren worden, deze vóór hun 65e zal laten verwijderen, en dat velen van hen dan nog in hun vruchtbare jaren zitten. Hoewel de ingreep in het verleden maanden van herstel inhield en patiënten een litteken over hun lichaam achterliet, is de ingreep tegenwoordig veel eenvoudiger en wordt deze door artsen over het algemeen als minimaal invasief beschouwd. Patiënten kunnen na genezing slechts vier kleine littekens op hun buik hebben. Patiënten kunnen hun eierstokken ook behouden om te voorkomen dat ze in de chirurgische menopauze terechtkomen. Voor mijn boek Get It Out heb ik met 100 mensen gesproken die de ingreep hebben ondergaan of zouden willen ondergaan.

Hysterectomie is, naast een keuze die kan worden gemaakt als onderdeel van genderbevestigende zorg, in feite een allesomvattende oplossing voor elk probleem dat iemand met vrouwelijke voortplantingsorganen kan ervaren, zoals vleesbomen, polycysteus-ovariumsyndroom, premenstruele dysfore stoornis, baarmoederverzakking of de ouderwetse, mysterieuze "abnormale baarmoederbloedingen". Er kunnen tientallen dingen misgaan met deze organen, maar artsen kunnen er weinig aan doen om de situatie permanent te verbeteren, behalve ze simpelweg te verwijderen – wat helaas vaak als iets vreselijks wordt gezien. Voor veel van de mensen met wie ik sprak, was het niet zo erg. Het was een goede beslissing.

"Ik heb nu een gerust gevoel, nu ik geen orgaan meer heb dat me op elk moment zou kunnen doden," vertelde Lauren me. Ze sprak figuurlijk, en merkte op dat haar baarmoeder haar dagen vroeger zonder waarschuwing ellendig maakte. Door hem te verwijderen, werd een enorme last weggenomen.

Het bleek dat haar "slechte menstruaties" eigenlijk een symptoom waren van endometriose, een aandoening die 10 procent van de mensen met een baarmoeder treft en waarbij cellen die lijken op het baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder groeien. De diagnose kan alleen worden gesteld met een operatie genaamd hysteroscopie. Hoewel artsen al meer dan 100 jaar bekend zijn met endometriose, is er geen genezing mogelijk. Toch kan het verwijderen van het orgaan, en/of de eierstokken en de baarmoederhals, voor mensen zoals Lauren – en overigens ook voor actrice en regisseur Lena Dunham – aanzienlijke verlichting bieden. Lauren had met haar baarmoeder kunnen blijven leven; sterker nog, veel artsen adviseerden het. Maar haar leven verbeterde zonder.

Maar liefst 90 procent van de hysterectomieën wordt als electief beschouwd, wat betekent dat ze niet direct levensreddend zijn, bijvoorbeeld vanwege kanker. Toch stuiten de redenen voor zogenaamd electieve hysterectomieën, hoe goed onderbouwd ook, vaak op weerstand. Veel patiënten krijgen van artsen te horen dat ze ooit spijt zullen krijgen van de keuze om hun baarmoeder te verwijderen en dat ze zich zullen ergeren aan het verlies van hun vermogen om zwanger te worden. Anderen krijgen te horen dat ze het gevoel zullen hebben dat ze symbolische delen van zichzelf kwijt zijn die ze niet meer terugkrijgen (en dat je je baarmoeder niet echt dagelijks gebruikt).

Een andere vrouw met wie ik sprak, die ik Stacey zal noemen, vertelde me dat haar artsen haar op 21-jarige leeftijd zelfs hadden aangeraden om zwanger te worden om haar pijn en bloedingen te genezen, in plaats van een hysterectomie te ondergaan. Ze herinnert zich dat ze haar geruststelden: "Je kunt de baby altijd afstaan voor adoptie." Hoewel vrouwen met endometriose tijdens de zwangerschap verlichting van die symptomen kunnen ervaren , is het nauwelijks een praktische – laat staan wenselijke – vorm van symptoombestrijding. En hoewel sommige vrouwen ervoor kiezen om geen hysterectomie te ondergaan om kinderen te kunnen krijgen, of misschien complexe gevoelens hebben over de keuze om zwanger te worden van de baan te vegen, kiezen anderen ervoor zonder het gevoel te hebben dat ze iets opgeven.

Zoals ik tijdens mijn interviews heb geleerd, lopen persoonlijke reacties na een hysterectomie sterk uiteen, van ongenoegen en neutraliteit tot vreugde. Vaak hielden deze gevoelens niet specifiek of uitsluitend verband met de hysterectomie zelf; ze hadden veeleer te maken met de culturele context rond de ingreep en de terughoudendheid van artsen om erover te praten als een haalbare en mogelijk wenselijke optie.