Rock On met Joan Axelrod-Contrada: Eenzaam te lang
Mijn grote aha-moment kwam toen ik op nieuwjaarsdag het nummer "Lonely Too Long" van de Young Rascals hoorde. Ah, wat gaf de soulvolle stem van Felix Cavaliere kinderen zoals ik het gevoel dat ze gezien werden in 1967! En daar stond ik dan, tientallen jaren later, met een wild déjà vu-gevoel.
Ja, ik was te lang eenzaam geweest. Het heeft geen zin meer om het te ontkennen. Het nummer schudde de Pollyanna uit mijn nieuwe Sixty-Something Widow-zelf.
Ik had oudejaarsavond opgerold op de bank doorgebracht met mijn trouwe hond, Desi, en een boek. Niet zomaar een boek, hoor. O nee, mijn leesclub had een romantisch verhaaltje uitgekozen genaamd "De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo". Precies het soort luchtige ontsnapping dat ik nodig had, toch?
Nou, niet helemaal.
De volgende ochtend werd ik wakker en vroeg me af hoe ik ooit had kunnen denken dat het lezen van een verhaal over een glamoureuze diva die met meerdere mensen is getrouwd (denk aan Elizabeth Taylor) goed voor mij zou zijn.
Het is niet dat ik op dat moment nog naar passie verlangde.
Wat ik het meest miste, was een man aan mijn zijde voor dagelijkse bezigheden zoals het uitlaten van de hond. Fred en ik praatten over van alles, van wat we die avond aten (garnalencacciatore, graag!) tot de trieste toestand van de wereld terwijl onze pup vrolijk eekhoorns achterna zat.
Nu waren alleen Desi en ik nog over. Ja, ik was te lang eenzaam geweest.
Toen ging er een lichtje branden. Wat als ik een slimme, vriendelijke, geestige man zou vinden die ook nog eens van honden hield? Geen druk. Geen romantiek. Gewoon gezelschap voor een fijne wandeling met de hond.
Dus, als een moderne vrouw met een missie, ging ik naar Meetup. Maar raad eens? De hondenuitlaatgroep was opgeheven.
Om niet verslagen te worden, googelde ik mijn weg naar PetPeopleMeet. Oh, dit was 'm! Mijn profiel zou een hit worden. Ik bedoel, mijn bastaard had de markt voor schattigheid in handen. Hij had die beagle-achtige chic. We zouden vast wel interesse krijgen.
En dat deden we. De reacties stroomden binnen uit alle delen van het land... alleen niet in de buurt van waar ik woonde. Sorry, meneer Alaska en Guy in Texas: te ver weg voor een ontspannen wandeling langs de rivier.
Dus deed ik wat iedereen zou doen: ik zegde mijn lidmaatschap op en dacht na over mijn volgende stap.
Met tegenzin besloot ik de grote te bekijken: Match.com. Als Match één ding weet, is het wel dat er mensen zijn die op zoek zijn naar van alles en nog wat. Ik dacht: waarom maak ik niet gewoon een profiel aan met schattige foto's van Desi en mij, noem ik mijn behoefte aan een uitlaatmaatje, en kijk ik wel wat er gebeurt?
Toegegeven, ik had er niet veel van verwacht. Wie gaat er immers naar een datingsite op zoek naar een platonische wandelmaatje?
Nou, verrassing, verrassing: ik had een gegadigde. Daar komt The Professor, een aardige, zachtaardige en geestige man die multiculturele literatuur doceerde. (Hoe cool is dat?) Hij was net van New Jersey naar Massachusetts verhuisd, ongeveer een uur rijden van mij vandaan. Het klikte meteen.
Toen werd het duidelijk dat hij meer wilde. Oeps.
En, het grappige is, ik dacht misschien ook wel dat ik dat zou doen – alleen niet met hem. Maar goed, ik wist dat ik niet wilde hertrouwen of zelfs maar met iemand samenwonen.
Toen herinnerde ik me een gesprek dat ik had gehad met een mede-boomer over deze nieuwe trend genaamd LAT. Dat is Living Apart Together, voor degenen die het niet weten.
Kortom, het is de magie van een relatie zonder de nadelen. Niemand die de bank bezet houdt terwijl jij gewoon even rustig wilt chillen. Niemand die twijfelt over je boodschappen. In plaats daarvan krijg je alleen de voordelen: dates voor een etentje en een film, plus late gesprekken en knuffels.
Dus ik las alles wat ik kon vinden over LAT en raad eens? De vrouwen waren er helemaal voor. De mannen? Niet zozeer. Blijkbaar wilden veel mannen nog steeds het ouderwetse systeem met een vrouw als partner.
Sorry, niet mijn ding.
Gewapend met mijn nieuwe LAT-filosofie heb ik mijn Match-profiel bijgewerkt. Weg met die oude platonische hondenuitlaatmaat. Daar is de boodschap "Ik ben onafhankelijk en zoek geen partner om mee samen te wonen". Natuurlijk bewaarde ik mijn foto's van Desi. Hij was tenslotte mijn geheime wapen.
Toegegeven, ik had er gemengde gevoelens over. Wilde ik op mijn leeftijd echt daten? Echt? De meeste dagen wel, ja — het is een jeuk die ik moet krabben.
Ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik denk dat ik het prima alleen red. En de meeste dagen is dat ook zo. Maar hier is het punt: of je nu 16 of 76 bent, je hoeft niet meteen te gaan daten om de opkikker van "Ik ben te lang eenzaam geweest" te voelen. Druk gewoon op play en laat de positieve vibes hun werk doen.
Joan Axelrod-Contrada is een schrijfster die in Florence woont. Meld u aan voor haar gratis maandelijkse nieuwsbrief door haar te mailen op [email protected].
Daily Hampshire Gazette
